Αν έγραφα το σενάριο μιας ταινίας με θέμα όσα έχει κάνει η Εθνική μας ομάδα στο Eurobasket θα την ξεκινούσα ως εξής. Στα άδεια αποδυτήρια, μετά την πρώτη προπόνηση της Εθνικής, ο Κώστας Σλούκας και ο Κώστας Παπανικολάου, μόνοι και κουρασμένοι από το τρέξιμο, θα προσπαθούσαν να θυμηθούν ποιοι ήταν στην ομάδα όταν τους πρωτοκάλεσαν στην Εθνική δεκαέξι χρόνια πριν. Μετά θα συζητούσαν για όσα έγιναν στους τελικούς του τελευταίου πρωταθλήματος – ο Παπανικολάου θα γελούσε, ο Σλούκας μάλλον όχι. Θα συμφωνούσαν ότι όλα αυτά που έγιναν ελάχιστη σχέση έχουν με το μπάσκετ – το δικό τους μπάσκετ. Και μετά θα έλεγαν πως έχουν μπροστά τους το τελευταίο μάλλον τουρνουά της καριέρας τους με την Εθνική ομάδα και πως θα πρέπει να τιμήσουν την ιστορία τους. «Πάμε να παίξουμε λίγο και για μας» θα έλεγε ο Σλούκας. «Και ίσως και λίγο παραπάνω για τους άλλους» θα συμπλήρωνε ο Παπανικολάου. Θα συμφωνούσαν πως όλες τις μέρες που θα ακολουθήσουν δεν θα επιτρέψουν στα αποδυτήρια να ακουστούν οι λέξεις «Ολυμπιακός» και «Παναθηναϊκός». Και μετά ο Παπανικολάου θα έλεγε κάτι για τον Σπανούλη και ο Σλούκας θα του έλεγε να μη φωνάζει γιατί αν τους ακούσει να γελάνε αλίμονό τους.
Διαλύονται
Πριν ξεκινήσει το τουρνουά είχα γράψει πως μολονότι από τον Βασίλη Σπανούλη λείπει σχεδόν μια πεντάδα από παίκτες που είχε μαζί του πέρσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Εθνική μας δεν είναι κακή ομάδα, Γιάννη Αντετοκούνμπο παρόντος βέβαια. Πίστευα και πιστεύω ακόμα πως το μεγάλο πρόβλημα αυτής της ομάδας ήταν η τοξικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος και ο τρόπος που αυτή μεταφέρεται στο εσωτερικό της. Στα δεκαέξι χρόνια που η ομάδα αυτή έμεινε χωρίς συμμετοχή σε ημιτελικό μεγάλης διοργάνωσης πολλές από τις αποτυχίες της οφείλονταν στη διαρκή κουραστική διαμάχη του ΠΑΟ με τον Ολυμπιακό: όλοι μπαίνουν στο μίξερ της μεταξύ τους έντασης και διαλύονται. Πάντοτε η ένταση αυτή ήταν πρόβλημα: το 2010 π.χ. οι τελικοί του ελληνικού πρωταθλήματος μεταφέρθηκαν σε ένα ματς της Εθνικής μας με τους Σέρβους, με τον Φώτση και τον Τεόντοσιτς, αλλά και τον Διαμαντίδη, τον Μπουρούση, να μετατρέπουν το γήπεδο του ΟΑΚΑ σε ρινγκ. Αλλά μετά το 2019 δεν είχαμε να κάνουμε με μεμονωμένα περιστατικά αλλά με κανονικές διαδικασίες αυτοκαταστροφής. Ο κάποτε ισχυρός άνδρας της ΕΟΚ Γιώργος Βασιλακόπουλος, θολωμένος από την αγάπη του για τον ΠΑΟ, είχε διώξει από ομοσπονδιακό προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη γιατί είχε συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού ζητούσαν μετ’ επιτάσεως από τους παίκτες της ομάδας να μην πάνε στην Εθνική όταν αυτή είχε προπονητή τον Δημήτρη Ιτούδη και αργότερα τον Ρικ Πιτίνο. Οι αποκλεισμοί της ομάδας λειτουργούσαν ως ευκαιρία για πανηγύρια – περάσαμε δεκαέξι χρόνια μαυρίλας. Και φέτος η προετοιμασία ξεκίνησε με τους παίκτες του ΠΑΟ να ζητάνε από τον Πρωθυπουργό να πάρει μέτρα για τη διαιτησία την ώρα που φούντωναν φήμες ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν θα αγωνιστεί γιατί τάχα μου η ΕΟΚ δεν συμφώνησε με τους Μπακς κ.λπ. κ.τπ. Αλλά ευτυχώς στην ομάδα αυτή υπάρχουν ο Σλούκας και ο Παπανικολάου.
