Κώστας Κοφινάς: Δεν είναι δα και ο σερ Αλεξ!
Ευθύς εξαρχής ας σημειωθεί η πραγματικότητα: ο Ραζβάν Λουτσέσκου αποτελεί έναν προπονητή-τοτέμ του ΠΑΟΚ. Πέτυχε θριάμβους, κατάφερε να πανηγυρίσει δύο τίτλους πρωταθλήματος και ισάριθμα Κύπελλα, άρα δικαίως συγκαταλέγεται στους πλέον επιτυχημένους που φόρεσαν την ασπρόμαυρη φόρμα. Ναι, υπήρχε η αρωγή της διοίκησης όλο αυτό το διάστημα, ποιος όμως αμφιβάλλει για τις ικανότητες του ρουμάνου τεχνικού; Η άλλη πλευρά του φεγγαριού, ωστόσο, επιμένει πως ο Λουτσέσκου δεν είναι και ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Δηλαδή, ένας άνθρωπος που μπορεί να μείνει εσαεί σε μια ομάδα και να φύγει όποτε ο ίδιος πάρει το καπελάκι του, εν προκειμένω για τον Ραζβάν, το σκουφί του. Ο Φέργκιουσον αποφάσισε να πει αντίο μετά 26 χρόνια στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στην Τούμπα βλέπουν το ίδιο πρόσωπο από το ‘17 έως το ’19 και από το ’21 έως τις μέρες μας. Για τα ελληνικά δεδομένα, ρεκόρ από τα αξιομνημόνευτα.
Και τι βλέπουμε, αλήθεια, τώρα; Τον Λουτσέσκου να μην ξιφουλκεί εναντίον άλλων ούτε να τα βάζει με το «κράτος της πρωτεύουσας». Αντίθετα, κοιτά το δικό του σπιτικό και μάλλον μαρτυρά αυτή η προσέγγιση έναν εκνευρισμό. Τις προάλλες και πριν από το ευρωπαϊκό ραντεβού με τη Μακάμπι εκστόμισε το «επικρατεί μια τρέλα στα όρια της παράνοιας». Πώς είπατε; Υπερβολή; Καμιά αντίρρηση. Αλλά στον ΠΑΟΚ και σε κάθε ισχυρή ομάδα, η πίεση είναι που (πρέπει να ) τρέφει τον οργανισμό. Τα ξέρει αυτά ο Λουτσέσκου. Αλλιώς μπορεί να επιλέξει την Ξάνθη ή την κάθε Ξάνθη… Και βέβαια, το πώς διαχειρίζεται το ανθρώπινο δυναμικό προκαλεί απορίες. Τι συμβαίνει με τον Γιακουμάκη και αν ο ίδιος διάλεξε τον κυνηγό. H επιμονή στον Τάισον. Το «μπες-βγες» του Καμαρά που πέρυσι ήταν ο κορυφαίος σε προσφορά στον ΠΑΟΚ. Και αρκετά άλλα που μάλλον μπερδεύουν το κοινό και δεν διευκρινίζονται αρμοδίως. Το δε βράδυ της Κυριακής, ο ΠΑΟΚ μετά τις ισοπαλίες με Παναιτωλικό και Μακάμπι και τη συντριβή από τον Λεβαδειακό στο Κύπελλο, απέτυχε να πάρει τους βαθμούς στην Τρίπολη. Κι ας προηγήθηκε με σκορ 3-1. Κι ας είδε έναν αντίπαλο να κάνει δύο πέναλτι μέσα σε ένα ημίχρονο. Οταν δε αποχωρείς με τον βαθμό και το σκορ του αγώνα είναι 3-3, πάει να πει χρειάζεται να σκεφθείς τι δεν έκανες σωστά. Αν μπορείς και δεν σε πνίγει ο εγωισμός, όπως συχνά συμβαίνει με τον Ραζβάν Λουτσέσκου.
