Ο ΠΑΟΚ του Ραζβάν Λουτσέσκου επέστρεψε με πάταγο και το έκανε απέναντι σε τρεις αντιπάλους που συνήθως σε φέρνουν στα όρια σου: Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Λιλ. Όλοι διαδοχικά, όλοι διαφορετικοί, όλοι «μεγάλοι» και ο ΠΑΟΚ βγήκε νικητής και από τους τρεις.
Για τον Ρουμάνο τεχνικό, όμως, δεν υπάρχει τίποτα το μαγικό σε αυτό που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν πρόκειται για «φωτοβολίδα» ή για ένα τυχαίο ξέσπασμα. Είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που, όπως ο ίδιος λέει σε κάθε ευκαιρία, είχε αρχίσει να αποδίδει εδώ και καιρό — απλώς δεν έμπαινε η μπάλα στα δίχτυα.
Ο Λουτσέσκου είχε προειδοποιήσει: «Θα έρθει η στιγμή που τα γκολ θα μπουν. Και τότε θα δείτε ότι η εικόνα μας δεν άλλαξε ξαφνικά, απλώς θα επιβραβευτεί».
Η στιγμή αυτή ήρθε. Και με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο.
Ο ΠΑΟΚ του φθινοπώρου είναι, στην ουσία, ο ίδιος ΠΑΟΚ που δημιουργούσε ευκαιρίες χωρίς να σκοράρει απέναντι σε Παναιτωλικό ή Μακάμπι. Η διαφορά είναι πως τώρα υπάρχει καθαρό μυαλό, αυτοπεποίθηση και ρυθμός. Ο προπονητής δεν άλλαξε το σχέδιο, απλώς είδε τους παίκτες του να το υπηρετούν με μεγαλύτερη ακρίβεια και αυτοπεποίθηση.
Δεν είναι μυστικό ότι τον ενόχλησε η γκρίνια από μερίδα του κόσμου, που έβλεπε μόνο τα αποτελέσματα και όχι τη δουλειά πίσω από αυτά. Ο ίδιος πίστευε ότι το πρόβλημα ήταν συγκυριακό, όχι ουσιαστικό και δικαιώθηκε.
Αυτό που άλλαξε είναι η ενέργεια. Ο ΠΑΟΚ άρχισε να θυμίζει τον εαυτό του: μια ομάδα που παίζει με ένταση, δεν φοβάται να ρισκάρει, διαβάζει το παιχνίδι, επιβάλλει ρυθμό. Και όταν η ψυχολογία γυρίζει, όλα μοιάζουν αλλιώς.
Οι ηγέτες πήραν μπρος και βρήκαν τον… «Ντέλια»
Το δεύτερο – και ίσως σημαντικότερο – στοιχείο στη σκέψη του Λουτσέσκου έχει να κάνει με τη φόρμα των ηγετών του. Ο Ραζβάν ποτέ δεν έκρυψε ότι χτίζει την ομάδα του γύρω από συγκεκριμένους παίκτες, αυτούς που θεωρεί «προεκτάσεις» του μέσα στο γήπεδο.
Πρώτος απ’ όλους, ο Σουαλιό Μεϊτέ. Ο Γάλλος χαφ δεν είναι πια απλώς ένας δυναμικός μέσος, αλλά ο μετρονόμος της μεσαίας γραμμής, ο παίκτης που ορίζει το τέμπο και την ψυχολογία της ομάδας. Με φυσική δύναμη, καθαρό μυαλό και πάθος, δίνει στον ΠΑΟΚ το «κορμί» και τη σταθερότητα που του έλειπαν στα προηγούμενα ματς.
Δίπλα του, ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς. Ο απόλυτος ηγέτης αυτής της εποχής του ΠΑΟΚ. Ο άνθρωπος που κρατά το λάβαρο από τότε που ο Λουτσέσκου επέστρεψε, και το κάνει με έργα, όχι λόγια. Με συμμετοχή στα γκολ, τρεξίματα, αποφασιστικότητα, και την ηρεμία που φέρνει εμπειρία και ευθύνη.
Και μετά έρχεται ο Τάισον – ένας παίκτης που με την εμπειρία και την ποιότητά του λειτουργεί σαν «γέφυρα» ανάμεσα στις γραμμές. Ο Βραζιλιάνος είναι αυτός που ανεβάζει την ομάδα, που απλοποιεί δύσκολες φάσεις και δίνει ανάσες σε κρίσιμα σημεία.
Φυσικά, υπάρχει και ο Γιάννης Κωνσταντέλιας. Ο «μικρός» που παίζει σαν μεγάλος, αυτός που φέρνει φαντασία, ρυθμό και έμπνευση. Στο μυαλό του Λουτσέσκου, ο Κωνσταντέλιας δεν είναι απλώς ταλέντο – είναι το στοιχείο της έκρηξης, αυτό που διαφοροποιεί τον ΠΑΟΚ από κάθε άλλη ελληνική ομάδα.
Όταν όλοι αυτοί οι παίκτες βρίσκονται ταυτόχρονα σε φόρμα μαζί με τους υπόλοιπους που «ανεβαίνουν», τότε η εικόνα του ΠΑΟΚ γίνεται συλλογικό έργο υψηλής έντασης.
Ένα σύνολο που ωρίμασε
Η σημερινή εικόνα του ΠΑΟΚ δεν είναι αποτέλεσμα «έμπνευσης», αλλά ωρίμανσης. Είναι μια ομάδα που έμαθε να αντέχει την πίεση, να μην καταρρέει στις δυσκολίες και να χτίζει πάνω στη συνέπεια.
Ο Λουτσέσκου ξέρει ότι η σεζόν είναι μεγάλη, αλλά έχει το χαμόγελο εκείνου που βλέπει την ομάδα του να φτάνει στο σημείο που είχε σχεδιάσει μήνες πριν. Το σχέδιο δουλεύει. Οι παίκτες τον πιστεύουν και τα αποτελέσματα αρχίζουν να αντανακλούν αυτό που πραγματικά αξίζει αυτή η ομάδα.
Ο ΠΑΟΚ του τελευταίου διαστήματος δεν είναι διαφορετικός από αυτόν που υπήρχε – είναι απλώς ο ΠΑΟΚ που περίμενε ο προπονητής του να εμφανιστεί.
Και τώρα που εμφανίστηκε, κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να σταματήσει.