Επιτέλους, ρε παιδιά! Εχουμε φωτογραφία. Προέδρου Κυριάκου με τον πρόεδρο Τραμπ. Δίπλα δίπλα, χαμογελαστοί κι ωραίοι. Φωτογραφία, χωρίς άγχη, χωρίς τρεξίματα στο κατόπι του πλανητάρχη, χωρίς σκηνές που να σε κάνουν να θες να πας κάπου να κρυφτείς να μην τα βλέπεις, αυτά που βλέπεις, με πρωταγωνιστή τον ηγέτη της χώρας σου. Τέλος πάντων. Περασμένα-ξεχασμένα. Διότι έχουμε φωτογραφία, μία όλη κι όλη, αλλά έχουμε. Τραβήχτηκε το βράδυ της Παρασκευής, ξημερώματα ώρα Ελλάδος, στη Νέα Υόρκη, στην είσοδο του χώρου όπου ο πρόεδρος Τραμπ δεξιώθηκε όσους συμμετείχαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Τους υποδεχόταν όλους ο ίδιος στην είσοδο, έχοντας στο πλευρό του την (υπέρ)κομψη όπως πάντα Μελάνια με εκείνο το παγερό βλέμμα που (σου) κόβει (τα) πόδια. Οπότε με το που πήγε ο δικός μας, συνοδευόμενος από τη φίλη Μαρέβα, «τσαααακ» άστραψε το φλας και βγήκε η πολυπόθητη φωτογραφία, η οποία, είμαι βέβαιος ότι θα πάρει τη θέση της (αν δεν την πήρε ήδη) δίπλα στις πολλές άλλες που έχει στο γραφείο του ο πρόεδρος Κυριάκος. Για να μην (του) λένε δηλαδή ότι ο άλλος, με τον που τον έβλεπε, έπαιρνε δρόμο.
«Καλή επικοινωνία»
Το συγκινητικό στην περίπτωση δεν είναι ότι τραβήχτηκε φωτογραφία, κατάλληλη για κορνίζα ή για οικογενειακό άλμπουμ, όχι! Το συγκινητικό είναι ότι ο πλανητάρχης είπε στον δικό μας τη μεγάλη κουβέντα ότι «κάποια στιγμή» θα τα ξαναπούν. Πότε θα είναι αυτή η στιγμή δεν το ξέρουμε, δεν το προσδιόρισε, υπήρξε μια ασάφεια επ’ αυτού. Αλλά και από μόνη της η αναφορά, είναι αυτό το «κάτι» που σε κρατάει. Που σου δίνει ελπίδες, και σε διατηρεί σε εγρήγορση. Σύμφωνα με τον πρόεδρο Κυριάκο λοιπόν, που μας διέθεσε την ωραία είδηση «υπάρχει καλή επικοινωνία με τον Ντόναλντ Τραμπ και δεν θα αργήσουμε πολύ να τα πούμε ξανά».
«Καλή επικοινωνία», βέβαια, είναι ένας διφορούμενος όρος, πρέπει να σημειώσω. Εμπεριέχει, ας πούμε, την πιθανότητα μιας… πνευματικής επικοινωνίας, του τύπου «τα μεγάλα πνεύματα» επικοινωνούν. Υπάρχει και η άλλη εκδοχή ότι μιλάμε στο τηλέφωνο ή κάνουμε texting στο WhatsApp!; Ή ακόμη ακόμη, πού και πού τον επισκέπτομαι στο γραφείο ή το σπίτι και επισκέπτεται κι εκείνος εμένα.
