Μετά την ανεκδιήγητη διαιτησία του Ελβετού Ουρς Σνάιντερ στο πρόσφατο Μπαρτσελόνα – Ολυμπιακός (6-1) άρχισε πάλι να γίνεται συζήτηση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για το πώς η UEFA επιτρέπει τέτοιες διαιτησίες στη μεγαλύτερη διοργάνωσή της. Υπήρξαν από τους οπαδούς του Oλυμπιακού κατάρες πολλές – οι κατάρες στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία κάθε φορά που μια ευρωπαϊκή ομάδα που παίρνει μέρος στις διοργανώσεις αδικείται είναι συνηθισμένες: το «UEFA MΑFIA» τρεντάρει παντού. Υπήρξαν επίσης και απορίες χωρίς απάντηση – του τύπου «μα αυτό το ποδόσφαιρο θέλουν τελικά;».
Δεν έχω καμία σχέση με την UEFA, μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι στη Νιόν σίγουρα δεν θέλουν αυτό το ποδόσφαιρο. Θα ήθελαν οι εκπλήξεις να ήταν κανόνας ακόμα και στο Τσάμπιονς Λιγκ και το τρόπαιο να το διεκδικούσαν κάθε χρόνο ομάδες από διαφορετικές χώρες – και μάλιστα από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Κι αν ήθελαν να μην αλλάξει τίποτα στη διαιτησία και οι διαιτητές να συνεχίσουν να ευνοούν τους «μεγάλους», δεν θα είχαν εγκρίνει τη χρησιμοποίηση του VAR που όπως και να το δει κανείς δημιούργησε μια μεγαλύτερη αίσθηση δικαιοσύνης.
Κακό
Η UEFA θέλει τόσο πολύ να κερδίζουν ομάδες από διαφορετικές χώρες τις διοργανώσεις της ώστε δημιούργησε γι’ αυτόν τον λόγο το Conference League στο οποίο η συμμετοχή ομάδων από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης είναι μικρή. Γι’ αυτό άλλαξε την φόρμουλα διεξαγωγής του Τσάμπιονς Λιγκ και του Europa League και γι’ αυτό επιτρέπει σε ομάδες όπως η Μπόντο να χρησιμοποιούν γήπεδα με χλοοτάπητες στα όρια του απαράδεκτου. Αλλά αν οι μεγάλες ομάδες ασχολούνται με τη διαιτησία (με όποιον τρόπο) κι αν οι διαιτητές γοητεύονται από τη λάμψη αυτών των ομάδων, η UEFA δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα. Και να τον τιμωρήσουν τον Ελβετό το κακό έγινε.
Υποβιβασμός
Έχει ανάγκη η Μπαρτσελόνα να ασχολείται με τη διαιτησία; Από ό,τι φαίνεται ναι. Από το 2023 τρέχει στην Ισπανία μια έρευνα της Εισαγγελίας της Βαρκελώνης που αφορά την ομάδα που ως γνωστόν είναι «κάτι περισσότερο από ένα κλαμπ». Είναι απολύτως διαπιστωμένο ότι η Μπαρτσελόνα από το 2001 μέχρι το 2018 πλήρωνε το μέλος της Ισπανικής Επιτροπής Διαιτησίας Χοσέ Μαρία Ενρίκεθ Νεγκρέιρα για να έχει τις συμβουλές του.
Η έρευνα συνεχίζεται με βασικούς κατηγορούμενους δύο πρώην προέδρους του κλαμπ, τον Ροσέλ και τον Μπερτομέου. Στην Ιταλία με τέτοιου τύπου ενδείξεις η Μπαρτσελόνα θα είχε υποβιβαστεί. Στην Ισπανία όχι. Αλλά γι’ αυτό η UEFA δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Να θυμίσω πως οι μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες χρησιμοποιούν για να έχουν ευνοϊκή αντιμετώπιση από τη διαιτησία και τις οικίες ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες. Ο για χρόνια πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας Ανχελ Μαρία Βιγιάρ πάντοτε καμάρωνε για τις διαιτησίες που είχαν στην Ευρώπη οι ισπανικές ομάδες. Θεωρούσε χρέος του να φροντίζει ποικιλοτρόπως αυτές να είναι οι καλύτερες.
VAR
Η UEFA δεν μπορεί επίσης να κάνει τίποτα αν ένας διαιτητής τα κάνει θάλασσα σε ένα κρίσιμο ματς.
