Ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής πόλο στη Σιγκαπούρη και αντιπρόεδρος της ΚΟΕ, Γιώργος Αφρουδάκης φορούσε ακόμα το σκουφάκι του πριν από 20 χρόνια στο Μόντρεαλ.
Όταν με ένα απίθανο γκολ (όπως είχε πει και ο αδελφός του Χρήστος: «Έστειλε τη μπάλα εκεί που…ζευγαρώνουν οι αράχνες») 11 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη της παράτασης του αγώνα του χάλκινου μεταλλίου (ναι ευτυχώς ακόμα τότε σε ισοπαλία δεν είχαμε πέναλτι, αλλά παράταση πρώτα) χάρισε στην Εθνική μας του Σάντρο Καμπάνια τη νίκη με 11-10 και το πρώτο μετάλλιο στην ιστορία μας σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο πόλο.
Η επιτυχία πανηγυρίστηκε δεόντως σε Καναδά και Ελλάδα και οι γιορτές κράτησαν μέρες πολλές, διότι επρόκειτο για έναν άθλο για την εποχή έστω και αν μιλούσαμε για μια χαρισματική γενιά – και τότε – την οποία και θα θυμίσουμε: Ρέππας Γιώργος, Δεληγιάννης Νίκος (τερματοφύλακες), Αφρουδάκης Γιώργος, Μάζης Δημήτρης, Χατζηθεοδώρου Θόδωρος, Βλοντάκης Αντώνης, Σχίζας Τάσος, Αφρουδάκης Χρήστος, Σάντα Πέτρε, Θεοδωρόπουλος Αργύρης, Μυλωνάκης Μανώλης, Ντόσκας Γιώργος, Βουλγαράκης Μάνθος, με ομοσπονδιακό τεχνικό τον Σάντρο Καμπάνια και συνεργάτη του τον Παναγιώτη Τρούλο.
Μιλάμε για κάποιους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία του ελληνικού πόλο που όμως ήταν εξαιρετικά δύσκολο να φτάσουν σε ένα μετάλλιο σε τόσο μεγάλη διοργάνωση (Παγκόσμιο ή Ολυμπιακοί Αγώνες) και εξ ου και ο άκρατος ενθουσιασμός.
Η τωρινή γενιά των παικτών του Θοδωρή Βλάχου το έχει πάει σε άλλο επίπεδο και έχει κάνει την κατάκτηση μεταλλίου συνήθεια μετρώντας την τελευταία τετραετία 4 σε πολύ μεγάλες διοργανώσεις (ασημένιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2021, και 1 ασημένιο το 2023 και δύο χάλκινα 2022 και 2025 σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα).
Μιλάμε για μια χαρισματική γενιά τρομερών παικτών που όμως κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία, ως «Η βασίλισσα χωρίς στέμμα» όπως για παράδειγμα οι κορυφαίες ομάδες της Ουγγαρίας του Πούσκας και της Ολλανδίας του Κρόιφ στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου.
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά χάνεται μέσα από τα χέρια τους η μεγάλη ευκαιρία για την κορυφαία διάκριση σε μεγάλη διοργάνωση το χρυσό μετάλλιο. Θα πρέπει όλοι να αναλογιστούν τι κάνουν λάθος, διότι πρώτοι οι ίδιοι – και σωστά – δεν κάθονται να σιχτιρίσουν την κακή τους μοίρα, διότι δεν μπορεί να φταίει μόνο η κακή μας τύχη όταν χύνεται το γάλα στην τελευταία φάση κάθε φορά ή όταν πάμε στα πέναλτι είμαστε τις περισσότερες φορές χαμένοι από χέρι ακόμα και αν ξεκινήσουμε θετικά τη διαδικασία (στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 2023 με την Ουγγαρία οι Μαγυάροι είχαν χάσει το πρώτο πέναλτι αλλά πήραν τον τίτλο νικώντας μας με 4-3).
Ναι έχει ευθύνη ο Θοδωρής Βλάχος για το τάιμ άουτ στον τελικό με την Ουγγαρία και ο Κωνσταντίνος Κάκαρης για την ασύλληπτη ευκαιρία που χάνει στο τέλος. Ναι βαραίνει τον Μάνο Ζερδεβά το γκολ πίσω από τη σέντρα που δέχτηκε πέρυσι από τον Γιάσιτς σε νεκρό χρόνο (με το οποίο χάσαμε 12-11 τον προημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων από τους Σέρβους) αλλά εφέτος ;
Αυτό που έγινε με την Ισπανία ξεπερνάει κάθε άλλο προηγούμενο και μιλάμε για μια συνολική κακή εκτίμηση της τελευταίας φάσης απ’ όλους. Ιδιαίτερα όταν έχεις «καεί» στο χυλό, φροντίζεις να φυσήξεις από νωρίς το γιαούρτι και «τρως» τη μπάλα στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Οι ίδιοι οι παίκτες και ο προπονητής που παραδέχτηκαν ότι αδίκησαν τον εαυτό τους και ότι έχασαν μόνοι τους («Δείχναμε σχεδόν ανίκητοι από κάθε ομάδα και τελικά νικηθήκαμε μόνοι μας» είπε χαρακτηριστικά ο κορυφαίος τερματοφύλακας του τουρνουά Παναγιώτης Τζωρτζάτος) θα πρέπει να δουν τι έφταιξε και εφέτος και να μην το επαναλάβουν σε καμμία περίπτωση.
Οι εποχές που πανηγυρίζαμε έξαλλα ένα χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και αυτό οφείλεται στην εικόνα που μας έχουν δείξει την τελευταία πενταετία αυτή η μεγάλη ομάδα. Προς θεού δεν είναι αποτυχία ένα μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάθε άλλο, όμως οι ίδιοι οι παίκτες και ο προπονητής πρώτοι απ’ όλους ξέρουν ότι δεν είναι αρκετό.