Η παραίτηση της Καλλιόπης Σερμετζίδου δεν ακολουθεί ακριβώς τη διαδικασία και τα βήματα της περίπτωσης του Λάμπρου Αντωνόπουλου του ΠΑΣΟΚ – εκείνος είχε παραιτηθεί όχι μόνο από τη θέση του στη νομαρχιακή επιτροπή Ηρακλείου, αλλά είχε ζητήσει να ανασταλεί προσωρινά και η κομματική του ιδιότητα. Η βασική διαφορά μεταξύ τους όμως ήταν άλλη: για τον πρώτο έρευνα δεν υπήρξε, για τη δεύτερη όμως από χθες το μεσημέρι δεν φαίνεται πως ισχύει το ίδιο – η δική της διαγραφή από το κόμμα, μάλιστα, θα κριθεί από το αποτέλεσμά της. Τι άλλο; Η μια πλευρά είναι κυβέρνηση εδώ και έξι χρόνια, η άλλη δεν είναι. Το ψάξιμο όμως ένθεν και ένθεν δεν θα σταματήσει.
ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Αυτός είναι ο λόγος που στο ΠΑΣΟΚ επιμένουν: δεν θέλουν την ταύτιση ή τον συμψηφισμό και τις διαχρονικές ευθύνες, σχολιάζουν διαρκώς πως η σημερινή Χαριλάου Τρικούπη έχει ένα πλεονέκτημα – τα στελέχη που την απαρτίζουν δεν έχουν βρεθεί σε κυβερνητικές θέσεις ακόμα και την περίοδο της συγκυβέρνησης, άρα τα όσα ακούγονται για τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ ακουμπούν μεν την κομματική ταυτότητα, αλλά όχι τους ίδιους προσωπικά. Από την άλλη, η απειρία είναι ενίοτε και αδυναμία: πιο σκούρα τα βρίσκουν οι κυβερνητικοί όταν η κριτική έρχεται από πρόσωπα και στελέχη που έχουν εμπειρία σε θέσεις εξουσίας. Κάτι κερδίζεις – κάτι χάνεις.
ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ
Στην προοδευτική αντιπολίτευση φαίνεται πως σχηματίζονται δύο στρατόπεδα: ένα αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ένα της άτυπης κοινοβουλευτικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ – Νέας Αριστεράς. Σε μια σειρά από θέματα, οι διακριτές τους θέσεις είναι εμφανείς, ενώ όταν πρέπει να πιέσουν την κυβέρνηση, δίαυλοι επικοινωνίας υπάρχουν. Ο ένας δεν διεισδύει στον χώρο του άλλου: στην Κουμουνδούρου δεν μπορούν να προσεγγίσουν τους πασοκοκεντρώους, στη Χαριλάου Τρικούπη δεν κερδίζουν εύκολα τους πρώην ΣΥΡΙΖΑ που ψάχνονται. Οι πρώτοι φαίνεται ότι δεν έχουν τρόπο (και έχουν και διαρροές προς την Πλεύση Ελευθερίας), οι δεύτεροι όμως έχουν στελέχη που μπορούν να προσεγγίσουν ακροατήριο εξ αριστερών. Το πρόβλημα είναι ότι ανήκουν στην εσωκομματική αντιπολίτευση.
ΘΗΤΕΙΕΣ
«Πιθανότατα», είπε ο Ντόναλντ Τραμπ, δεν θα διεκδικήσει τρίτη θητεία – όμως θα το ήθελε. Τι είναι αυτό που τον σταματάει; Ο τεράστιος τοίχος των θεσμικών “checks and balances’ που περιγράφουν ρητά τον κανόνα των δύο θητειών. Ο τοίχος αυτός έχει ρωγμές, αλλά δεν έχει πέσει ακόμα. Εξαιτίας του, πριν από λίγες μέρες, η Κάμαλα Χάρις σχολίαζε δημόσια πως τα περίμενε όλα από τον σημερινό πρόεδρο των ΗΠΑ, όμως αυτό που δεν περίμενε ήταν η «συνθηκολόγηση» του πολιτικού συστήματος με τη νέα τάξη πραγμάτων. Κάποιοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού φαίνεται πως δεν είχαν την ίδια εμπιστοσύνη με εκείνη στα θεσμικά αντίβαρα.
ΑΠΟΡΙΑ
Τώρα που θα έχουμε μικροδορυφόρους, θα ξαναποκτήσουμε και Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό;