Για να το δούμε από την αρχή. Στα παιχνίδια με Μακάμπι και Παναιτωλικό υπήρξε μερίδα κόσμου που αποδοκίμασε. Όχι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στην Τούμπα, αλλά σίγουρα ασυνήθιστο όταν μιλάμε για μια ομάδα που παραμένει πρώτη στο πρωτάθλημα –έστω και στην ισοβαθμία– και έχει ήδη πετύχει τον πρώτο της στόχο, την είσοδο στη League Phase του Europa League. Η εικόνα δεν ήταν μόνο αρνητική: υπήρχε και χειροκρότημα, αναγνώριση της προσπάθειας. Παρ’ όλα αυτά, η γκρίνια βγήκε έντονα προς τα έξω.
Αυτή η πίεση δεν προκύπτει από τα αποτελέσματα –κάθε άλλο. Ο ΠΑΟΚ παίζει καλά, χωρίς να εντυπωσιάζει σε κάθε ματς, αλλά είναι αποτελεσματικός σε γενικές γραμμές. Μήπως οι αντίπαλοι του στο πρωτάθλημα παίζουν καλύτερα από αυτόν; Τροφή για σκέψη (για όσους θέλουν όντως να σκεφτουν)…
Το πρόβλημα μοιάζει περισσότερο ψυχολογικό και επικοινωνιακό. Ο Λουτσέσκου δεν ζει σε γυάλα· ακούει, διαβάζει, καταλαβαίνει. Και φυσικά του φτάνουν στα αυτιά φήμες: ότι στο περιβάλλον του Ιβάν Σαββίδη υπάρχουν σκέψεις πως η συνεργασία ίσως δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα.
Το καλοκαίρι υπήρξε ένταση. Υπήρξαν διαφωνίες, αλλά και ξεκαθαρίσματα. Στην τελευταία τους κατ’ ιδίαν συνάντηση, όταν ο Σαββίδης βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, οι δύο άνδρες μίλησαν ανοιχτά: για το ρόστερ, για τους στόχους, για τα όρια και τις φιλοδοξίες. Δεν υπήρξαν διαρροές, όλα ειπώθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο. Ο μεγαλομέτοχος ξέρει τι θέλει ο προπονητής και ο Λουτσέσκου γνωρίζει τις απαιτήσεις για τη σεζόν των 100 ετών.
Γι’ αυτό το κλίμα που χτίζεται τώρα μοιάζει παράδοξο. Πώς γίνεται, ενώ η ομάδα είναι πρώτη και εντός στόχων, να καλλιεργείται η αίσθηση ότι ο Ρουμάνος κρέμεται σε μια κλωστή; Το συμβόλαιο που δεσμεύει τις δύο πλευρές ως το 2027 είναι σαφές: όποιος θελήσει να το σπάσει, θα πρέπει να καταβάλει περίπου 4.000.000 ευρώ. Μια αποζημίωση που ούτε ο Σαββίδης σκοπεύει να δώσει, ούτε ο Λουτσέσκου να ζητήσει με παραίτηση.
Όμως η πίεση υπάρχει. Μοιάζει σχεδόν σαν σχέδιο: να βγει ο Λουτσέσκου από την ηρεμία του, να αισθανθεί ότι δεν αντέχει άλλο και να οδηγηθεί ο ίδιος σε παραίτηση. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που εκείνος δεν είχε καν λόγο στις μεταγραφές, που η ομάδα του έχει περιορισμένες δυνατότητες, αλλά παρ’ όλα αυτά κρατιέται στην κορυφή.
Ο Λουτσέσκου δείχνει απογοητευμένος από το κλίμα. Ξέρει ότι το υλικό που έχει στα χέρια του δεν είναι για να κάνει… περίπατο ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη, ήδη όμως έχει την ομάδα πρώτη λιγο πριν την δεύτερη διακοπή στην σεζόν. Δεν θα μπορούσε να είχε κερδίσει όλα τα ματς μέχρι τώρα –και το ξέρει (το ξέρουν όσοι καταλαβαίνουν πραγματικά από ποδόσφαιρο).
Γι’ αυτό και θεωρεί άδικο να δέχεται τέτοια πίεση εκείνος και οι παίκτες του. Η διαχείριση μιας ομάδας δεν είναι μόνο αριθμοί· είναι και αντοχές, είναι και ψυχολογία. Έχει να κάνει με ανθρώπους.
Όλοι καταλαβαίνουν πως ο ΠΑΟΚ έχει ενισχυθεί, αλλά όχι σε βαθμό που να ξεφεύγει (ή να κοιτάξε στα μάτια) τους ανταγωνιστές του. Στα περισσότερα παιχνίδια δείχνει πρόσωπο σοβαρό, με εξαίρεση το στραπάτσο στη Λιβαδειά, όπου το rotation γύρισε μπούμερανγκ. Από εκεί ξεκίνησαν πολλά, αν όχι όλα.
Το ερώτημα παραμένει: όλη αυτή η φημολογία, όλο αυτό το κλίμα, ποιον εξυπηρετεί; Τον ΠΑΟΚ σίγουρα όχι!
Η απάντηση δεν είναι προφανής. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ο Λουτσέσκου δεν θέλει να φύγει, ο Σαββίδης δεν θέλει να τον διώξει (ότι και αν… ακούγεται) και η ομάδα –παρά τα σκαμπανεβάσματα– βαδίζει σωστά.
Στο τέλος της ημέρας, υπάρχει μόνο μια αλήθεια: η πίεση που δέχεται ο Ραζβάν είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι μπορεί να σηκώσει ένας άνθρωπος. Και κανείς –ούτε ο πιο φανατικός φίλος της ομάδας– δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο προπονητής είναι, πάνω απ’ όλα, άνθρωπος.