Μη με ρωτάτε. Είμαι κοντά να πιστέψω ότι για την περίπτωση ισχύει η πρώτη εκδοχή. Περί «μεγάλων πνευμάτων». Το θεωρώ ως το πλέον πιθανόν…
Καθόλου επικοινωνία
Με προβληματίζει όμως ότι με τον πρόεδρο Ερντογάν δεν βλέπω να υπάρχει κάποια «επικοινωνία». Τώρα λέει, μας τελείωσε και η προοπτική μιας συνάντησης στη Δανία, στην Κοπεγχάγη, όπου πραγματοποιείται στις αρχές του επόμενου μήνα μια σύναξη ηγετών της Ευρώπης να συζητήσουν πολιτικά. Στη συνάντηση είχε προσκληθεί και ο πρόεδρος Ερντογάν, αλλά ο άνθρωπος ίσως έχει καλύτερα πράγματα να κάνει, οπότε θα στείλει τον Φιντάν του, να ακούσει τι θα λένε οι άλλοι. Τούτου δοθέντος, πήγε άπατο, και το έτερο παραμύθι που σέρβιρε στα απογοητευμένα (από το φιάσκο της Νέας Υόρκης) φιλοκυβερνητικά μέσα ο κυβερνητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός μετά την «πόρτα» που μας έριξε ο πρόεδρος Ερντογάν. Οτι δεν πρέπει να ανησυχούμε, διότι θα ακολουθήσει η σύνοδος της Κοπεγχάγης, και εκεί, στο πλαίσιό της, θα πραγματοποιούνταν η συνάντηση που δεν έγινε στο Μεγάλο Μήλο. Αλλά Κοπεγχάγη γιοκ, για τον πρόεδρο Ερντογάν, και τώρα – μου ανέφερε μια πηγή μου στο υπουργείο Εξωτερικών – «εργαζόμαστε (που σημαίνει στείλαμε τα σχετικά μηνύματα) προκειμένου να πραγματοποιηθεί κάποια συνάντηση στο πλαίσιο της προσεχούς συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, στις Βρυξέλλες» – ίσως μέσα στον Δεκέμβριο. Αντε να δούμε…
Αθήνα-αποπυρηνικοποιημένη πόλη
Δεν ξέρω τι θα συμβεί τελικά, άλλωστε έχουμε χορτάσει από τις εικασίες αυτού του είδους. Γνωρίζω όμως ότι υπάρχουν και αισιόδοξα νέα, όπως ότι μάλλον θα αποφύγουμε την εμπλοκή της χώρας σε μια…. πυρηνική αντιπαράθεση! Ειδικά αν γίνει δεκτό αίτημα του δημάρχου Δούκα, ο οποίος σε κοινό άρθρο που συνυπέγραψε με την κυρία Μελίσα Παρκ, επικεφαλής της βραβευμένης με Νομπέλ Ειρήνης Διεθνούς Εκστρατείας για την Κατάργηση των Πυρηνικών Οπλων (ICAN), απαιτεί να ενταχθεί άμεσα η Ελλάδα στη Συνθήκη του ΟΗΕ για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Οπλων!
Διαθέτει η Ελλάδα πυρηνικό οπλοστάσιο, και μας έχει διαφύγει; Κατά πάσα βεβαιότητα όχι, αλλά δεν θα του το χαλάσουμε, του ειρηνιστή δημάρχου μας, ο οποίος ουσιαστικά αφήνει να του ξεφύγει μια κραυγή αγωνίας καθώς γράφει «πρέπει να δράσουμε τώρα για να αποφύγουμε τον πυρηνικό όλεθρο».
Μπράβο δήμαρχε, εμπρός στον δρόμο που χάραξαν άλλοι, προγενέστεροι εσού, κατά τη δεκαετία του ’80, όταν είχαν γεμίσει την Αττική πινακίδες του είδους «Δάφνη-αποπυρηνικοποιημένη πόλη», «Νίκαια-αποπυρηνικοποιημένη πόλη», «Πετρούπολη-αποπυρηνικοποιημένη πόλη», και ούτω καθ’ εξής!
(Και θέσε και το θέμα στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, να πάρει απόφαση το Συνέδριο για άμεση κατάργηση των πυρηνικών!)
