Μία από τις βασικές αρχές στον τομέα των πωλήσεων λέει ότι το αγαθό που διοχετεύεται στην αγορά πρέπει να προκαλεί θετικά συναισθήματα στο αγοραστικό κοινό, δίνοντας την υπόσχεση ικανοποίησης των προσδοκιών του. Ολα να είναι τονισμένα στον υπερθετικό βαθμό προτείνοντας τη μεγάλη ζωή, την υπέρτατη απόλαυση, την ύψιστη ηδονή. Ετσι ακριβώς σκέφτεται η σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική σκηνή όταν ανακοινώνει διαγωνισμούς και βραβεία για να αναδείξει την παραγωγή νέου αρχιτεκτονικού έργου.
Ομως αυτό το παραγωγικό έργο είναι ένα σύνολο από ιδιωτικές κατοικίες – κυρίως πολυτελείας – ή ξενοδοχειακές μονάδες – ήπιας κλίμακας – που χτίστηκαν σε κάποιο προνομιούχο στη θέα του οικόπεδο βλέποντας θάλασσα. Γεμίζουν οι σελίδες ειδικών εντύπων από πολυεπίπεδους όγκους εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων σε εκτάσεις που αντί για κήπους με κηπευτικά ευδοκιμούν κρεμαστές πισίνες, αν δεν βαφτίζονται «κολυμβητικές δεξαμενές». Το σκεπτικό που συνοδεύει την πρόταση είναι τόσο στερεοτυπικά διατυπωμένο σαν κείμενο επεξεργασμένο από μηχανή τεχνητής νοημοσύνης: «Βασικό στόχο του σχεδιασμού αποτελεί η ένταξη του κτιρίου στο τοπίο μέσα από τον έντονο διάλογο της αυστηρής γεωμετρίας του με το φυσικό περιβάλλον της περιοχής… Οι μικροί όγκοι του ισογείου από τοπική πέτρα σχηματίζουν μία στιβαρή βάση, δίνοντας την αίσθηση ότι ο όγκος του πάνω ορόφου αιωρείται, ενώ οι λεπτομέρειες της κατοικίας είναι λευκές τονίζοντας τη γεωμετρία των αντιθέσεων».
Αυτή τη στιγμή η ελληνική αρχιτεκτονική στην πλειοψηφία της δεν παράγει σκέψη, δεν διατυπώνει προβληματισμούς, δεν επεξεργάζεται συλλογικές ανάγκες, δεν πειραματίζεται, δεν σχεδιάζει τίποτα για τα σύγχρονα αστικά κέντρα που φλέγονται ή βουλιάζουν στους ρυθμούς των κλιματικών επιπτώσεων. Εχει απορροφηθεί στο να ικανοποιήσει ένα συγκεκριμένο πελατειακό κοινό που δεν ενδιαφέρεται για την αισθητική καλλιέργεια του γούστου, το πνεύμα του τόπου, την ανάδειξη μιας πολιτισμικής και τεχνολογικής αυθεντικότητας, παρά μόνο ασχολείται με κτηματομεσιτικές επενδύσεις και με ξενοδοχειακές επιχειρήσεις.
«Να είσαι πρώτα άνθρωπος και μετά καλλιτέχνης» ήταν μία ρήση του γλύπτη Ροντέν που άρεσε στον Δημήτρη Πικιώνη και την έλεγε στους φοιτητές του στο Μετσόβιο όταν τους μάθαινε να ποιούν αρχιτεκτονική. Βασική αρχή που σήμερα καλύφθηκε από τα επιχρίσματα της χρηματαγοράς.