Το πρώτο φιλμ της γαλλικής Nouvelle Vague σχολής ήταν το «Ασανσέρ για δολοφόνους». Ο Λουί Μαλ το κινηματογράφησε το 1957 και ήταν 24 ετών, έχοντας την ιδέα να δείξει χαρακτήρες πικραμένους και αυτοκαταστροφικούς, χαμένους σε ένα παλιό κόσμο χωρίς ιδανικά, αντιμέτωπους με το καινούργιο. Η ιστορία του, ένα κλασικό φιλμ νουάρ βασισμένο στο ερωτικό τρίγωνο και τον φόνο. Η μοναχική τρομπέτα του Μάιλς Ντέιβις, η σκοτεινή περιπλάνηση της Φλοράνς (Ζαν Μορό) στο Champs Elysees, ο παγιδευμένος στο ακινητοποιημένο ασανσέρ εραστής της Ζιλιέν (Μορίς Ρονέ) και μία ακολουθία ατυχών γεγονότων καταδικάζουν την ελπίδα τους να δραπετεύσουν ζώντας μαζί και ελεύθεροι. Το αξεπέραστο ασπρόμαυρο αριστούργημα απ’ όπου αντηχούν οι τζαζ αυτοσχεδιασμοί του Ντέιβις και των μουσικών του αναφέρεται στην εμπειρία του εγκλωβισμού. Η Φλοράνς και ο Ζιλιέν συνωμοτούν και διαπράττουν φόνο πιστεύοντας ότι μπορούν να ξεφύγουν από τις δυσάρεστες συνθήκες της ζωής τους.
Θα έπρεπε ειδικά αυτές τις μέρες η ταινία να διδάσκεται καρέ – καρέ σε όσους ασχολούνται με αστυνομικά και κοινωνικά ρεπορτάζ. Και σε όσους μέσα στη σφαίρα των κοινωνικών μέσων εκτοξεύουν τοξικότητα γύρω από εγχώρια ερωτικά εγκλήματα εραστών των οποίων οι πράξεις τους υπερπροβάλλονται στα μίντια. Αυτό το νέο είδος «επικής» τηλεοπτικής παραγωγής με μηδενικό προϋπολογισμό, πλάνα έξω από δικαστήρια και αστυνομικά τμήματα, κοινότοπες έως ασαφείς μαρτυρίες προσώπων που λαμβάνουν ρόλο κομπάρσου – αυτόπτη μάρτυρα ή νομικού εκπροσώπου παράγουν τελετουργίες διαστροφικού ηδονοβλεπτισμού τις οποίες καταναλώνουν εθισμένοι χρήστες παρακμιακών θεμάτων.
Για να παραμείνουμε (ντεμοντέ) αισθηματίες ξεφεύγοντας από τον άγονο κυνισμό θα ήταν προτιμότερο να αναζητήσουμε την προβολή κλασικών νουάρ σε θερινά σινεμά ή τη δωρεάν μετάδοσή τους σε τηλεοπτικά κανάλια. Η λύτρωση από τη χολερική υπερπληροφόρηση θα ήταν η ουτοπική μεταστροφή του θεατή προς έναν κινηματογράφο δημιουργών. Προς εκείνους που φτιάχνουν σενάρια με πλοκή, συναίσθημα, ψυχή και εικόνες πειραγμένες από τεχνίτες και όχι επεξεργασμένες από τεχνολογικές οντότητες. Αν υπήρχε ακόμη το βίωμα μίας συγκινητικής απόλαυσης που νιώθεις όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους πάνω στην οθόνη. Αν…
Η Τζίνα Μοσχολιού απουσιάζει με άδεια