Προβλέψεις
Φίλοι οι δυο τους, έτοιμοι πάντα να πουν μια κουβέντα παραπάνω αν χρειαστεί, παιδιά με προσωπικότητα και αίσθηση ευθύνης ο Σλούκας και ο Παπανικολάου αποδείχτηκαν φέτος το αντίδοτο στην τοξικότητα. Με τη συμπεριφορά τους βοήθησαν ώστε έξω από το παρκέ να είναι όλα όπως πρέπει: η ομάδα δέθηκε και ίσως να βοήθησε σε αυτό και η αμφισβήτηση των δυνατοτήτων της όπως εκφράστηκε στα social media μετά την ήττα από τους Γάλλους στο τουρνουά Ακρόπολις π.χ. Οι προβλέψεις ότι η ομάδα αυτή είναι τόσο φτωχή σε ταλέντο που δεν μπορεί να τη σώσει ούτε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο διαψεύστηκαν τελικά και η Εθνική μας επέστρεψε στους ημιτελικούς του Eurobasket ύστερα από 16 χρόνια. Το ματς με τη Λιθουανία αποδείχτηκε μάλλον πιο εύκολο από αυτό που περιμέναμε. Η ιδέα του Σπανούλη να βάλει δίπλα στον Γιάννη για ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού τον αδερφό του Κώστα αποδείχτηκε κίνηση ματ. Οι δίδυμοι πύργοι της Εθνικής περιόρισαν τους ψηλούς της Λιθουανίας: ο υπέροχος στο πρώτο ημίχρονο Βαλαντσιούνας που ήρθε φέτος το καλοκαίρι να υπογράψει για τον ΠΑΟ αλλά έμεινε τελικά στους Νάγκετς και στο ΝΒΑ κουράστηκε. Και οι 17 πόντοι που βρήκε η ομάδα από τον Τολιόπουλο για πρώτη φορά στο τουρνουά ήταν καθοριστικοί, καθώς ο Γιάννης βρήκε τον παρτενέρ στην επίθεση που πάντα αναζητά. Αλλά αν ο Σλούκας και ο Παπανικολάου δεν είχαν βοηθήσει ώστε να δημιουργηθεί μια ομάδα με έλληνες παίκτες (κι όχι με παίκτες του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού) όλα αυτά δεν θα τα συζητούσαμε: σήμερα οι μισοί θα βρίζανε στα social τον Σπανούλη γιατί έφυγε κάποτε από τον ΠΑΟ και οι άλλοι μισοί τον Σλούκα γιατί άφησε τον Ολυμπιακό. Οχι ότι δεν αποκλείεται αυτά να συμβούν αν η ομάδα μείνει χωρίς μετάλλιο. Αλλά όπως και να ‘χει τα κατάφερε να φτάσει ως το τέλος του ταξιδιού ήρεμα και όμορφα κι αυτό είναι που μετράει.
Αταμάν
Μπροστά μας έχουμε πια την αήττητη, θεαματική, δυναμική Τουρκία που έχει προπονητή τον Αταμάν. Επειδή μας ξέρει, ο Τούρκος προσπάθησε να ανάψει το φιτίλι της τοξικότητας πριν καν η Εθνική μας κερδίσει τη Λιθουανία. Είπε π.χ. πως στην ελληνική ομάδα υπάρχουν πέντε δικά του παιδιά – παιδιά του Παναθηναϊκού δηλαδή, ελπίζοντας προφανώς να αρχίσουν όλοι οι οπαδοί του Ολυμπιακού να στοχοποιούν αυτούς τους παίκτες θέτοντάς τους προ των ευθυνών τους πριν απ’ τον ημιτελικό: ήδη υπάρχουν διάφοροι που αναρωτιούνται αν αυτοί οι έλληνες παίκτες θα παίξουν για τον Σπανούλη ή τον Αταμάν. Ο τούρκος κόουτς ξέρει τη δουλειά του: ο Παπανικολάου και ο Σλούκας θα χρειαστεί να κάνουν υπερωρίες διαφυλάσσοντας την ομάδα από το δηλητήριο. Και μετά την Παρασκευή το βράδυ σε ένα πραγματικό ραντεβού με την ιστορία όλοι πρέπει να τα δώσουν όλα. Παίζοντας για τη φανέλα με το εθνόσημο, την προσωπική τους αξιοπρέπεια και για μια χώρα που το καλοκαίρι τους είχε ξεγραμμένους και την Τρίτη στήθηκε ολόκληρη σχεδόν μπροστά στις τηλεοράσεις για να τους καμαρώσει. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τους Τούρκους. Αλλά η πιο ψυχικά ενωμένη Εθνική Ελλάδος των τελευταίων δεκαέξι χρόνων κατάφερε να αποδείξει ότι το ελληνικό μπάσκετ δεν είναι οι διενέξεις του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ αλλά κάτι σοβαρότερο…