Η Δανία απέναντι στην οποία η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου δίνει τη Δευτέρα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» ένα κρίσιμο παιxνίδι για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2026 έχει μια παράξενη σχέση με την ομάδα μας. Στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου η Εθνική Δανίας και η Εθνική Ελλάδος καταγράφονται ως οι δύο ομάδες που έκαναν τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών κερδίζοντας Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Οι Δανοί απολαμβάνουν να ακούνε όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να λένε πως αυτοί το 1992 υπήρξαν πρωταγωνιστές σε ένα μοναδικό ευρωπαϊκό παραμύθι. Την για αρκετά χρόνια βεβαιότητα ότι την έκπληξη που έκανε τότε η Δανία δεν θα την πετύχει ποτέ καμία ευρωπαϊκή εθνική ομάδα την κατέστρεψαν οι Ελληνες με την κατάκτηση του Εuro 2004.
Περιπέτεια
Είναι αλήθεια πως μυθιστορηματικά το κατόρθωμα των Δανών μοιάζει πολύ περισσότερο περιπετειώδες. Ας μην ξεχνάμε ότι οι παίκτες του Μέλερ Νίλσεν τότε βρέθηκαν στη Σουηδία για να διεκδικήσουν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα αφήνοντας κυριολεκτικά τις παραλίες στις οποίες περνούσαν ανέμελα τις μέρες της ποδοσφαιρικής τους άδειας: ο πιο εμβληματικός ποδοσφαιριστής εκείνης της ομάδας ο Μπράιαν Λάουντρουπ έφτασε στη Σουηδία κατευθείαν από την Ίμπιζα. Οι Δανοί είχαν πάρει στο παρά πέντε το εισιτήριο της συμμετοχής στα τελικά όταν η τότε Εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας αποβλήθηκε από τη διοργάνωση, μολονότι η αποστολή της βρισκόταν ήδη στη Στοκχόλμη: μάλιστα η UEFA δεν πλήρωσε στους Σέρβους ούτε τα εισιτήρια της επιστροφής τους! Η Εθνική μας ομάδα δεν μπήκε το 2004 στη διοργάνωση από το παράθυρο. Αντίθετα είχε μοχθήσει πολύ να πάρει το εισιτήριο παίζοντας στα προκριματικά με την Ισπανία, την Ουκρανία και τη Βόρεια Ιρλανδία, ομάδες αξιοσέβαστες. Από την άλλη η Εθνική μας κατέκτησε το Euro χωρίς να έχει να επιδείξει τίποτα το εντυπωσιακό προηγουμένως. Ενώ οι Δανοί ολόκληρη τη δεκαετία του ‘80 που είχε προηγηθεί του δικού τους θριάμβου το 1992 είχαν κάνει αξιοσημείωτα πράγματα. Στο Μουντιάλ του 1986, αλλά και στο Ευρωπαϊκό του 1984, η ομάδα τους είχε όλες τις προϋποθέσεις για να αγωνιστεί τουλάχιστον στα ημιτελικά, αλλά δεν τα κατάφερε.
Τρία
Η Εθνική μας έχει αγωνιστεί κάμποσες φορές με τη Δανία, τρία όμως παιχνίδια της, όλα σε προκριματικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, αποτελούν μεγάλα κεφάλαια στην ιστορία της. Αναφέρομαι στη νίκη που έκανε η Εθνική μας στην Κοπεγχάγη τον Οκτώβριο του 1980 με 1-0, στον αποκλεισμό της το 1997 από το Μουντιάλ της Γαλλίας εξαιτίας μιας ισοπαλίας στο ΟΑΚΑ με 0-0 πάλι Οκτώβριο μήνα και φυσικά στην ήττα της με 7-1 τον Μάιο του 1989 στην Κοπεγχάγη – ως γνωστόν καμία ήττα δεν είναι ντροπή αλλά αυτή κομμάτι ήταν.
