Τι άλλαξε τόσο γρήγορα από την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα στο Ζάππειο στις 29 Ιουνίου 2023 και την περίφημη φράση του «κατανοώ την ανάγκη για ένα νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ και αποφάσισα να παραμερίσω για να περάσει»; Τελικά, ούτε το κύμα ήταν τόσο ρωμαλέο ή νέο, ούτε υπήρχε χώρος να περάσει;
Σίγουρα ο χρόνος μετράει πιο γρήγορα στην πολιτική πια από εποχές που υπήρχε μια συμβατική πολιτική κατάσταση που επέτρεπε και οι κύκλοι όντως να ολοκληρώνονται και οι συνθήκες να δίνουν χώρο στις αλληλουχίες των γεγονότων με άλλη ένταση και μετάβαση. Από το 2010 το πολιτικό σύστημα της χώρας μας διασυνδέεται με μια οικονομία σε επισφάλεια και με ένα πολιτικό προσωπικό που ρευστοποιείται μαζί με τις επιλογές του. Κόμματα μετέρχονται του σκηνικού και μετά εξατμίζονται (ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, κ.λπ.).
Οι τρεις μνημονιακοί κύκλοι έμοιαζαν με ρινγκ που δεν γλίτωσε κανείς, πλην της μεγάλης αστικής παράταξης – και αυτή με κόστος –για ευνόητους λόγους στοιχειώδους συνεννόησης των ελίτ. Ο Μεγάλος Ασθενής αποδείχθηκε πως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Οχι επειδή έχασε την εξουσία το 2019, αλλά επειδή δεν κατόρθωσε να στερεωθεί στο πολιτικό τόξο με όρους δικομματισμού. Βοήθησαν και οι εσωτερικοί παράγοντες ενός κόμματος με ασθενείς δεσμούς με τις κοινωνίες και το μείζον αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα που είχε διαύγεια στη στρατηγική του – με πηδαλιούχο τελικά και πετυχημένα τον σημερινό Πρωθυπουργό ήδη από το 2015. Και σήμερα το εν λόγω κόμμα βρίσκεται σε μια ιδιότυπη κατάσταση.
Οι μισοί περιμένουν τον Τσίπρα και οι άλλοι μισοί την αποστρατεία. Αυτά ενώ και πρόεδρο έχει – και όπως έχουμε ξαναγράψει στη στήλη, έναν ικανό πρόεδρο όπως τον Σωκράτη Φάμελλο – και κοινοβουλευτικές υποχρεώσεις και καθήκοντα – και δραστηριότητα, για να είμαστε ειλικρινείς. Μαζί με αυτό είναι σε κατάσταση αναμονής και το εγχείρημα της Νέας Αριστεράς. αλλά και άλλες δυνάμεις, ακόμη και πρόσωπα που κινούνται στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ. Κι όλα αυτά γιατί από το 2023 μέχρι σήμερα δεν κατάφερε κάποιος εξ αυτών να σχηματίσει πόλο ικανό. Δεν κατάφερε να επανατοποθετήσει την Κεντροαριστερά σε κυβερνώσα τροχιά.
Βασικά κανείς δεν υπερέβη τη σημερινή πολιτική συνθήκη εντοπίζοντας τις νέες διαιρέσεις και συνθέτοντας νέο σχέδιο. Το λογικό ήταν και λόγω ηλικίας ο Τσίπρας να παραμείνει εντός σκηνικού. Για κάτι ακόμη επαναπυροδοτεί τη σημερινή κατάσταση. Παρά τη στροφή του 2015, στα μάτια ενός κόσμου παραμένει ένας ριζοσπάστης πολιτικός. Πολιτικοποιεί εκ των πραγμάτων τις αντιθέσεις. Οι του Κέντρου θυμούνται το δημοψήφισμα. Οι δικοί του όμως θυμούνται τα 37 δισ., τις Πρέσπες, το κοινωνικό δίκτυ. Κάτι ακόμη: αν όλοι ήταν πετυχημένοι σήμερα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ο Τσίπρας δεν θα είχε χώρο. Δεν προκύπτει πως αυτό συμβαίνει, άρα: περιμένοντας τον Γκοντό, και η στήλη εκτιμά και άμεσα.