Κάποια πράγματα στον Παναθηναϊκό έχουν γίνει πια παράδοση. Όχι τα πρωταθλήματα, ούτε οι επιτυχίες, γιατί αυτές έχουν χαθεί κάπου ανάμεσα στις υποσχέσεις και τις… αναδιαρθρώσεις. Η παράδοση που κρατά γερά εδώ και χρόνια είναι άλλη: το διαχρονικό «ράβε – ξήλωνε» του Γιάννη Αλαφούζου.
Κάθε φορά, το ίδιο έργο. Νέα ξεκινήματα και σχέδια, αλλαγές προσώπων, πλάνα που υπόσχονται restart και καταλήγουν σε άλλο ένα restart του restart. Και τώρα, στα μέσα Οκτώβρη, ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ αποφασίζει – για ακόμη μια φορά – να ανακατέψει την τράπουλα.
Η αλήθεια είναι πως η τελευταία δεκαετία – και βάλε – στο «τριφύλλι» μοιάζει με κακογραμμένο σενάριο σε μια ταινία που παίζεται ξανά και ξανά. Σχεδόν κάθε σεζόν ξεκινά με υποσχέσεις, αλλά καταλήγει σε αλλαγές επί αλλαγών, με τον ιδιοκτήτη να επιχειρεί να διορθώσει το ένα λάθος με ένα… άλλο.
Τούτη τη φορά, κυριαρχεί η εντύπωση ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Όχι απαραίτητα προς το καλύτερο, αλλά για να δοθεί η αίσθηση ότι «κάτι γίνεται».
Ο Μπαλντίνι έχει αναλάβει να βάλει τις δικές του πινελιές. Έχει ήδη φέρει τις ιδέες του, έχει υποδείξει πρόσωπα και ρόλους. Όμως, ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει μνήμη. Έχει δει τέτοιες πινελιές να σβήνονται πριν καν στεγνώσει η μπογιά. Γιατί στο τέλος, όποιος κι αν προτείνει, όποιος κι αν σχεδιάζει, ένας αποφασίζει: ο Γιάννης Αλαφούζος. Και ο Παναθηναϊκός, συνήθως, πληρώνει το μάρμαρο.
Ο Αλαφούζος φαίνεται να το έχει πάρει προσωπικά. Σαν να θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να φτιάξει έναν Παναθηναϊκό «στα δικά του μέτρα». Μόνο που ο Παναθηναϊκός δεν είναι project επιχειρηματικής δοκιμής. Είναι σύλλογος με ιστορία, βαρύ όνομα και κόσμο που κουράστηκε να βλέπει συνεχώς ένα φινάλε στενάχωρο.
Γιατί η αλήθεια είναι σκληρή. ‘Οσο κι αν αλλάζουν οι προπονητές, οι τεχνικοί διευθυντές και τα στελέχη, τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά. Ο Παναθηναϊκός μοιάζει να λειτουργεί με τη λογική της διαρκούς «επανεκκίνησης» και αυτό, από μόνο του, είναι η πιο επικίνδυνη κατάσταση.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, φυσικά και δεν είναι αφελής. Ξέρει ότι πίσω από κάθε αλλαγή κρύβεται ανασφάλεια. Ξέρει ότι κάθε φορά που κάτι στραβώνει, η λύση είναι «να αλλάξουμε κάτι». Το ποιο και γιατί, ελάχιστη σημασία έχει. Αρκεί να φαίνεται ότι υπάρχει… δράση.
Όμως, το ποδόσφαιρο δεν είναι επικοινωνιακό σπορ. Δεν κερδίζονται τίτλοι μονάχα με «διορθωτικές κινήσεις». Κερδίζονται με σταθερότητα, εμπιστοσύνη και διάρκεια σε ένα πλάνο.
Δεκαπέντε χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι μια αιωνιότητα για έναν σύλλογο σαν τον Παναθηναϊκό. Και το πιο ανησυχητικό δεν είναι η διάρκεια της πρωταθληματικής ξηρασίας, αλλά η αίσθηση ότι κανείς δεν έχει πραγματικά καταλάβει γιατί συνεχίζεται. Γιατί, όσο η ομάδα παραμένει όμηρος των ίδιων λαθών και των ίδιων χειρισμών, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Όσα και όσοι κι αν αλλάξουν γύρω της.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται σταθερές βάσεις, καθαρό πλάνο και – πάνω απ’ όλα – διοικητική αυτογνωσία. Γιατί όταν ο μεγαλομέτοχος πιστεύει ότι η λύση σε κάθε λάθος είναι μια νέα αρχή, το μόνο που καταφέρνει είναι να εγκλωβίζει το κλαμπ σε μια μόνιμη… αρχή χωρίς τέλος.