Σαργκάνης
Η νίκη της Εθνικής μας το 1980, που έχει συνδυαστεί με το φάουλ γκολ του Ντίνου Κούη και την εντυπωσιακή εμφάνιση του Νίκου Σαργκάνη, δεν ήταν απλά μια νίκη: για καιρό μας δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι η Εθνική μας έχει κάνει το βήμα μπροστά που για χρόνια έψαχνε και ήταν έτοιμη για την ελίτ των ευρωπαϊκών ομάδων. Με τον Αλκέτα Παναγούλια προπονητή, η Εθνική μας είχε δώσει το ιστορικό αυτό ματς αμέσως μετά τη συμμετοχή της στα τελικά του τότε Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης, του Euro δηλαδή, του 1980. Τότε στα τελικά έπαιρναν μέρος μόνο οκτώ ομάδες. Η νίκη επί των πολύ δυνατών Δανών, που έψαχναν κι αυτοί μια διάκριση έχοντας παίκτες αστέρες των ευρωπαϊκών γηπέδων όπως ο Σίμονσεν, ο Έλκιερ, ο Λέρμπι, ο Άρνεσεν, ο Μόρτεν Όλσεν, μας έκανε να πιστέψουμε ότι η συμμετοχή στα τελικά του Μουντιάλ στην Ισπανία θα ήταν μια μάλλον εύκολη υπόθεση: μας προσγείωσαν οι Ιταλοί ανώμαλα, κερδίζοντας το μεταξύ μας ματς στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, αλλά η νίκη στη Δανία είχε δημιουργήσει μια μοναδική μέχρι τότε αίσθηση ότι το ποδόσφαιρό μας άλλαζε προς το καλύτερο. Βοηθούσε και ότι σε εκείνη την ομάδα είχαν υπάρξει και μερικές από τις πιο μεγάλες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες που φόρεσαν τη φανέλα της Εθνικής. Άν ο Σαργκάνης κυρίως και ο Κούης δευτερευόντως πιστώθηκαν τη νίκη, στην ομάδα εκείνη υπήρχαν πολλοί σπουδαίοι παίκτες. Ο Κυράστας, ο Ιωσηφίδης, ο Άνθιμος Καψής, ο Φοιρός, ο Λιβαθηνός, ο Αρδίζογλου, ο Κωστίκος, ο Δεληκάρης, ο Μαύρος, οι τότε νεαροί Νίκος Αναστάπουλος και Τάσος Μητρόπουλος υπήρξαν για χρόνια πρωταγωνιστές και στους συλλόγους τους.
Σμάιχελ
Η ισοπαλία στο ΟΑΚΑ το 1997 αντιθέτως ήταν μια βραδιά εθνικής απογοήτευσης. Η τότε Εθνική ομάδα, με προπονητή τον στοργικό πατέρα όλων Κώστα Πολυχρονίου είχε παίκτες με μεγάλη ποιότητα. Υπήρχαν ο Αποστολάκης, ο Γεωργάτος, ο Μαχλάς, ο Φραντζέσκος, ο Αλεξανδρής, φυσικά και τέσσερις μικροί τότε που αργότερα στελέχωσαν την πρωταθλήτρια Ευρώπης του Ότο Ρεχάγκελ: ο Νίκος Νταμπίζας, ο Ντέμης Νικολαΐδης, ο Γιώργος Γεωργιάδης και ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Η ομάδα εκεί χρειαζόταν απλά να κερδίσει τους Δανούς ή να μην ηττηθεί, με την προϋπόθεση οι Κροάτες να μην κερδίσουν στη Σλοβενία. Η Εθνική μας έπεσε πάνω στον μεγάλο τερματοφύλακα Πίτερ Σμάιχελ τη βραδιά που η Κροατία κέρδισε τους Σλοβένους 3-1. Το όλο έγινε χειρότερο και γιατί στο ΟΑΚΑ είχαν γίνει διάφορες αθλιότητες: διακοπές του ματς από βεγγαλικά, επιθέσεις στους οπαδούς των Δανών με φωτοβολίδες κ.λπ.
Βούλγαρης
Ανάλογα πικρή ήταν η ήττα από τους Δανούς το 1989. Τότε δεν χάσαμε μια πρόκριση: χάσαμε τα αβγά και τα καλάθια! Η ήττα με 7-1 παραμένει μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της ομάδας και ήταν εντελώς απροσδόκητη. Οι Δανοί είχαν αναμφίβολα μια εξαιρετική ομάδα που είχε κάνει σπουδαία πράγματα στο Μουντιάλ του Μεξικού το 1986: στην ομάδα του Σεπ Πιόντεκ υπήρχαν παίκτες που κέρδισαν το Euro τρία χρόνια αργότερα – ήταν ο Μπράιαν Λάουντρουπ, ο Γένσεν, ο Πόουλσεν, ο Μάικλ Λάουντρουπ που δεν πήγε στη Σουηδία τρία χρόνια αργότερα, ο Άρνεσεν φυσικά και ο Σμάιχελ νεαρός τότε. Αλλά στο πρώτο ματς η Εθνική μας είχε φέρει μαζί τους μια ισοπαλία με 1-1 – οι Δανοί είχαν ισοφαρίσει με ένα γκολ του Παόυλσεν, ο Μητρόπουλος είχε ανοίξει το σκορ. Η Εθνική μας με προπονητή τον Αντώνη Γεωργιάδη αγωνιζόταν αρκετά επιθετικά, ίσως γιατί είχε καλούς αμυντικούς: υπήρχαν στα μετόπισθεν ο Αποστολάκης, ο Μαυρίδης, ο Καλιτζάκης, ο Στέλιος Μανωλάς ενώ τερματοφύλακας σε εκείνο το ματς ήταν ο Σπύρος Οικονομόπουλος. Μια αυστηρή αποβολή του Μανωλά με δεύτερη κίτρινη κάρτα είχε προκαλέσει μια σοκαριστική κατάρρευση. Ο αείμνηστος Τάκης Χαραλαμπίδης είχε γράψει στα «ΝΕΑ» πως η Εθνική μας ζούσε «πέτρινα χρόνια». Η ταινία του Παντελή Βούλγαρη είχε κάνει την έκφραση της μόδας…