Ο αρχιδιαιτητής Ρομπέρτο Ροσέτι μπορεί να μην τον τοποθετήσει σε κάποια παιχνίδια: δεν θα γίνει και κάτι. Αυτό που μπορεί να κάνει η UEFA είναι να διευρύνει τη δυνατότητα παρέμβασης του VAR. Για παράδειγμα δεν είναι λογικό ότι με βάση τον κανονισμό το VAR δεν μπορεί να έχει λόγο στο δίκαιο ή στο άδικο της αποβολής ενός ποδοσφαιριστή με δεύτερη κίτρινη κάρτα, ενώ μπορεί να παρέμβει αν ένας ποδοσφαιριστής αποβληθεί απευθείας με κόκκινη.
Ο παραλογισμός αυτός πρέπει προφανώς να αλλάξει αλλά δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι θα αλλάξει μετά την αποβολή του Έσε στο Μπαρτσελόνα – Ολυμπιακός. Διότι και το πού συμβαίνει κάτι έχει τη σημασία του. Πέρυσι στο παιχνίδι του Τσάμπιονς Λιγκ Ρεάλ Μαδρίτης – Ατλέτικo Μαδρίτης ακυρώθηκε ένα γκολ του Άλβαρες στη διαδικασία των πέναλτι και η Ρεάλ πήρε την πρόκριση. Ο λόγος που το πέναλτι δεν μέτρησε είναι ότι κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης ο Αλβαρες είχε αγγίξει την μπάλα και με τα δύο του πόδια. Η φασαρία υπήρξε τεράστια και ο σχετικός κανονισμός άλλαξε: πλέον αν συμβεί κάτι τέτοιο θα έχουμε επανάληψη της εκτέλεσης. Αν είχαμε μια αποβολή σαν αυτή του Έσε σε έναν προημιτελικό έστω του Τσάμπιονς Λιγκ, να είστε βέβαιοι ότι από του χρόνου το VAR θα είχε λόγο και για τις δεύτερες κίτρινες κάρτες που προκαλούν αποβολές.
Εμπορικότητα
Η UEFA δεν θέλει κάθε χρόνο να αγωνίζονται στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ μεγάλες ομάδες ώστε να είναι εμπορικός. Όποιος αυτά τα πράγματα τα πιστεύει δεν ξέρει καν την εμπορική δυναμική της διοργάνωσης. Ο τελικός έχει ήδη πουληθεί στα τηλεοπτικά κανάλια περισσότερων από διακόσιες χώρες πριν καν η διοργάνωση αρχίσει. Αν σε αυτόν πάρουν μέρος η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μάντσεστερ Σίτι ή η Μπόντο και η Αταλάντα για την UEFA δεν αλλάζει απολύτως τίποτα: απλά στη δεύτερη περίπτωση οι χορηγοί δεν θα ζαλίζουν τους παράγοντες της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας για να πάρουν περισσότερα εισιτήρια.
Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι τι θέλει UEFA. Είναι το πλαίσιο. Ετσι όπως είναι το πλαίσιο όλα λειτουργούν υπέρ 6-7 ομάδων (και ίσως να λέω πολλές…) που παίρνουν μέρος στη διοργάνωση για να την κερδίσουν έχοντας αποκτήσει και τη βεβαιότητα ότι θα έχουν και διαιτητική εύνοια όποτε αυτή τη χρειαστούν. Είναι μάλιστα τέτοιο το θράσος των συγκεκριμένων ομάδων που σχεδίαζαν να φτιάξουν τη δική τους διοργάνωση, την περίφημη Ευρωπαϊκή Σούπερ Λίγκα. Και θα την έκαναν κόντρα στη θέληση της UEFA.
Εφιάλτες
Τα λέω όλα αυτά για να γίνει κατανοητό ότι όσο και να φωνάζει κανείς, υπάρχει ένας φαύλος κύκλος. Στη διοργάνωση που λέγεται Τσάμπιονς Λιγκ παίρνουν μέρος ομάδες που κοστίζουν απίστευτα πολλά χρήματα και που κατά συνέπεια πρέπει να βάζουν και στο ταμείο τους απίστευτα πολλά χρήματα γιατί διαφορετικά θα πτωχεύσουν. Αυτές οι ομάδες έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να κάνουν σχεδόν ό,τι θέλουν.
Πρώτα από όλα δεν φρενάρει τα έξοδά τους κανείς: ακόμα και το περίφημο financial fair play έτσι όπως λειτουργεί πάλι δεν επιτρέπει στους ιδιοκτήτες μικρότερων ομάδων να βάλουν περισσότερα χρήματα. Εμείς το μόνο που μπορούμε είναι να ονειρευόμαστε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο οι διαιτητές δεν θα κρίνουν τις ομάδες ανάλογα με το budget τους, τη χώρα προέλευσής τους και το παλμαρέ τους. Θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε. Μόνο που στο ξύπνιο μας θα βλέπουμε καμιά φορά και εφιάλτες.