Η επετειακή δεξίωση για τη δημοκρατία στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου είναι σε επισημότητα ό,τι το Πολιτειακό Δείπνο στον Λευκό Οίκο. Γι’ αυτό, παρά τις συνθήκες καύσωνα, απαιτείται ένα ενδυματολογικό ύφος με συνοχή προσανατολισμένο στους συμβολισμούς της θεσμικής περίστασης. Δεν ήταν όμως σαφές στη γιορτή της 51ης επετείου.
Οι άνδρες καλεσμένοι το κατανόησαν και φόρεσαν τα κοστούμια τους με σακάκι – πουκάμισο – γραβάτα. Ωραία ανοιχτόχρωμα μπλε, γκριζωπά και μπλε σκούρο. Οι συντηρητικοί στην εμφάνισή τους έλληνες πολιτικοί έχουν αφομοιώσει αυτή την αισθητική του εργασιακού χαρακτήρα ντυσίματος και ανταποκρίνονται στις περιστάσεις με αυτό το είδος στολής. Οι στολές φοριούνται από τα μέλη ενός οργανισμού συμμετέχοντας στις δραστηριότητές του. Ενώ τυπικά πρόκειται για ενδυμασία του στρατού ή μιας υπηρεσιακής εργασίας, των φυλακισμένων και των μαθητών, η στολή υποδηλώνει επίσης μια αισθητική ή πολιτιστική ευθυγράμμιση. Κατ’ αυτήν την παράμετρο, η στολή του σημερινού πολιτικού είναι το «κοστούμι εξουσίας». Ο οποίος μπορεί να βρεθεί διπλά παγιδευμένος μέσα σε αυτό: το κοστούμι του πρέπει να απηχεί την επικοινωνία του με τους τοπικούς ψηφοφόρους του και ταυτόχρονα να ακολουθεί τα παγκόσμια πρότυπα σύμφωνα με τα οποία το κόψιμο, το ύφασμα και η εφαρμογή είναι δείκτες επιτυχίας. Η διαφορά μεταξύ του καλύτερου και του χειρότερου απλά μπορεί να φανεί από την εφαρμογή.
Οι κυρίες όμως; Οπως φάνηκε στις πολλαπλές επιτελέσεις τους υπήρχε η αίσθηση σεναριακής σύγχυσης. Κοινώς, μπέρδεψαν τους ρόλους τους, τις επιδιώξεις τους για τη δημόσια εικόνα τους, την προβολή του εαυτού τους στον καθρέφτη της ύπαρξής τους. Και έτσι εμφανίστηκαν διαφοροποιημένες εκφράσεις του νοήματος της προεδρικής δεξίωσης: σαν πρόσκληση σε γάμο, σαν χορός αποφοίτων κολεγίου, ως garden party στην έπαυλη επιχειρηματία στα προάστια ή απογευματινό κοκτέιλ στην πισίνα ξενοδοχείου ή κόκκινο χαλί για μια οποιαδήποτε αφορμή.
Ωστόσο λίγες κομψές προέκυψαν λιτά ντυμένες καλύπτοντας ώμους, πλάτες, γόνατα. Και οι οποίες κράτησαν τα σέξι καλοκαιρινά μεταξωτά τους για άλλες νύχτες και γιορτές πιο φιλικές και ιδιωτικές. Αυτός ο αέρας Αθηναϊκής Ριβιέρας και η αισθητική «Shopping Star – κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα», που σαν επιδημική νόσος γλίστρησε από σελίδες περιοδικών πολυτελών ξενοδοχείων και αεροπορικών εταιρειών διαφημίζοντας τα πάντα ως «κορυφαία εμπειρία υψηλής αισθητικής» (και ας πρόκειται για ένα πιάτο ταπεινής ρεβιθοσαλάτας), έπληξε κάποιες καλεσμένες στην προεδρική δεξίωση οι οποίες με έξωμες print τουαλέτες και πτυχωτά φορέματα αναπαριστούν αρχαίες θεότητες των δασών και των υδάτων. Γιατί η δημοκρατία – λέει η μεθερμηνεία της νόησής τους – γεννήθηκε στην Αθήνα του Περικλή του 5ου αιώνα. Και πρέπει λοιπόν να συνδέεται με την αρχαιότητα, άρα να ρευστοποιείται στον παρόντα χρόνο η παρακαταθήκη των πτυχώσεων κυκλοφορώντας ως θραύσμα γλυπτού αποκολλημένο από μετόπη αρχαιότροπου ναού.
Αυτό είναι λοιπόν. Τρόπος. Ενα λατινικό modus, από όπου προέρχεται ετυμολογικά η μόδα. Δηλαδή ένας τρόπος συμπεριφοράς για να δείχνεις με ενδύματα το πώς σκέφτεσαι, πώς πράττεις, πόσο διαλλακτικά και ανοιχτά επικοινωνείς και συνδιαλέγεσαι μέσα σε ένα σύστημα συνόλου που με τα χρόνια ορίστηκε πρώτα δήμος και πόλις, συνέλευση και εκκλησία και τώρα πια λέγεται αντιπροσωπευτικό πολίτευμα του συνόλου μιας κοινωνίας.
Σε κάθε περίπτωση όλη αυτή η σύνθεση ορίζει την έννοια της δημοκρατίας. Τόσο σπάνια και πολύτιμη, εκλεκτή και ποθητή, που της αξίζουν μία σκέψη και ένα ένδυμα πιο σοβαρό από τα μπουκέτα μιγκέ σε φόρεμα στράπλες από μουσελίνα ή τα πράσινα βολάν με τιραντάκια. Το πρώτο, κατάλληλο για να περάσεις στέφανα ως χαριτωμένη κουμπάρα. Το δεύτερο, φρέσκια επιλογή απογευματινού περιπάτου για να χαζέψεις βιτρίνες καταστημάτων.