Η ευρωπαϊκή αγορά χάλυβα παραμένει εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο εμπορικών εντάσεων, χαμηλής ζήτησης και έντονου διεθνούς ανταγωνισμού. Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις της Eurofer, της ένωσης των ευρωπαίων παραγωγών χάλυβα, το 2025 θα είναι ακόμη μία χρονιά ύφεσης, με την ελπίδα ανάκαμψης να μετατίθεται τουλάχιστον για το 2026.
Η οργάνωση αποδίδει την αδυναμία του κλάδου κυρίως στην αποτυχία εξεύρεσης λύσης για το ζήτημα των δασμών στο εμπόριο χάλυβα μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις συνεχίζουν να επιβαρύνονται με δασμό 50% –ένα ποσοστό που ουσιαστικά τις αποκλείει από τη δεύτερη σημαντικότερη αγορά τους. Επιπλέον, οι γεωοικονομικές αβεβαιότητες και η συνεχιζόμενη αποδυνάμωση της ζήτησης, σε συνδυασμό με την υπερπροσφορά χάλυβα παγκοσμίως, επιδεινώνουν την πίεση στον κλάδο.
Παρότι τα πρώτα στοιχεία του 2025 έδειξαν κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας, με την κατανάλωση χάλυβα να αυξάνεται κατά 2,2% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο και τις εσωτερικές πωλήσεις να σημειώνουν άνοδο 1,4%, η Eurofer παραμένει απαισιόδοξη. Όπως υπογραμμίζει, η ζήτηση εξακολουθεί να βρίσκεται πολύ χαμηλότερα από τα επίπεδα πριν από την πανδημία, ενώ η εισαγωγική πίεση είναι «ιστορικά υψηλή», αγγίζοντας το 25% της αγοράς.
Οι εταιρείες φοβούνται ότι η διοχέτευση φθηνού χάλυβα από τρίτες χώρες προς την Ευρώπη θα οδηγήσει σε νέα κύματα λουκέτων και απολύσεων, χάνοντας παράλληλα στρατηγικά περιουσιακά στοιχεία από τους διεθνείς ανταγωνιστές τους σε ΗΠΑ, Ασία, Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή.
Η Κομισιόν αναζητά τώρα ένα «τελευταίο καταφύγιο» για την ευρωπαϊκή χαλυβουργία: τη δημιουργία ενός νέου εμπορικού μηχανισμού που θα αντικαταστήσει τη σημερινή ρήτρα διασφάλισης, η οποία λήγει το 2026. Μέτρα όπως ο επιπλέον δασμός 25% στις εισαγωγές που υπερβαίνουν τις ιστορικές ποσοστώσεις θα ενισχυθούν με ένα πιο μόνιμο και αποτελεσματικό σύστημα, όπως τόνισε η πρόεδρος της Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Κατά τα άλλα, ο χάλυβας και το αλουμίνιο παραμένουν εκτός της πρόσφατης εμπορικής συμφωνίας ΗΠΑ-ΕΕ, γεγονός που επιτείνει την ασάφεια για το μέλλον του κλάδου. Η ευρωπαϊκή χαλυβουργία, λοιπόν, θα χρειαστεί όχι μόνο να αντέξει έναν ακόμη χρόνο κρίσης, αλλά και να περιμένει αποφάσεις που θα καθορίσουν αν μπορεί να ξανασταθεί σε ανταγωνιστική βάση μέχρι το 2026.