Η τεράστια νίκη επί της Ισπανίας την Πέμπτη το βράδυ στη Λεμεσό θεωρούσαμε είχε δύο σημαντικούς παραμέτρους. Το πιο σημαντικό ότι μας ταξίδευε πρώτη θέση στη Ρίγα της Λετονίας για την τελική φάση αποφεύγοντας στο δρόμο προς τη ζώνη των μεταλλίων (τετράδα) τα μεγάλα φαβορί για μετάλλιο (Σερβία, Γερμανία, Τουρκία)σε αυτή τη διοργάνωση.
Το δεύτερη βασικό στοιχείο ήταν ότι αποκαθηλώσαμε την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανίας, στέλνοντάς την πρόωρα σπίτι της, παίρνοντας «εκδίκηση» για τα τόσα χουνέρια που μας έχει κάνει σε μεγάλες διοργανώσεις με αποκορύφωμα τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλου στη Σαϊτάμα το 2006 όπου μας είχε συντρίψει με 70-47 καθώς εμείς είχαμε μείνει ακόμα «μεθυσμένοι» από το νέκταρ της νίκης επί των μεγάλων ΗΠΑ στον ημιτελικό και τα κορμιά ήταν άδεια πνευματικά (κυρίως) και σωματικά.
Όμως η Εθνική μας είχε και την τύχη να βρίσκεται σε όμιλο όπου οι αγώνες άρχιζαν μια μέρα αργότερα από ότι στους δύο πρώτους ομίλους σε Ρίγα και Τάμπερε. Δεν έχει φυσικά να κάνει με την ξεκούραση η τύχη που αναφέρουμε αλλά με το γεγονός ότι στην πρώτη φάση των νοκ άουτ αγώνων οι ομάδες που προέρχονταν από Λεμεσό και Κατοβίτσε θα έπαιζαν τη δεύτερη μέρα σήμερα, ενώ το Σάββατο άνοιγαν την αυλαία οι ομάδες των δύο πρώτων ομίλων.
Ετσι οι διεθνείς μας και ο Βασίλης Σπανούλης είχαν την ευκαιρία να δούν από την άνεση του καναπέ του ξενοδοχείου τους, το ασύλληπτο στραπάτσο της Σερβίας που αποκλείστηκε από τη Φινλανδία, το…αίμα που έφτυσε η Τουρκία για να αποκλείσει (και με διαιτησία) την αδύναμη Σουηδία και τα…μπαστούνια που βρήκαν οι πρωταθλητές κόσμου Γερμανοί απέναντι στην πιο αδύναμη ομάδα των «16» την Πορτογαλία σχεδόν για τρία δεκάλεπτα. Καθώς οι Πορτογάλοι προηγούνταν μέχρι και το 30’ (52-51) αλλά δέχτηκαν ένα σερί 34-6 στην τελευταία περίοδο.
Άρα ξεκινάμε από τα δεδομένα ότι εύκολα παιχνίδια υπάρχουν μόνο στα χαρτιά και πως οι νοκ άουτ αγώνες είναι εντελώς διαφορετικοί από τα ματς του ομίλου.
Το Ισραήλ είναι σκληρή ομάδα και θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του. Κανονικά δεν έπρεπε να το βρούμε μπροστά μας όπως και καμία άλλη ομάδα, από τη στιγμή που η Ρωσία για παράδειγμα έχει αποκλειστεί από κάθε διοργάνωση λόγω πολέμου. Οι Ισραηλινοί δεν είναι καλύτεροι σε καμία περίπτωση και οι διεθνείς ομοσπονδίες με πρώτη και καλύτερη τη ΔΟΕ έπρεπε να τους έχουν ανάψει το κόκκινο φως για συμμετοχές στα αθλητικά event.
Από την άλλη σωστά έπραξε ο Βασίλης Σπανούλης και δεν πήρε (πολιτική) θέση για το Ισραήλ σε σχετική ερώτηση, η δική του δουλειά είναι αφενός να μην αποπροσανατολιστεί και αφετέρου να «νικήσει» τον αντίπαλο αθλητικά στο παρκέ και όχι σε κάποιο πεδίο μάχης.
Ναι ο αθλητισμός πρέπει να ενώνει αλλά να τηρούνται και οι ίδιοι κανόνες για όλες τις χώρες και τις ομάδες (Ρωσία ή Ισραήλ, ΤΣΣΚΑ Μόσχας ή Μακάμπι ή Χάποελ).
Από εκεί και πέρα εμείς θα σταθούμε σε κάποια σημάδια που ξυπνούν μνήμες από τα δύο τελευταία μετάλλια της Εθνικής μας και ελπίζουμε να τριτώσει το καλό.
Η Εθνική λοιπόν θα βρει έναν αντίπαλο μπροστά της απόψε που προέρχεται από το Κατοβίτσε της Πολωνίας, την πόλη όπου το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατάκτησε το τελευταίο του μετάλλιο μέχρι σήμερα το χάλκινο το 2009 στο Ευρωμπάσκετ νικώντας στο θρίλερ του αγώνα της 3ης θέσης τη Σλοβενία. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα στο Βελιγράδι η Εθνική μας είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης και στο πρώτο νοκ άουτ ματς της διοργάνωσης (έστω με διαφορετικό φορμάτ τότε) είχε αντιμετωπίσει το Ισραήλ. Επικρατώντας δύσκολα με 67-61 έκανε το πρώτο βήμα και μετά ήταν ασταμάτητη. Στην ίδια φάση όπου η δική μας ομάδα έπαιρνε την πρόκριση η γηπεδούχος Σερβία (Σερβία & Μαυροβούνιο για την ακρίβεια τότε) του μεγάλου Ζέλικο Ομπράντοβιτς πάθαινε μεγάλο στραπάτσο καθώς αποκλειόταν από τη συνέχεια από τη Γαλλία.
Τα σημάδια, μαζεύονται σιγά σιγά, περισσότερο για τους προληπτικούς, ίσως αλλά είναι ξεκάθαρο (και αγωνιστικά) ότι η Εθνική έχει μπροστά της μια τεράστια ευκαιρία εφόσον αποκλείσει το Ισραήλ και την λαβωμένη (χωρίς τον καλύτερό της παίκτη τον Γιοκουμπάιτις) Λιθουανία να επιστρέψει αρχικά στη ζώνη των μεταλλίων και μετά να διεκδικήσει μια νίκη τουλάχιστον σε 48 ώρες για να ανέβει και πάλι στο βάθρο.