Πυρηνικός στόχος
Εμένα το βαρυσήμαντο αυτό άρθρο, ομολογώ μου είχε διαφύγει. Ο δήμαρχος άλλωστε έχει από πολλού πάψει να μου στέλνει ενημέρωση για τις ασυναγώνιστες, πρωτοποριακού χαρακτήρα δραστηριότητές του, οπότε δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω focus σε αυτή του, την τρομερή πρωτοβουλία, που είμαι βέβαιος ότι θα ταράξει τη διεθνή κοινότητα. Τέλος πάντων, με ενημέρωσε ένας (καλός) φίλος του δημάρχου, και έτσι είχα την ευκαιρία να εντρυφήσω σε αυτό.
Μεταξύ πολλών (και διαφόρων) άλλων, λοιπόν, ο δήμαρχος Δούκας και η συνυπογράφουσα κυρία Παρκ, ισχυρίζονται κάτι το οποίο με ενέβαλε σε μία ανησυχία, καθότι αναφέρονται στον «ρόλο των πόλεων, που αποτελούν τους πρώτους στόχους» (μιας πυρηνικής επίθεσης). Ο λόγος της ανησυχίας μου, οφείλεται ακριβώς στο ότι οι συνυπογράφοντες αναφέρουν επί λέξει και τα εξής: «Δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας ή των ελλήνων πολιτών να υποστηρίζουν τη χρήση πυρηνικών όπλων από οποιαδήποτε χώρα, ακόμη και από τους συμμάχους της, καθώς αυτό καθιστά τη χώρα πυρηνικό στόχο».
Με έζωσαν τα φίδια: υποστήριξε ποτέ η Ελλάδα ως χώρα, και κάποιος εξ ημών και υμών τη χρήση πυρηνικών όπλων; Αν δεν με απατά η μνήμη μου, όχι! Ποτέ και κανείς! Αρα εγώ που διαβάζω αυτές τις μπαρούφες, δικαιούμαι ή όχι, να πιστέψω ότι «κάτι» συμβαίνει στο μυαλό του δημάρχου; Πείτε μου, ειλικρινά…
(Εκτός και αν εκείνος ο… Ανδρουλάκης, έχει υποπέσει και σε αυτή την άθλια πράξη να υποστηρίξει τα πυρηνικά, οπότε παίρνω πίσω όλα τα προηγούμενα!)
Η πραγματική ντροπή
Γίνεται ντόρος στα social media επειδή μια αλυσίδα πίτσας απέλυσε έναν αυτοαποκαλούμενο κωμικό, διότι το άτομο αυτό εκστόμισε κάτι αθλιότητες κατά της χώρας και της ελληνικής σημαίας σε μια «παράσταση» (να την κάνει ο Θεός), που έδωσε στο Κερατσίνι. Η αλυσίδα τον χρησιμοποιούσε για διαφημιστικούς λόγους, και μπροστά στον κίνδυνο να υποστεί βλάβη από τις ανοησίες του τύπου αυτού, διέκοψε τη συνεργασία τους. Γούστο της και καπέλο της, και δεν μπορείς να πεις κάτι. Εκτός κι αν είσαι ΣΥΡΙΖΑ και ανακαλύπτεις πίσω (και από αυτό) δάκτυλο Αδωνη, οπότε δεν συζητάμε. Το ζήτημα για μένα δεν είναι ότι αυτός ο παραμυθάς είπε όσα είπε κατά την (να την κάνει ο Θεός) παράσταση. Είναι ότι – όπως διαπίστωσα από τα βίντεο που είδα – από κάτω υπήρχαν θεατές που χασκογελούσαν με τις ανοησίες του περί ου ο λόγος «κωμικού». Χασκογελούσαν, και δεν σηκώθηκε ένας (αριθμός 1!), να του πει, για στάσου ρε, τι είναι αυτά που λες; Αυτοί είναι η ντροπή, όχι ο γελωτοποιός της πλάκας…