Η Robyn Bedell Zalewa μεγάλωσε και πέρασε όλη την ενήλικη ζωή της στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ωστόσο, αποτελεί μέρος ενός λιγότερο γνωστού κεφαλαίου της ελληνικής ιστορίας – της υιοθεσίας περίπου 4.000 βρεφών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Γνωρίζοντας από πάντα ότι καταγόταν από την Ελλάδα, ξαναβρήκε τη χαμένη της αδελφή Σοφία, η οποία ζει στην Αθήνα.
Η Robyn, η οποία απέκτησε εκ νέου την ελληνική της υπηκοότητα πριν από δύο χρόνια και διαμένει επί του παρόντος στο Connecticut των ΗΠΑ, χρησιμοποιεί το όνομα Ιωάννα (Joanna) όταν βρίσκεται στην Ελλάδα.
Υπάρχει όμως ένα μόνο εμπόδιο.
Η αδελφή της Σοφία μιλά μόνο Ελληνικά, οπότε οι αδελφές επικοινωνούν μέσω διαδικτυακού εργαλείου μετάφρασης.
«Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ότι δεν μπορώ να κάνω μια συζήτηση με τη Σοφία», δήλωσε η 68χρονη Robyn στο AFP.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη σκληρή κατοχή από τη ναζιστική Γερμανία, η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του κυβερνητικού στρατού και του Κομμουνιστικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που ξεκίνησε το 1946 και διήρκεσε έως το 1949.
Με χιλιάδες ελληνικές οικογένειες να βυθίζονται στην καταστροφή και τη φτώχεια, τη δεκαετία του 1950 και του 1960 αναπτύχθηκε ένα κίνημα υιοθεσιών, μέσα από το οποίο βρέφη και παιδιά αποστέλλονταν στο εξωτερικό – κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες- για υιοθεσία.
Σε μια καφετέρια στην Αθήνα, η κα Bedell Zalewa επιδεικνύει υπερήφανα το ελληνικό διαβατήριο και την ταυτότητά της, που βγάζει από την τσάντα της.
Αν και διέθετε το πιστοποιητικό υιοθεσίας της –ένα έγγραφο που δεν είχαν όλα τα υιοθετημένα παιδιά– ξεκίνησε τη διαδικασία επανάκτησης της ελληνικής της υπηκοότητας πριν τεθούν σε ισχύ οι νέοι κανονισμοί που απλοποίησαν τη διαδικασία, γεγονός που καθυστέρησε σημαντικά τα σχέδιά της.
«Πάντα ήξερα ότι είχα υιοθετηθεί στην Ελλάδα… Αυτό που ήθελα σε όλη μου τη ζωή ήταν να βρω την οικογένειά μου», δήλωσε η Robyn, που γεννήθηκε στη Μεσσήνη της Πελοποννήσου πριν δοθεί για υιοθεσία στο Τέξας, καθώς η χήρα μητέρα της ήταν πολύ φτωχή για να τη μεγαλώσει, μαζί με τα πέντε παιδιά της.
Ωστόσο, η 68χρονη ομογενής, στάθηκε τυχερή, καθώς κατάφερε να εντοπίσει τα αδέλφια της και να γνωρίσει τη βιολογική της μητέρα πριν εκείνη φύγει από τη ζωή.
Οι δεσμοί που έχει δημιουργήσει πλέον στην Ελλάδα την ενθαρρύνουν να επιστρέφει και να μένει εκεί όποτε της δίνεται η ευκαιρία.
«ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ»
Η Gonda Van Steen, διευθύντρια του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του King’s College στο Λονδίνο, ανέφερε στο AFP ότι η Ελλάδα «ήταν η βασική χώρα καταγωγής των παιδιών που υιοθετήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές της δεκαετίας του 1950».
«Ζευγάρια αμερικανικής καταγωγής χωρίς παιδιά ήταν διατεθειμένα να καταβάλουν οποιοδήποτε χρηματικό ποσό για να αποκτήσουν ένα υγιές λευκό βρέφος», δήλωσε η Van Steen, η οποία έχει διεξαγάγει εκτενή έρευνα και έχει γράψει βιβλίο για το συγκεκριμένο θέμα.
Στην Ελλάδα, οι βιολογικές μητέρες των υιοθετημένων παιδιών ήταν συχνά φτωχές χήρες, ορισμένες εκ των οποίων είχαν υποστεί βιασμό ή έφεραν το κοινωνικό στίγμα του το ότι είχαν αποκτήσει παιδί εκτός γάμου.
«Δεν έβλεπαν άλλη λύση πέρα από το να δώσουν το παιδί (τους για υιοθεσία) ώστε να έχει ‘μια καλύτερη ζωή’», ανέφερε η κα η Van Steen.
Τον Μάιο, η Ελλάδα απλοποίησε τη διαδικασία απόκτησης πιστοποιητικών γέννησης, προσφέροντας τη δυνατότητα ειδικά σε όσους υιοθετήθηκαν μέχρι το 1976 να ανακτήσουν την ελληνική υπηκοότητα.
ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Η Ελληνοαμερικανίδα Mary Cardaras, αγωνίστηκε για χρόνια, ώστε να προσφερθεί η δυνατότητα στα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και τώρα είναι στα εξήντα ή εβδομήντα τους, να μπορούν να ανακτήσουν την ελληνική τους υπηκοότητα.
«Αυτό που ακολούθησε (τις πρώτες υιοθεσίες παιδιών από την Ελλάδα) ήταν ένα τσουνάμι διεθνών υιοθεσιών», σημείωσε, αναφερόμενη ειδικά στην Κίνα, το Βιετνάμ, τη Ρωσία και, ιδιαίτερα, τη Νότια Κορέα, όπου τουλάχιστον 140.000 παιδιά υιοθετήθηκαν από ξένους γονείς μεταξύ 1955 και 1999.
Η συνταξιούχος δημοσιογράφος που υιοθετήθηκε στο Σικάγο και έζησε για μεγάλο διάστημα στην Καλιφόρνια, γνώριζε από πάντα ότι καταγόταν από την Ελλάδα.
Διατήρησε το ελληνικό διαβατήριο γέννησής της, το οποίο είχε ακυρωθεί αρχικά όταν εγκατέλειψε τη χώρα σε βρεφική ηλικία.
Όταν επέστρεψε για πρώτη φορά στην πατρίδα της το καλοκαίρι του 1972 για διακοπές, θυμάται να παρατηρεί προσεκτικά κάθε γυναίκα που συναντούσε στον δρόμο.
«Αναρωτιόμουν… αν αυτή ήταν η μητέρα μου», είπε.
Τα πάντα της φαίνονταν οικεία: «Οι μυρωδιές, η ατμόσφαιρα – ένιωθα ολοκληρωτικά σαν στο σπίτι μου».
Ωστόσο, όπως ανέφερε η κα Cardaras, μόνο μετά τον θάνατο των θετών της γονιών άρχισε πραγματικά να αναρωτιέται για τα πρώτα χρόνια της ζωής της.
Σήμερα ζει στην Αθήνα, και παρακολουθεί μαθήματα Ελληνικών, σημειώνοντας πρόοδο στην προσπάθειά της να κατανοήσει τη γλώσσα της χώρας στην οποία γεννήθηκε.
The post Ελληνίδα υιοθετημένη στις ΗΠΑ κατά τον Ψυχρό Πόλεμο ξανασμίγει με την χαμένη της οικογένεια appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.