ΕΨΑΧΝΑ, τις προάλλες, κάποιους φακέλους όταν ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά μου, τελείως απρόσκλητα, μια παλιά ξεχασμένη φωτογραφία.
Με την πρώτη ματιά οι αναμνήσεις έστησαν ένα ξέφρενο χορό. Με πήραν πίσω στο χρόνο, τότε που τα αύριο ήταν άπειρα και τα χθες ελάχιστα.
Πίσω η φωτογραφία έγγραφε «1963».
Ήταν η χρονιά που στα 16 μου θα εγκατέλειπα την ιδιαίτερή μου πατρίδα, την Κεφαλονιά, σε αναζήτηση καλύτερων προοπτικών στην Αθήνα.
Βλέπετε, οι νεανικές ανησυχίες μου δεν χωρούσαν στο νησί. Ήταν οι ίδιες ανησυχίες που εφτά χρόνια μετά, το 1970, με πήραν στα φτερά τους και με πήγαν στη μακρινή Αυστραλία.
Αργοστόλι, λοιπόν, 1963.
Πόσο διαφορετικό ήταν τότε!
Δέκα χρόνια μετά τους σεισμούς του 1953, η πόλη, αλλά και ολόκληρο το νησί, κουβαλούσε τις πληγές της ανείπωτης καταστροφής που ακόμα αιμορραγούσαν!
Είχαν χαθεί τα πάντα και, φυσικά, η αρχιτεκτονική αρχοντιά του παλιού Αργοστολιού.
Τα σπίτια της κρατικής αρωγής πρόχειρα και με ελλείψεις.
Οι περισσότεροι δρόμοι δεν είχαν ακόμα ασφαλτοστρωθεί.
Τα αυτοκίνητα μετρημένα στα δάκτυλα. Τα ταξί ελάχιστα, περισσότερα πάντως από τα Ι.Χ.! Περπατούσες μέσα στην πόλη και ήταν ζήτημα αν θα έβλεπες αυτοκίνητο. Μόνο μερικές μοτοσικλέτες και ποδήλατα.
Στην Κεντρική Πλατεία δύο-τρία ζαχαροπλαστεία και άλλα τόσα καφενεία για τους ηλικιωμένους.
Για μας τους νέους υπήρχε το «σφαιριστήριο» του Γιακουμάτου και τρεις κινηματογράφοι που δεν μπορούσαμε να επισκεφθούμε τις καθημερινές με εντολή… Γυμνασιάρχη! Ήταν, έλεγαν, αντιπαιδαγωγικό να δεις έργο του Έλβις Πρίσλεϊ ή κανένα καουμπόικο! Έτσι το «σφαιριστήριο» ήταν το καταφύγιό μας και αυτό με πολλούς κινδύνους αποβολής από το Γυμνάσιο. Εμείς βέβαια πηγαίναμε στους κινηματογράφους στη… ζούλα,. με τον ταμία του κινηματογράφου να κρατάει τσίλιες, ειδοποιώντας μας σε περίπτωση που έκανε την εμφάνισή του κάποιος… καθηγητής κατάσκοπος!
Εκτός από λίγο μπιλιάρδο και επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι στα «σφαιριστήρια» και κανένα κινηματογράφο, η κύρια διασκέδασή μας ήταν το ποδόσφαιρο.
Ήταν η εποχή που στέναζαν οι αλάνες! Πού μας έχανες, πού μας έβρισκες, στους διάφορους ανοικτούς χώρους κλωτσώντας μια ο Θεός να την έκανε μπάλα. Αγώνας μέχρι τελικής πτώσης.
Ήταν μια ζωή με πολλές οικονομικές δυσκολίες αλλά απλή και ξέγνοιαστη για μας τα παιδιά.
Δεν είχαμε απαιτήσεις, δεν ζητούσαμε πολλά γιατί γνωρίζαμε τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες των γονιών μας.
Μόνο όνειρα κάναμε. Όνειρα που ήταν βάλσαμο στις νεανικές μας ψυχές.
Έτσι κύλησαν τα 16 πρώτα μου χρόνια στην Κεφαλονιά, μέχρι την απόφαση της φυγής. Μιας φυγής που κράτησε 47 ολόκληρα χρόνια.
Η απόφαση της επιστροφής μου στον τόπο που γνώρισα το φως της ζωής ήταν αποτέλεσμα του ακαταμάχητου νόστου. Όσο και αν προσπάθησαν οι σειρήνες δεν μπόρεσαν να με κρατήσουν μακριά από την Κεφαλονιά.
Το 2010 επέστρεψα. Τίποτα βέβαια δεν ήταν το ίδιο. Μόνο η φωτογραφία, σαν αυτή την ξεχασμένη που βρήκα, θύμιζε τα παλιά προκαλώντας μια πλημμυρίδα αναμνήσεων.
Και οι αναμνήσεις είναι όπως το καλό κρασί. Όσο πιο παλιές είναι, τόσο πιο πολύτιμες…
*Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: georgemessaris@gmail.com
**Οι τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: 1. «Μαρίνος Χαρμπούρης» – Η πολυτάραχη ζωή του δαιμόνιου Κεφαλονίτη μηχανικού. Στα ελληνικά με αγγλικούς ή ρωσικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε “Memory Stick”. 2: «Σκιές Του Χθες» – Ένα οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης. Στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε “Memory Stick”. 3: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Διατίθεται σε DVD σε τέσσερις γλώσσες. Για να τα αποκτήσετε επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην ηλεκτρονική διεύθυνση georgemessaris@gmail.com
The post Αναμνήσεις… appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.