Η εικόνα της αγοράς εργασίας στο δεύτερο τρίμηνο του 2025 παρουσιάζει ένα εντυπωσιακό στατιστικό φαινόμενο: η ανεργία μειώνεται πολύ ταχύτερα από όσο αυξάνεται η απασχόληση. Σε μόλις τρεις μήνες, οι άνεργοι υποχώρησαν κατά 15,7%, πέφτοντας στις 411 χιλιάδες, ενώ οι απασχολούμενοι αυξήθηκαν μόλις κατά 4% και με ετήσιο ρυθμό 1,4%. Ο αριθμός αυτός δείχνει πρόοδο, αλλά η απόσταση ανάμεσα στις δύο μεταβολές δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο από τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Μια μερίδα του πληθυσμού φαίνεται να κινείται εκτός των στενών ορίων του εργατικού δυναμικού, εγκαταλείποντας την ενεργό αναζήτηση. Παρά το γεγονός ότι τα άτομα εκτός αγοράς μειώθηκαν κατά 3,3% στο τρίμηνο, η συρρίκνωση αυτή δεν αρκεί για να εξηγήσει την απότομη κάθοδο της ανεργίας. Το αποτέλεσμα είναι ότι η «επίσημη» ανεργία περιορίζεται, αλλά η ουσία της απασχόλησης δεν βελτιώνεται με την ίδια ταχύτητα.
Αυτή η αντίφαση αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα αν συνδυαστεί με τις πολιτικές στήριξης. Ενώ οι δείκτες δείχνουν βελτίωση, τα επιδόματα και οι παροχές για ευάλωτους όχι μόνο δεν συρρικνώνονται, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις διευρύνονται. Η κυβέρνηση αναγκάζεται να ενισχύει τα μέτρα κοινωνικής προστασίας, διότι η φτώχεια και η ανασφάλεια στην καθημερινότητα δεν υποχωρούν με τον ίδιο ρυθμό που μειώνεται η ανεργία. Με άλλα λόγια, τα νοικοκυριά δεν «νιώθουν» την πρόοδο των στατιστικών, άρα το κράτος οφείλει να λειτουργεί ως δίχτυ ασφαλείας.
Το αποτέλεσμα στέλνει ένα διπλό μήνυμα: από τη μία πλευρά, οι δείκτες εργασίας προσφέρουν μια εικόνα σταθερής εξόδου από την κρίση της προηγούμενης δεκαετίας. Από την άλλη, η ανάγκη για συνεχή κοινωνική πολιτική αποκαλύπτει τα όρια αυτής της εικόνας: μιας χώρας όπου οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι όχι τόσο.