Είναι εύκολο να στήσεις στον τοίχο έναν προπονητή ο οποίος ετοιμάζεται να περάσει την πόρτα της εξόδου.
Στην περίπτωση του Άρη, είναι εξίσου εύκολο να πέσει όλη η ευθύνη πάνω στους ώμους του Μαρίνου Ουζουνίδη για την απογοητευτική και αποτυχημένη εκκίνηση του Άρη στη σεζόν. Θα ήταν όμως άδικο απέναντι στον ίδιο όπως και στην ποδοσφαιρική λογική… που δεν διαθέτει ο Άρης,
Σαφώς και ο Εβρίτης τεχνικός έχει ευθύνη για το γεγονός ότι η ομάδα δεν ήταν όσο έτοιμη έπρεπε -για την εποχή πάντα- κόντρα στην Αράζ. Συν τη λάθος διαχείριση στο παιχνίδι του Μπακού, συν ότι δεν αξιοποίησε πάνω από 20 μέρες του Αυγούστου για να παρουσιάσει την ομάδα όσο βελτιωμένη έπρεπε για τα παιχνίδια πρωταθλήματος.
Ο Ουζουνίδης είναι από τους προπονητές που ζει και πεθαίνει με την τακτική την οποία θα επιλέξει. Δεν θα παρεκκλίνει, θα τη στηρίξει μέχρι τέλους και όπου βγει. Από τα παιχνίδια της Ευρώπης έδειξε ξεκάθαρα τη διάθεσή του να παρουσιάσει έναν aggressive Αρη. Τρεξίματα, ψηλά οι γραμμές και αναγκαία ρίσκα στα μετόπισθεν. Δεν ήταν όμως έτοιμη η ομάδα για κάτι τέτοιο. Αντι, λοιπόν, να πάει στη σκοπιμότητα και το αποτέλεσμα, όπως ο Νίκολιτς στην ΑΕΚ, έβαλε όλα τα λεφτά του σε ένα χρώμα… και κάηκε. Μία διαφορετική διαχείριση ίσως να τον είχε σώσει και παράλληλα ο Άρης να είχε άλλη τύχη στο Conference League.
Παράλληλα, όταν ο Ουζουνίδης ανέλαβε τον Άρη έβγαλε μία αποφασιστικότητα για να αλλάξει πράγματα στο κλαμπ. Να πάει κόντρα στην… ιδιαίτερη φιλοσοφία της ομάδας. Να φέρει Έλληνες, να δώσει βάση στα τμήματα υποδομής, να… τιθασεύσει τον Θεόδωρο Καρυπίδη. Πράγματα που επίσης δεν κατάφερε, πλην των Ελλήνων.
Στο τέλος της ημέρας, βέβαια, ο Ουζουνίδης και όλοι οι προκάτοχοί του είναι το δέντρο και όχι το δάσος. Είναι μέρος του προβλήματος και όχι το βασικό πρόβλημα σε έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό που του φταίει ο ίδιος ο εαυτός του.
Οταν ο Άρης έχει οκτώ προπονητές σε επτά χρόνια και οι πέντε έχουν φύγει την 2η αγωνιστική, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι πρόκειται για μία ομάδα που δεν εφαρμόζει ένα συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό μοντέλο. Δεν έχει «ταυτότητα». Δεν στηρίζει έναν προπονητή ή κάνει εν τέλει λανθασμένες επιλογές που του φέρνουν παροδικές επιτυχίες αλλά δεν έχουν διάρκεια μετά το καλοκαίρι. Και έτσι, μοιραία, φεύγουν νωρίς δείχνοντας επίσης ότι ο Άρης δεν ζυγίζει σωστά όλα τα δεδομένα στο φινάλε της περασμένης σεζόν.
Ο Άρης είναι ένα κλαμπ που του περισσεύει η δυναμική αλλά στερείται επιτυχιών. Αντί να «χτίσει» με υπομονή, πολλές φορές πηγαίνει σε βιαστικές κινήσεις. Σαφώς και οι δύο φορές που τερμάτισε 3ος τα τελευταία χρόνια είναι σημείο αναφοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν «έχτισε» όμως πάνω σε εκείνη τη διετία και έτσι η σταθερότητά του στην πρώτη 5άδα -πότε ξανά δεν την είχε- έχει εξελιχθεί σε… εγκλωβισμό. Δεν μπορεί να πάει ούτε πιο πάνω αλλά ούτε και πιο κάτω.
Σαφώς και ο επόμενος προπονητής μπορεί να στρώσει τα πράγματα. Να συμμαζέψει την υπάρχουσα κατάσταση και να οδηγήσει τον Άρη ακόμα και στην 4άδα. Ο Άρης, όμως, ως οργανισμός είναι υποχρεωμένος να κάνει πολλά περισσότερα. Να οργανωθεί, να παρέχει σε όλους όσα χρειάζονται -στο μέτρο του δυνατού- και να αποπνέει τον αέρα ενός σύγχρονου ποδοσφαιρικού κλαμπ εντός των δυνατοτήτων του. Πάλι μπορεί να μην πετύχει. Θα αποτύχει όμως ορθολογικά και όχι ανορθόδοξα.
Και όσον αφορά το κομμάτι εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, να γίνει μία ομάδα με αγωνιστική «ταυτότητα», με τον Άκη Μάντζιο να ίσως ο μοναδικός που προσέφερε κάτι τέτοιο όλα τα προηγούμενα χρόνια.