Γρήγορη ματιά στο παρελθόν. Όχι τo πολύ μακρινό. Η ΑΕΚ , για παράδειγμα, δεν πάνε πολλά χρόνια που πόνταρε στους Αραούχο, Λιβάγια, Λιβάι Γκαρσία και Πόνσε. Επαιρνε γκολ από τους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές. Δεν ήταν οι καλύτεροι στην Ευρώπη; Oυδεμία αντίρρηση. Είχαν όμως ποιότητα και ασφαλώς υπήρξαν παραπάνω αποτελεσματικοί σε σύγκριση με όλους όσοι βλέπουμε στις μέρες μας. Με τον Αρη Λεμεσού, ο Νίκολιτς «κατέβασε» κεντρικό φορ τον Πιερό, τον κυνηγό που ακόμη να κάνει σεφτέ. Δεν μπορεί να βασικός επιθετικός να μένει στο μηδέν και έως τώρα δύο γκολ να έχει πετύχει αμυντικός (Ρέλβας). Ο Πιερό έχει όγκο και εκτόπισμα, όχι όμως ξεχωριστή τεχνική και αυτή απαιτείται στο τοπ επίπεδο. Οσο για τον Ζίνι, ας περιμένουμε. Όπως πρέπει να έχουμε υπομονή για το πότε θα δούμε στο χορτάρι τον Γιόβιτς και τις εξελίξεις με τον Μαρσιάλ. Ο δε Ελίασον, μυστήριο να μένει εκτός λίστας και να είναι εντός οι όχι ανώτεροί του, Κουτέσα και Κοϊτά.
Ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε δίχτυα και αλήθεια, ήταν εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο; Ο Ιωαννίδης (που δεν σκίζει βέβαια), έμεινε εκτός μάχης λόγω τραυματισμού. Ο Σφιντέρσκι όχι κάτι σπέσιαλ για τις απαιτήσεις της διοργάνωσης και γνωρίζουμε εξάλλου τον Πολωνό στράικερ από τη θητεία του στον ΠΑΟΚ. Σκεφθείτε ότι ο …απελπισμένος Βιτόρια στο φινάλε έριξε στη μάχη τον Γερεμέγεφ που λίγους ενθουσιάζει. Ο Πελίστρι ξανά μια σβούρα στο χορτάρι , όχι όμως κοντά στο γκολ, ενώ ο Ζαρουρί με το που μπήκε έδειξε πως ίσως πρέπει να κοιτά παραπάνω τους συμπαίκτες του και όχι να δοκιμάζει σουτ χωρίς μεγάλη τύχη.
Και ο ΠΑΟΚ; Είχε κορυφαίο τον (γκολκίπερ) Παβλένκα και αυτό λέει τα πάντα. Κι αυτός κόλλησε και δεν πέτυχε γκολ. Φυσικά, ο Δικέφαλος πολύ λογικά ήταν άσφαιρος. Ο Τσάλοφ ούτε πέρυσι έδειξε κάτι φοβερό, ο Μύθου αποτελεί παίκτη με προοπτική επί του παρόντος, άρα όλο το ενδιαφέρον στρέφεται στο πότε θα επικυρωθεί η απόκτηση του Γιακουμάκη. Του τρίτου ή τέταρτου στην ιεραρχία επιθετικού της εθνικής ομάδας.
Μάλλον, συνεπώς, όλα είναι ξεκάθαρα αναφορικά με το γιατί οι ελληνικές ομάδες έδειξαν «δύσκολες» στο γκολ.