Ναι πολλοί ήθελαν να συνδέσουν τους οιωνούς και απόψε το βράδυ στην Xiaomi Arena της Ρίγα να είχαμε και πάλι έναν τελικό Ελλάδας – Γερμανίας, ακριβώς 20 χρόνια μετά το θρίαμβό μας στο Βελιγράδι.
Στη θέση μας όμως θα είναι – απόλυτα δίκαια – η Τουρκία, μια καλύτερη ομάδα από εμάς όπως έδειξε σε όλο το τουρνουά ως τώρα και κυρίως – δυστυχώς – απέναντι σε εμάς στον ημιτελικό.
Και όμως, μην ξεγελιέστε και η Εθνική μας τελικό παίζει, απλά τέσσερις ώρες νωρίτερα (17.00) με τη Φινλανδία. Εδώ δεν είναι φάιναλ φορ Ευρωλίγκας όπου ο αγώνας της 3ης θέσης είναι μια ασύλληπτη αγγαρεία και αλάτι στις πληγές των ηττημένων των ημιτελικών. Σωστά, έστω και με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, καταργήθηκε και αυτό το ανούσιο ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού (το πιο αδιάφορο στην ιστορία) που είδαμε πέρυσι στο Αμπου Ντάμπι δεν θα επαναληφθεί ποτέ.
Εδώ, ο αγώνας της 3ης θέση ή…μικρός τελικός όπως κάποιοι τον αποκαλούν είναι ένας «τελικός» με έπαθλο όχι το τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης αλλά ένα λαμπερό (και ας είναι το χρώμα του λίγο πιο μουντό από το χρυσό) μετάλλιο το χάλκινο της διοργάνωσης.
Η Τουρκία και η Γερμανία που παίζουν τελικό το βράδυ (21.00) έχουν λιγότερα μετάλλια μαζι και οι δύο από την Ελλάδα και αυτό λέει πολλά. Τρία (1 χρυσό, 1 ασημένιο, 1 χάλκινο) έχει η Γερμανία και μόλις ένα (ασημένιο) η Τουρκία ενώ η Εθνική μας έχει κατακτήσει δύο φορές το τρόπαιο και έχει άλλο ένα ασημένιο μετάλλιο και δύο χάλκινα.
Άρα τα μετάλλια, όποιο χρώμα και αν είναι δεν τα βρίσκεις…στο δρόμο αλλά πρέπει να ιδρώσεις και να δώσεις και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών σου για να τα καταφέρεις.
Ναι η Τουρκία μας συνέτριψε στον ημιτελικό, αλλά το ίδιο είχε κάνει και η Ισπανία στον αντίστοιχο ημιτελικό στο Κατοβίτσε το 2009, όμως όλοι από εκείνη τη διοργάνωση θυμούνται το χάλκινο μετάλλιο της Ελλάδας στον συγκλονιστικό αγώνα της 3ης θέσης με τη Σλοβενία τον οποίο πήραμε στην κόψη του ξυραφιού με 57-56.
Ο αποψινός αγώνας είναι ένα σούπερ ντέρμπι απέναντι σε μια τρομερά αθλητική και φιλόδοξη ομάδα με έναν φτασμένο NBAer (Μάρκανεν), έναν μελλοντικό αστέρα του ΝΒΑ (Μούρινεν) και πολλούς ακόμα ικανότατους παίκτες. Οι εποχές που παίζαμε με τέτοιες χώρες αντίπαλοι και τους αποκαλούσαμε…τσουρουκάδες κάνοντας συνήθως περίπατο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Η Ελλάδα είναι δεδομένο ότι θα φύγει από τη Ρίγα επιτυχημένη, καθώς η είσοδος στις 4 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης είναι μια – από μόνη της – μεγάλη επιτυχία για τα δεδομένα της εποχής. Όμως το κερασάκι στην τούρτα είναι το μετάλλιο και αν κατακτηθεί θα κάνει αυτή την επιτυχία αξέχαστη και ιδιαίτερα γλυκιά.
Και ένα υστερόγραφο για τους γείτονες, που δείχνουν ικανοί να φτάσουν για πρώτη φορά στην κορυφή χωρίς να έχουν την πίεση της έδρας όπως στον τελικό του Ευρωμπάσκετ 2001 και του Μουντομπάσκετ 2010 τους οποίους έχασαν εύκολα από Σερβία και ΗΠΑ αντίστοιχα στην Κωνσταντινούπολη.
Στο παρκέ αποδείξαν ότι είναι μεγάλη ομάδα, αλλά εκτός αυτού μίκρυναν πολύ όχι μόνο στα δικά μας μάτια αλλά ακόμα και συμπατριωτών τους που απαίτησαν να κατέβει η ανάρτηση του Αλπερεν Σεγκούν που μόνο αθλητικό μήνυμα δεν πρέσβευε, ή αυτή της ίδιας της ομοσπονδίας με σαφή προσβλητικά μηνύματα προς την χώρα μας.
Την ώρα που 3000 και πλέον φίλοι της Τουρκίας και της Ελλάδας συνυπήρξαν αρμονικά στις εξέδρες (με εξαίρεση 1-2 ανθρώπους, πάντα θα υπάρχουν, που αντάλλαξαν εκτός γηπέδου κάποιες ψιλές) δημιουργώντας ένα μοναδικό σκηνικό που αποθέωσε και η ΦΙΜΠΑ, οι επίσημοι της ομάδας, ο NBAer παίκτης του (δεν αποτελεί δικαιολογία ότι έχει ομάδα που χειρίζεται τη σελίδα του) Σεγκούν και η ίδια η ομοσπονδία υποβάθμισαν οι ίδιοι την αξία της νίκης τους.