Γιώργος Νασμής: Ο αφορισμός του ειδωλολάτρη
Η αμφιβολία αποτελεί κινητήρια δύναμη της ίδιας της ζωής. Αμφιβάλλω σημαίνει αναζητώ, βελτιώνω, εφευρίσκω, προχωρώ. Η αμφιβολία στο ποδόσφαιρο είναι τόσο συχνή όσο το συνάχι στα πρώτα κρύα του χειμώνα, και αντιμετωπίζεται ακριβώς το ίδιο, ποικιλόμορφα. Αλλοι πέφτουν στο κρεβάτι και βογκούν για ένα απλό φτέρνισμα κι άλλοι συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους παίρνοντας τις απαραίτητες προφυλάξεις για τους ίδιους και τους γύρω τους μέχρι να το ξεπεράσουν.
Εδώ και δύο εβδομάδες ο ΠΑΟΚ δείχνει να μην είναι καλά. Τα τέσσερα γκολ που δέχτηκε από τον Λεβαδειακό στο Κύπελλο ήταν ένα σοβαρό σύμπτωμα στο οποίο, όπως αποδείχτηκε, δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία και το πλήρωσε με σοβαρές απώλειες βαθμών σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ο ένοχος είναι πάντοτε ο προπονητής. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου αμφισβητείται αλλά ψιθυριστά, γιατί σέβονται την ιστορία του στον ΠΑΟΚ. Πολλοί αναρωτιούνται αν ο κύκλος του στην ομάδα έκλεισε. Αν μπορεί να εμπνεύσει ακόμα τους ποδοσφαιριστές του, αν ο ίδιος τελικά βαρέθηκε, λίμνασε, έπαψε να έχει κίνητρο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ρουμάνος βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. Πριν από δύο χρόνια ο ΠΑΟΚ έκανε ένα σερί αρνητικών αποτελεσμάτων στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν, τον Απρίλιο. Υποχρεώθηκε σε ισοπαλία από την ΑΕΚ, έχασε δύο κολλητά παιχνίδια από την Μπριζ στο Κόνφερενς Λιγκ και αποκλείστηκε, έχασε από τον Ολυμπιακό και παραχώρησε ισοπαλία στη Λαμία.
Τα όσα υποστηρίζει σήμερα ο Λουτσέσκου για τα αίτια της πτώσης τα έλεγε και τότε. Οταν επαναλαμβάνονται συχνά τα θεωρούμε τετριμμένα, απλές δικαιολογίες, σανίδες σωτηρίας. Κι όμως, δεν είναι έτσι. Μετά από εκείνο το αρνητικό σερί, ήρθε ο καθαρός ουρανός και ο ΠΑΟΚ κατέκτησε τον τίτλο στο πρωτάθλημα γιατί έκανε την υπέρβαση την κρίσιμη στιγμή, δικαιώνοντας τον προπονητή του. Η αμφισβήτηση του Λουτσέσκου μοιάζει με αφορισμό ειδωλολάτρη. Πολλά μπορείς να καταλογίσεις στον Ρουμάνο, κυρίως τον εμμονικό αντι-αθηναϊσμό, δεν μπορείς ωστόσο να αμφισβητήσεις τις ικανότητές του να επαναφέρει τον ΠΑΟΚ στον σωστό δρόμο. Αποδίδοντας αρνητικά αποτελέσματα στην τύχη αποκαλύπτει την άγνωστη φαταλιστική πλευρά του εαυτού του που δεν περιμένεις να έχει ένας άνθρωπος που θα πουλούσε την ψυχή του στον διάβολο για τη νίκη. Ωστόσο καταφέρνει και την καταπολεμά με μια στωικότητα που επίσης δεν ταιριάζει σε έναν νευρικό και ανυπόμονο άνθρωπο. Ισως οφείλεται στην εμπειρία του, στη γνώση πως ό,τι έχει συμβεί στο παρελθόν θα επαναληφθεί στο μέλλον. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος αυτή τη στιγμή που μπορεί να τραβήξει το κάρο του ΠΑΟΚ από τη λάσπη είναι μόνο αυτός και κάθε άλλη κουβέντα είναι πλεονασμός.