Καταντάει βαρετό να εξηγείς μετά από αγώνα τέτοια εποχή, πως έτσι είναι ο Αυγουστιάτικος ΠΑΟΚ.
Βασανιστικό να τον παρακολουθήσεις ομολογουμένως, ώρες ώρες σκέφτομαι πως θα μπορούσε να αποτελέσει κρυφό όπλο ανάκρισης στη ΓΑΔΑ.
Όποιος ύποπτος δεν σπάει ξεπερνώντας όλα τα πιθανά τρικ των αστυνομικών, να απειλείται με υποχρεωτική θέαση των αγώνων του ΠΑΟΚ, μέχρι να ομολογήσει την ενοχή του.
Δεν θυμάμαι ποτέ διαφορετικό ΠΑΟΚ τις πρώτες αγωνιστικές, το βασικό στα ξεκινήματα άλλωστε είναι να κερδίζεις.
Στην πορεία στρώνεις και κάποια στιγμή φτάνεις στα πικ σου.
Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ υπόψιν, μιλάμε για ομάδα που μπαίνει στον 7ο χρόνο με τον Λουτσέσκου, οπότε δεν χρειάζεται ούτε γνώση ούτε ιδιαίτερη φιλοσοφία για να αντιληφθείς γιατί βλέπεις αυτό που βλέπεις.
Το 2018-19 που πήρε αήττητο πρωτάθλημα κι έκανε νταμπλ, την πρώτη αγωνιστική μάτωσε για να κερδίσει τον Αστέρα Τρίπολης. Υπόψιν πως προερχόταν από προκριματικά που είχε αποδώσει εξαιρετικά.
Διαφορετικό κίνητρο όμως όταν αγωνίζεσαι για ένα μεγάλο και κοντινό στόχο κι άλλο να παίζεις με μεσαία ομάδα την πρώτη αγωνιστική της Superleague.
Με την επιστροφή Λουτσέσκου, έχοντας πραγματοποιήσει πάλι καλές εμφανίσεις στα προκριματικά, ηττήθηκε εντός από τα Γιάννενα.
Πέρσι ίδρωσε μέχρι να καταβάλει την αντίσταση του νεοφώτιστου Πανσερραϊκού.
Φέτος δεν ίδρωσε το ίδιο, αλλά δυσκολεύτηκε αρκετά με την επίσης νεοφώτιστη Λάρισα.
Αναμενόμενα όλα τα παραπάνω, ειδικά για ομάδες που παίζουν προκριματικά και αναγκαστικά τα δίνουν όλα.
Και βρισκόμενες στην αρχή της σεζόν, δεν έχουν τα κουράγια να συνεχίσουν το ίδιο και στους εγχώριους αγώνες.
Τα παραπάνω δεδομένα είναι που έχουν οδηγήσει την διοργανώτρια στην αντικατάσταση της κλήρωσης των πρώτων αγωνιστικών, σε κάτι σαν «ημιορισμό».
Αποφυγή ντέρμπι και εκτός έδρας αναμετρήσεων για όσους συμμετέχουν στα Ευρωπαϊκά προκριματικά, ώστε να περιοριστεί η καταπόνηση.
Δεν χαλάει και τις μικρότερες ομάδες, που αν έχουν κάποια ελπίδα να πάρουν καλό αποτέλεσμα με μεγαλύτερες ομάδες, είναι να τις πετύχουν στην πρεμιέρα ή λίγο μετά.
Τηρουμένων των αναλογιών ο Ρουμάνος δεν έκανε πολλές αλλαγές.
Ντέλιας, Μεϊτέ περισσότερο χρειάζονται να βρουν ρυθμό παρά ξεκούραση, ο Ζίφκο είναι αποδεδειγμένα βιονικός.
Δεν θυμάμαι παίκτη να παίζει πάντα στα κόκκινα και να μην τον βλέπεις ποτέ να βαριανασαίνει.
Εντεκαδάτος ξανά ο Τσάλοφ και όχι ο Γιακουμάκης, αυτό ήταν και το σωστό.
Κανένας νεομεταγραφέντας δεν παίρνει φανέλα βασικού με το καλημέρα επειδή έτσι θέλει ο κόσμος, επειδή ξοδεύτηκαν πολλά χρήματα ή και για τα δυο.
Στις ομάδες με αγωνιστική πειθαρχία υπάρχει ιεραρχία, ο παλιός θα παίζει μέχρι να μπει ο καινούργιος στο πνεύμα της ομάδας και να το δείξει στις προπονήσεις.
Ο Γιακουμάκης της εποχής ένα χρόνο πριν ήταν ο Τσάλοφ και η Τούμπα διψούσε για να τον δει.
Έτρωγε πάγκο όμως, βλέποντας Μπράντον και Σαμάτα στην εντεκάδα.
Αυτό είναι και το σωστό, κάθε διαφορετική επιλογή θα κάνει κακό και στον νεομεταγραφέντα που θα πάρει φανέλα βασικού χωρίς να την έχει κερδίσει και στον παλιό που θα την χάσει, επειδή απλά ήρθε κάποιος καινούργιος…