Η εικόνα με τις άδειες καρέκλες των αρχηγών της εγχώριας αντιπολίτευσης στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου ήταν εξόχως θλιβερή και ενδεικτική χαμηλού πολιτικού αναστήματος
Ποιο ήταν άραγε το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν οι επικεφαλής των συγκεκριμένων κομμάτων απέχοντας από τον μαζικό αποχαιρετισμό «σε έναν άνθρωπο σημαντικό για το τραγούδι και τον πολιτισμό, τη σκέψη, το αίσθημα και την αισθητική μας», όπως τόσο εύστοχα τον περιέγραψε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στον συγκλονιστικό επικήδειό του;
Αλήθεια, πόσο Ριζοσπαστικό, Αριστερό, Σοσιαλιστικό είναι να τιμωρείς έναν νεκρό επειδή, από ένα σημείο κι έπειτα, δεν μπορούσες να σφετεριστείς το έργο του και την επιδραστικότητα του ονόματός του; Πώς είναι δυνατόν να μετριέται η σημαντικότητα της απώλειας και ο βαθμός του πένθους με κομματικά κριτήρια;
Το καλλιτεχνικό έργο, ειδικά μάλιστα όταν είναι τόσο σημαντικό και άρρηκτα συνδεδεμένο με ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της χώρας, όπως αυτό του Σαββόπουλου, δεν εκχωρείται. Ανήκει σε όλους, όχι βέβαια με την κυριολεκτική έννοια της ιδιοκτησίας, όπως θεωρούν, πιθανότατα, κάποιοι που φορούν κομματικές παρωπίδες, αλλά ως πολύτιμη συλλογική κατάκτηση και μνήμη.
Είναι γεγονός πως κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης καλλιτεχνικής διαδρομής του και στο πλαίσιο μιας διαρκούς προσωπικής – καλλιτεχνικής αναζήτησης, παράλληλα με την καταγραφή της εποχής του, έτσι όπως ο ίδιος την αντιλαμβανόταν, ο Σαββόπουλος «προίκισε» με το ταλέντο, την ευφυία, τη μουσική, την έξοχη στιχουργική και την πληθωρική, αριστοφανική σκηνική του παρουσία, αρχικά και κυρίως, την Αριστερά – στη ριζοσπαστική εποχή του (1965- 1985) δημιούργησε τα σημαντικότερα, τα πιο επιδραστικά και δημοφιλή έργα του – στη συνέχεια τον σοσιαλισμό και τα τελευταία χρόνια την φιλελεύθερη πολιτική. Όλοι τήν αποδέχτηκαν με ευχαρίστηση την προίκα αυτή και τήν εξαργύρωσαν κατά βούληση.
Προφανώς και ο επαναστατικός, ο ενωτικός Σαββόπουλος του «Βρώμικου Ψωμιού» και της «Ρεζέρβας» δεν είναι ίδιος με τον θυμωμένο και αφοριστικό Σαββόπουλο που έγραψε το «Κούρεμα», διαρρηγνύοντας την ισχυρή σχέση με το φανατικό ριζοσπαστικό κοινό του. Ανάμεσα στη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» και τους «Κωλοέλληνες» υπάρχουν τεράστιες ιδεολογικές αποκλίσεις. Είναι όμως όλα έργα του ίδιου, αναπόσπαστα κομμάτια του αντιφατικού, ιδιόρρυθμου, δύστροπου ενίοτε αλλά και πρώτου διδάξαντα της μεταπολιτευτικής γενιάς τραγουδοποιών και ενός από τους τελευταίους των μεγάλων Ελλήνων δημιουργών. Τήν κατέκτησε επάξια τη θέση του στο πάνθεον των σπουδαίων της τραγουδοποιητικής τέχνης, τού την πρόσφερε απλόχερα όλος αυτός ο κόσμος που μεγάλωσε και ταυτίστηκε με τα τραγούδια του. Γι΄ αυτό και ο σεβασμός στην καλλιτεχνική προσφορά του είναι αδιαπραγμάτευτος.
Αναρωτιέμαι αν κάποιος πολιτικός αρχηγός του ΄80 ή του ΄90 θα επέλεγε, συνειδητά, να μην παραστεί στην κηδεία του Σαββόπουλου. Το θεωρώ μάλλον απίθανο. Μια τέτοια απουσία, εξάλλου, θα επιβεβαίωνε τον αμφιλεγόμενο στίχο του «Δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις».
Οι δε προσπάθειες που καταβάλουν, τις τελευταίες ώρες, μέσω των social media, ορισμένοι φανατικοί οπαδοί των αδικαιολόγητα απόντων πολιτικών αρχηγών να τούς δικαιολογήσουν, χρησιμοποιώντας προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για τον νεκρό πλέον Σαββόπουλο, – κάποιοι εξ αυτών τον αποθέωναν μέχρι προχθές – αναδύουν μια δυσάρεστη μυρωδιά σύγχρονου «Αυριανισμού» που προκαλεί θλίψη αλλά και ανησυχία.
Όπως έλεγε, όμως, κι ο Σαββόπουλος στο «Μέρες καλύτερες θα ‘ρθουν», «Κι αυτοί που μας πληγώσανε, καθώς το φως τελειώνει/ αισθάνονται την μοναξιά που Έλληνες ενώνει/ Και δεν ακούν τα κόμματα και το μεγάφωνό τους/ τον χτύπο μόνο της καρδιάς που μας βαφτίζει ανθρώπους…»
Πηγή: Πρώτο Θέμα
The post Αδικαιολόγητες απουσίες appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.