Το νέο trend στα πράσινα στέκια λέγεται «Η μέρα της Μαρμότας». Αναφέρεται ως ντεσού από τους ανθρώπους που -υποτίθεται- γνωρίζουν τα όσα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες του Παναθηναϊκού και για τα (ίδια) λάθη που επαναλαμβάνονται.
Η μέρα της Μαρμότας ισχύει όμως και για τους ίδιους, αφού οι αντιδράσεις τους αποτελούν μια μονότονη επανάληψη του παρελθόντος. Ποιος φταίει για την κατάντια του Παναθηναϊκού; Μα φυσικά ο Γιάννης Αλαφούζος. Είναι πολλοί που εύχονται να αποχωρήσει από τον ιστορικό σύλλογο για να δει επιτέλους μια άσπρη μέρα. Στην περίπτωσή τους ισχύει το γνωστό «όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει».
Ο Γιάννης Αλαφούζος έχει κάνει λάθη, όπως κάνουμε όλοι. Η μεγάλη διαφορά του με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού είναι πως τα πληρώνει από την τσέπη του σε αντίθεση με τους «τσάμπα μάγκες». Οι φίλοι της ομάδας ξεχνούν επίσης πως το αφεντικό είναι αυτό που θέλει πρώτα και πάνω απ’ όλα την επιτυχία του Τριφυλλιού για τους ευνόητους λόγους.
Η συμπεριφορά των οπαδών του ιστορικού κλαμπ απέναντι στον Γιάννη Αλαφούζο και την απαίτηση πολλών να αποχωρήσει θυμίζει την ιστορία με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και το περίφημο συλλαλητήριο της 13ης Απριλίου 2008. Συγκεντρώθηκαν τότε καμιά 30.000 οπαδοί του Παναθηναϊκού στο Πεδίον του Αρεως απαιτώντας την αποχώρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη από το κλαμπ. Κάποιοι κρατούσαν πλακάτ με τη φωτογραφία του Τζίγγερ και το σύνθημα «Φύγε επιτέλους». Η ευχή τους έγινε πραγματικότητα γιατί πίστευαν τότε πως στη γωνία περίμεναν οι εκατό Αμπραμόβιτς που θα έκαναν τον Παναθηναϊκό κορυφαία ομάδα της Ευρώπης. Το αποτέλεσμα ήταν οι Πράσινοι να χορέψουν τανγκό με το άρθρο 99 και να τους λούζει κρύος ιδρώτας μήπως υποβιβαστούν, κάτι αδιανόητο επί εποχής Βαρδινογιάννηδων. Ο Αλαφούζος είναι ίσως το μεγαλύτερο θύμα εκείνων των ημερών γιατί χωρίς να το καταλάβει του έμεινε ο μουτζούρης στα χέρια. Η παρουσία του στον Παναθηναϊκό είναι σαν το δύσβατο μονοπάτι που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει και αναρωτιέσαι αν πρέπει να συνεχίσεις ή να γυρίσεις πίσω. Πέρασε πολλές φορές αυτή η σκέψη από το μυαλό του Αλαφούζου, αλλά τελικά προχώρησε μπροστά, ίσως και λόγω της πρόκλησης της κατασκευής του νέου γηπέδου. Οι Παναθηναϊκοί έχουν κάθε λόγο να είναι δυσαρεστημένοι με την πορεία της ομάδας τους. Ας σκεφτούν όμως: αν φύγει ο Αλαφούζος ποιος θα αναλάβει το κλαμπ σε μια αποστολή που μοιάζει με mission impossible; Ουδείς. Αλλά τότε οι οπαδοί δεν θα κοιταχτούν ποτέ στον καθρέφτη για να βρουν τους ενόχους, όπως δεν το έκαναν και για το 2008, που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και πανηγύριζαν.
Το πρόβλημα των Πρασίνων δεν είναι μονομερές, υπάρχει συλλογική ευθύνη.
Λίγες ώρες μετά την απόλυση του Ρουί Βιτόρια (το όνομά του σημαίνει «νίκη»!) ο πορτογαλικός Τύπος γέμισε με διαρροές του που υποστήριζαν πως το πρόβλημα δημιουργήθηκε γιατί οι παίκτες που ήρθαν για να αντικαταστήσουν τον Ιωαννίδη, τον Βαγιαννίδη και τον Μαξίμοβιτς είναι κατώτεροι αγωνιστικά, ενώ δεν αποκτήθηκαν οι ποδοσφαιριστές της αρεσκείας του όπως ο Ταρέμι.
Με άλλα λόγια ο Ρουί Βιτόρια μας λέει εμμέσως πως με αυτούς τους τρεις παίκτες που αποχώρησαν ο Παναθηναϊκός πετούσε. Τόσο που πέρυσι τερμάτισε 16 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό, ενώ στη Γλασκώβη απέναντι στην προβληματική Ρέιντζερς ηττήθηκε με κατεβασμένα χέρια παρουσία των Ιωαννίδη, Βαγιαννίδη, Μαξίμοβιτς. Ο Πορτογάλος μόνο κατ’ όνομα είναι νικητής. Κι αυτό θα έπρεπε να το είχαν αντιληφθεί στον Παναθηναϊκό από τον Μάιο, ίσως και νωρίτερα. Αυτό είναι μεγάλο λάθος του Γιάννη Αλαφούζου. Το κακό είναι πως το ίδιο λάθος έχει επαναληφθεί και στο παρελθόν. Η μέρα της Μαρμότας που λένε οι Παναθηναϊκοί.
Οι κρίσεις στις ομάδες πολλές φορές δεν είναι εύκολο να αναλυθούν καταλογίζοντας ευθύνες σε ένα, δύο πρόσωπα και κυρίως σ’ αυτούς που είναι εύκολοι στόχοι. Βλέπουμε τι συμβαίνει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τις ακριβές μεταγραφές και τους διάσημους προπονητές. Τα σπιράλ της επιτυχίας έχουν συνήθως μεγάλα περιθώρια συμπίεσης.