Ήταν Τρίτη απόγευμα, όταν άκουσα από τη γυναίκα μου
το θλιβερό γεγονός “ο φίλος σου ο Δημήτρης δε ζει πια”.
Το αδυσώπητο νέο, πλήγωσε το νου και την ψυχή μου. Ύστερα από μια σύντομη, βουβή σιωπή, ανέλεγκτα δάκρυα θόλωσαν τη ματιά μου. Είχαμε δουλέψει πολύ σκληρά μαζί περισσότερο από δύο χρόνια στο Γραφείο Εκπαίδευσης το Ελληνικού Γενικού Προξενείου της πόλης μας Μελβούρνης. Μαζί μας ο συνάδελφος καθηγητής Κώστας Γιοκαρίνης, που έγινε πολίτης κι εκείνος του άλλου κόσμου, λίγα χρόνια πριν, και η σύζυγος του Δημήτρη, εκπαιδευτικός κι εκείνη, η Βασιλική. ΄Ένα πλατύ τζάμι μεσολαβούσε ανάμεσά μας με το Γραφείο του τότε Συμβούλου Εκπαίδευσης του κ. Παναγιώτη Λιβεριάδη, πολίτης του άλλου κόσμου κι ο Σύμβουλος.
Είχαμε συγγράψει οκτώ βιβλία για τα παιδιά των συναπόδημων Ελλήνων μεταναστών, απλοποιημένα και συντονισμένα, τιμώντας τον λίγο και ακριβό χρόνο που διαθέτουν εδώ τα παιδιά των σχολείων μας.
1
Nύχτες και ημέρες στο Γραφείο και στο τυπογραφείο με τον Δημήτρη και τον Κώστα. Είχαμε γράψει και ράψει χιλιάδες αντίτυπα και σε μια παράξενη στιγμή καθώς πατούσαμε με το πέλμα τη βάση του συνδετήρα της μηχανής, μου έφυγε ο πάτος του παπουτσιού μου. Κι οι τρεις λυθήκαμε στα γέλια, γιατί έφυγα με ένα παπούτσι στο σπίτι μου.
Την άλλη μέρα ο εντιμότατος Γενικός Πρόξενος κ. Κλαδάκης με πείραξε με τα ακόλουθα : «Γνώριζα ότι είστε πολύ καλοί συγγραφείς, αλλά όχι τόσο καλοί ραφτάδες». « ΄Όλα για την αγωγή των παιδιών μας», κ. Γενικέ, του αποκρίθηκα. Και συνέχισα «και με ένα παπούτσι βλέπουμε με αισιοδοξία το μέλλον τους».
Ένα ικανοποιητικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του.
Πού δεν ήσουν εσύ παρών, συμμαχητή, Δημήτρη;
Στο Τρίδενδρο -αλτρουιστής κτίζοντας με Μαραθώνιο αγώνα την πρώτη σου Ιθάκη, στο Καρτέρι, στα ΄Αγραφα, στη Μελβούρνη της μακρινής Αυστραλίας, στα Σεμινάρια των εδώ εκπαιδευτικών, στα Σχολεία της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, ως Γενικός Διευθυντής των τριάντα πέντε Σχολείων της, όπου ανακηρύχθηκες Επίτιμος Διευθυντής, στο Κιάτο, όπου διηύθυνες είκοσι ένα συναπτά έτη στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Κιάτου «ΕΥΑΓΟΡΑΣ- ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ, όπου τιμήθηκες με το μετάλλιο της πόλης της Κορίνθου, στην Καρυά του μυθικού Ολύμπου ήσουν παρών, αν και πολύ μακριά απ’ την κατοικία σου, μαζί με τη Βασιλική, τη σεβαστή Σύζυγό σου, τιμήσατε έμπρακτα τα Αποκαλυπτήρια του Μνημείου Της Ολύμπιας Ειρήνης και πολλαπλασιάσατε τη χαρά, μιλώντας για τις αναμνήσεις που είχαμε από τους αντίποδες, εκεί ψηλά, εμψυχώνοντας φιλειρηνικά την παγκόσμια αποστολή μου, φίλτατε συνάδελφε και συμμαχητή μου.
Η ανθρωπιά σου, η προσωπικότητά σου, οι αξίες σου με το φως της ψυχής σου, οδηγός μας.
Σήμερα θρηνεί και πενθεί η Ελλάδα, καθώς και η λατρευτή μας Κύπρος μαζί με τη χριστιανοσύνη.
Έφυγες μακριά απ’ τη ματιά μας,
αλλ’ όχι απ’ την καρδιά μας.
Κοιμήσου Εσύ λεβέντη μας,
να έχεις στα όνειρά σου,
δροσιές απ’ τον παράδεισο,
αιώνια συντροφιά σου!
Ήσουν πηγή γνώσης, σοφίας, πίστης, ανθρωπιάς, φιλίας, φροντίδας, ευγένειας, καλοσύνης, φιλοτιμίας, φιλοπατρίας, ειρήνης, στοργής, ευσπλαχνίας, τιμής, πολλών και χρήσιμων αγώνων μαχητής.
Το έργο σου πολύκαρπο και καλλίκαρπο.
Κουράστηκε ο γόνιμος νους και η αγνή καρδιά
για όλο τον κόσμο να κτυπά.
΄Όλα τα κατάφερες τέλεια εκτός από αυτό που δεν μπορεί ανθρώπινη ύπαρξη να ανατρέψει.
Η ανένδοτη δράση σου, η προσωπικότητά σου, οι πνευματικές σου αξίες με το φως της ψυχής σου, οδηγός μας. Καλό ταξίδι λεβέντη, Δημήτρη, κι ο Παντεπόπτης Θεός να είναι πάντα συντροφιά σου.
Αναπαύου εν ειρήνη
Καλή δύναμη και κουράγιο, Βασιλική.
Αυτοί που φεύγουν αφήνουν πίσω τους πολλές αξίες και αναμνήσεις να φωτίζουν το δικό μας δρόμο, όσο μας κρατεί ο Θεός ακόμα πάνω από το χώμα.
Είμαστε συνάρτηση άλλων δυνάμεων και αδυνατούμε ν’ αλλάξουμε κάτι από αυτά. Θερμότατα συλλυπητήρια σε σένα και στο Ματθαίο.
Αιώνια η μνήμη του Δημήτρη
Φιλειρηνικά, ο ορφανός φίλος σας Δημήτρης Πολυγένης
The post ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ, ΦΙΛΤΑΤΕ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥΛΗ appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.