Οι νουνεχείς ασφαλώς και θα τις πρόσεξαν δίνοντάς τους τη σημασία που τους αξίζει. Ο κάπτεν της εθνικής ομάδας, ο μπαρουτοκαπνισμένος Κώστας Παπανικολάου, βρήκε την ευκαιρία μετά το φινάλε του προημιτελικού και τον θρίαμβο επί της Λιθουανίας, να εκστομίσει ορισμένες αλήθειες. Αυτές που πολλοί θέλουν να βγάλουν από μέσα τους αλλά το σκέφτονται, ίσως και να μην έχουν το βήμα να το πράξουν. Προσέξτε: «Στα social media είδα πάρα πολλούς να μειώνουν την προσπάθεια των παιδιών της ποδοσφαιρικής ομάδας στο ματς με τη Δανία, μίας πάρα πολύ ελπιδοφόρας γενιάς. Εκπροσωπούν την Ελλάδα. Το στενάχωρο είναι ότι δεν βλέπω μικρά παιδιά να το κάνουν. Βλέπω τους μεγαλύτερους να κρίνουν τα μικρά παιδιά. Παιδιά που έχουν διαγράψει μία πορεία και στο τέλος της ημέρας παλεύουν για τη χώρα μας. Όταν εμείς οι γονείς, δεν είμαστε τα σωστά παραδείγματα… πρέπει όλοι να αλλάξουμε αυτό το τσιπάκι και να βλέπουμε το θετικό, όχι την τοξικότητα».
Δεν ήταν σωσίβιο από τον Παπανικολάου στο ποδόσφαιρο μετά τη βαριά ήττα από τη Δανία και το ψαλίδισμα των ελπίδων πρόκρισης στα τελικά του Μουντιάλ. Ηταν η απλή καταγραφή της πραγματικότητας. Στην Ελλάδα είμαστε η χώρα της υπερβολής. Αμετροεπείς σε όλα μας. Μετά το 5-1 επί της Λευκορωσίας, η εθνική σύμφωνα με τη γνώμη του κοινού, ήταν έτοιμη να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο! Ο Μπακασέτας ήταν παίκτης με πόδια – κανόνια και ο Καρέτσας χορευτής. Στην ήττα από τη Δανία, ο Κωνσταντέλιας έγινε ..αόρατος μάγος και ο Καρέτσας παίκτης που δεν παίζει άμυνα. Η δε εθνική, για τα…μπάζα. Όπως λέει και η συνηθισμένη έκφραση, ισχύει το «δοκάρι και μέσα Θεός, δοκάρι και έξω άχρηστος και στα τάρταρα της απαξίωσης».
Δεν είναι έτσι. Και κυρίως δεν μπορεί να είναι αυτός ο τρόπος που οφείλει να σκέφτεται και να λειτουργεί η κοινωνία μας. Όταν το μίσος ποτίζει τα εσώψυχά μας και χαιρόμαστε για την αδυναμία του άλλου να καταφέρει το οτιδήποτε, όταν τον καταριόμαστε για την αποτυχία του, τότε η έλλειψη παιδείας βγαίνει στον αφρό και ελάχιστα κρύβεται. Η δε γενιά των social media, αυτή που εν πολλοίς διαμορφώνει καταστάσεις, η νέα γενιά πιάνει το πληκτρολόγιο και όποιον πάρει η μπάλα! Ακόμη περισσότερο, δίνει τη σκυτάλη στους ηλικιακά μεγαλύτερους, αυτούς με τα πολλά απωθημένα που ξιφουλκούν κατά πάντων. Δίνοντας ένα άθλιο παράδειγμα συμπεριφοράς.
Δηλαδή, να πούμε «μπράβο» σε όσους δεν έφτασαν σε νίκη ή σε μια πρόκριση; Σε όσους δεν πήγαν μέχρι το τέλος της διαδρομής; Όχι. Ασφαλώς και όχι. Υπάρχει, όμως, απόσταση από τη σωστή κριτική που (πρέπει να ) είναι καλοδεχούμενη και από την κονιορτοποίηση χαρακτήρων. Από την κατά μέτωπο επίθεση που καλύπτεται πάντα από την ανωνυμία του πλήθους ή του πληκτρολογίου. Και αυτό δεν λέγεται «μαγκιά».
Αν όλοι σκεφτούμε τις δηλώσεις Παπανικολάου, ίσως δεν γίνουμε κατ’ ανάγκη καλύτεροι άνθρωποι. Μπορεί όμως να αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τον αθλητισμό.