Στους Αμπελόκηπους, στην οδό Παναθηναϊκού, υπάρχει ένα συμπαθέστατο κουτούκι με το όνομα «Το Τριφύλλι». Είναι βαμμένο λευκό και πράσινο και διακοσμημένο με φανέλες, παλιές αφίσες και φωτογραφίες παικτών του βαζελ… με το παρντόν, του συμπαθούς αθηναϊκού αθλητικού σωματείου. Οπως μπορεί ήδη να υποπτευθήκατε, είμαι Ολυμπιακός. Και Πειραιώτισσα. Πολύ κιόλας. Εχω όμως αδυναμία στους κεφτέδες κι έτσι καμιά φορά βρίσκομαι εκεί, χωρίς φυσικά να έχω σκεφτεί να μπω σε αντιπαράθεση, να παρέμβω στον διάκοσμο ή να φύγω χωρίς να πληρώσω.
Συμβαίνει κι αλλού. Σε ένα-δυο μαγαζιά που βρίσκομαι στο κέντρο, βλέπω συνθήματα κι αυτοκόλλητα στις τουαλέτες, ορισμένα εκ των οποίων στολίζουν με κοσμητικά επίθετα τον κλάδο μου. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Θα μπορούσα να πάω αλλού βέβαια, αλλά, αφού δεν φεύγω, δεν μπαίνω σε διαδικασία να ασχοληθώ. Οπως ουδείς ασχολείται στα σοβαρά με τα κατάλοιπα των πάλαι ποτέ «γαλάζιων» και «πράσινων» καφενείων της περιφέρειας. Διότι, καλώς ή κακώς, ένας καταστηματάρχης έχει το δικαίωμα στις πεποιθήσεις του κι ένας πελάτης δικαιούται να αναζητήσει τις υπηρεσίες του αλλού. Αυτός που δεν δικαιούται να κάνει υποδείξεις στη Δικαιοσύνη να ασχοληθεί με μια ταβέρνα είναι η κυβέρνηση, όπως ακούσαμε διά του εκπροσώπου της. Το πρόβλημα που αναδεικνύει αυτή η ιστορία, όμως, είναι ότι πλέον υπάρχει μια μεγάλη μάζα ανθρώπων που εξαναγκάζεται στη σιωπή αφού αυτού του επιπέδου οι αντιπαραθέσεις εξυπηρετούν όσους δεν θέλουν να μιλάμε για τις κυβερνητικές επιλογές στην εξωτερική πολιτική.
Υπάρχει αυτή η περίεργη φυλή που πιστεύει πως η Χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση που δεν εκπροσωπεί όλους τους Παλαιστίνιους, αντιθέτως, καταπιέζει. Που θεωρεί πως το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε κράτους να αμύνεται έχει τα όριά του στα εγκλήματα πολέμου. Που αναγνωρίζει πως υπάρχουν εκατομμύρια Ισραηλινοί και Εβραίοι που αντιτίθενται στην πολιτική Νετανιάχου θεωρώντας την έως και υπονομευτική στις ιδρυτικές αρχές του κράτους του Ισραήλ. Που βλέπει πως η λύση των δύο κρατών, όσο απίθανη κι αν φαίνεται σήμερα, παραμένει μοναδική επιλογή συμβίωσης.
Το να χαρακτηρίζονται συλλήβδην «αντισημίτες» ή πολέμιοι των συμφερόντων της χώρας μας, είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό και αποπροσανατολιστικό σε μια χώρα που παλεύει με δύσκολες ισορροπίες στο πεδίο της διπλωματίας. Θα έπρεπε να ήμασταν προσεκτικότεροι. Αλλά, βλέπετε, είναι ευκολότερο να ασχολείσαι με ταβέρνες.