Αν ήμουν ιδιοκτήτης ομάδας Super League θα είχα κυκλώσει ήδη το όνομα του προπονητή της Βολφσμπέργκερ, Ντίτμαρ Κιουμπάουερ.
Ταιριαστό δίδυμο δίχως άλλο, ομάδα που παραπέμπει σε μπέργκερ και όνομα προπονητή σαν μάρκα μπύρας.
Κρίνοντας από τη φυσιογνωμία του μάλιστα παίζει να είναι κοντινός συγγενής του Γκουστάβο Πογιέτ, οπότε θα υπήρχε και το πρόσωπο που θα έκανε το κονέ, σε περίπτωση που χρειαζόταν.
Ξέχωρα από την πλάκα τώρα, από τη βραδιά του πρώτου αγώνα της Τούμπας επεσήμανα την εντύπωση που μου είχε κάνει η τακτική συμπεριφορά και ετοιμότητα των Αυστριακών, που σε επίπεδο ατομικής ποιότητας υστερούσαν εμφανώς σε σχέση με τον ΠΑΟΚ.
Κάτι που δεν άλλαξε μετά και τη δεύτερη αναμέτρηση.
Άριστα διαβασμένοι και προετοιμασμένοι, δεν δέχτηκαν φάση στο πρώτο 90λεπτο και μια-δυο υποτυπώδεις στο δεύτερο.
Δημιουργώντας οι ίδιοι όμως 3-4 άκρως απειλητικές τελικές.
Είχαν διαβάσει ακόμα και τις… Μιχαηλίδειες μισές ασίστ από τα μετόπισθεν, ενώ το πλέον αξιοθαύμαστο ήταν ο τρόπος που έσπαζαν την αφόρητη πίεση του ΠΑΟΚ, όποτε επέλεγαν να χτίσουν επίθεση από την περιοχή τους.
Αυτό το made in Romania pressing, προκαλεί ασφυξία ακόμα και σε ομάδες του ίδιου επιπέδου στη Super League. Η υποδεέστερη Βολφσμπέργκερ θα ήταν πιο ευάλωτη θεωρητικά, η πράξη όμως μας διέψευσε.
Μαεστρικός και κυρίως αλάνθαστος ο τρόπος που έβγαζαν τη μπάλα και την προωθούσαν.
Απέτυχαν μόνο στο γκολ του Καμαρά, που ξεκίνησε από κλέψιμο της μπάλας στα 3/4.
200 λεπτά το έκαναν τέλεια οι Αυστριακοί, μια φορά ήταν αρκετή για να την πατήσουν.
Αφού προηγουμένως είχαν χάσει όχι πολλές, αλλά ψιλοκραυγαλέες ευκαιρίες.
Ακόμα και οι γιόμες τους ήταν στοχευμένες δεν ήταν αυτό που βλέπαμε από την Εθνική Ελλάδος τις προηγούμενες δεκαετίες, «μπουμ στα τυφλά κι αν γλιστρήσει το αντίπαλο στόπερ, με την βοήθεια της Μεγαλόχαρης και πάντων των Αγίων, ίσως δημιουργήσουμε κατάσταση»
Βάσει στατιστικής δικαιούνταν την πρόκριση κι αυτό θα ήταν αρκετό ώστε να κυκλωθεί το ονοματεπώνυμο του Αυστριακού.
Ειδικά από ομάδες του under 5 οι οποίες θέλοντας και μη, σε όλα τα εκτός θα παίζουν όπως η Βολφσμπέργκερ με τον ΠΑΟΚ. Συν τα εντός, με τους άνωθεν πέντε.
Βάσει της ίδιας στατιστικής, στα εκτός θα είχαν το Χ στο τσεπάκι. Συν κάνα δυο «κηδείες» στα δέκα ματς με τους από πάνω.
Το μοντέλο που ευδοκιμεί στους under 5 βέβαια – κι ακόμα εντονότερα στη Super League 2- είναι η ανακύκλωση «καταξιωμένων» προπονητών, που στη συντριπτική πλειοψηφία τους φέρουν απλά το ταμπελάκι και στην πραγματικότητα είναι περαστικοί και γυρολόγοι.
Η μονοτονία σπάει κάπου κάπου, για χάρη κάποιου απίθανου Ίβηρα.
Σε μια χώρα με στοιχειώδη ποδοσφαιρική παιδεία, το όνομα του Αυστριακού θα έπρεπε ήδη να τελεί υπό παρακολούθηση.
Όχι μόνο από τους under 5, ο Κιουμπάουερ δεν θα έπρεπε να αποκλειστεί από τους over 5.
Απλώς θα χρειαζόταν περισσότερο χρόνο και μελέτη, για το πως αντιμετωπίζει μικρότερες ομάδες από τη δική του, όταν εκείνες παίζουν κλειστά.