Ενώ ειδικά στα social media έχουν ξεκινήσει πολλές συζητήσεις για τη δουλειά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην Εθνική αισθάνομαι την ανάγκη να πω κάτι: χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο Ιβάν Γιοβάνοβιτς τον συμπαθώ πολύ. Ως άνθρωπος έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που δεν τα συναντάς και πολύ συχνά στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πρώτα απ’ όλα τον αγαπάει συνήθως το σύνολο των παικτών του με τους οποίους συνεργάζεται και προφανώς αυτό δεν είναι τυχαίο αλλά έχει να κάνει με τη γενικότερη συμπεριφορά του: οι παίκτες μπορεί να κρίνουν τους προπονητές με απλοϊκά κριτήρια («με βάζει είναι καλός, δεν με βάζει δεν είναι καλός») αλλά από ανθρώπους καταλαβαίνουν καλά.
Μου αρέσει επίσης στον Γιοβάνοβιτς ότι σχεδόν ποτέ δεν μιλά για τη διαιτησία και δεν μοιάζει να σκέφτεται και τι θα πρέπει να πει για να γίνει συμπαθής στον κόσμο. Δεν είναι λαοπλάνος και δεν παριστάνει το καλό παιδί. Κυρίως όμως μου αρέσει ένα είδος προσωπικής υπερηφάνειας που ως Σέρβο τον διακρίνει.
Αναβολή
Θα σας πω μια ιστορία που δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστή. Τη χρονιά που ο Γιοβάνοβιτς έχασε το μοναδικό πρωτάθλημα που διεκδίκησε με τον Παναθηναϊκό, τη σεζόν 2022-23 όλα κρίθηκαν σε ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, ο οποίος αν και αδιάφορος τον κέρδισε με 1-0 στο Καραϊσκάκη χάρη σε ένα γκολ του Ρέαμπτσουκ δίνοντας επί της ουσίας το πρωτάθλημα στην ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός είχε τότε αρκετούς παίκτες με ίωση: ο κορωνοϊος δημιουργούσε προβλήματα.
Η διοίκηση του Παναθηναϊκού είχε ζητήσει τότε την αναβολή του ντέρμπι από τη Σούπερλιγκ και το θέμα θα έπρεπε να τεθεί σε ψηφοφορία μεταξύ των ομάδων που έπαιρναν μέρος στα play offs. Πράγμα που πολύ απλά σήμαινε ότι το αίτημα του ΠΑΟ δεν θα γινόταν δεκτό, αφού ο καθένας θα κοίταζε την πάρτη του και η αναβολή του ματς δεν βόλευε παρά μόνο τον ΠΑΟ.
Πιθανότητα
Τότε υπήρχε μια σοβαρή πιθανότητα να αναβληθεί το ματς αν ο Παναθηναϊκός κινούσε μία διαφορετική διαδικασία. Αν για παράδειγμα είχε καταθέσει τις ιατρικές γνωματεύσεις που αφορούσαν την κατάσταση των ποδοσφαιριστών του μεμονωμένα ίσως μπορούσε να τα καταφέρει, καθώς είχε υπάρξει στο ξεκίνημα της σεζόν αναβολή ματς για αυτό τον λόγο. Ηταν εποχές που τα ιατρικά πρωτόκολλα ήταν πολύ σημαντικά και ο ΠΑΟ είχε νομικά μια τύχη – τουλάχιστον πιο μεγάλη από αυτή που είχε αν θα ακολουθούσε την προβλεπόμενη διαδικασία που θα κατέληγε σε μια ψηφοφορία στη Λίγκα που θα την έχανε σίγουρα.
Ο Γιοβάνοβιτς έμαθε ότι ο Παναθηναϊκός ετοιμαζόταν για μία τέτοιου τύπου νομική κίνηση και παρακάλεσε προσωπικά τον πρόεδρο Γιάννη Αλαφούζο να μην προχωρήσει. «Πιστεύω στην ομάδα και έχω τη βεβαιότητα ότι μπορούμε να πάρουμε αποτέλεσμα παρά τα προβλήματα. Κυρίως όμως δεν θέλω να μου κάνει χάρες κανείς και δεν νομίζω ότι το να ζητάμε χάρες είναι αντάξιο του ονόματος και της ιστορίας που έχει ο Παναθηναϊκός» είχε πει. Ο ΠΑΟ αγωνίστηκε και έχασε. Αλλά ο Γιοβάνοβιτς έχει απόδειξη με πράξεις ότι η αξιοπρέπεια είναι μια στάση ζωής.
Σχέσεις
Ο Γιοβάνοβιτς είναι αναμφίβολα ένας άνθρωπος με αξίες. Ποντάρει στις καλές σχέσεις με τους παίκτες, στις επιλογές του μετρά τον χαρακτήρα του παίκτη, θέλει να δουλεύει με καλά παιδιά, έχει ένα μόνιμο επιτελείο συνεργατών, δεν κρατάει κακίες. Στον ΠΑΟ ήταν κοινό μυστικό ότι οι σχέσεις του με τον Δημήτρη Κουρμπέλη δεν ήταν οι καλύτερες: κι όμως από την Εθνική ο ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται πλέον στα Εμιράτα δεν λείπει ποτέ. Ο Γιοβάνοβιτς δείχνει με πράξεις την εκτίμησή του στο γκρουπ: έπλεξε π.χ. το εγκώμιο των παικτών του μετά την ήττα από τη Σκωτία.
Η καλή του συμπεριφορά μετρά και στην έλλειψη κριτικής από τους περισσότερους δημοσιογράφους που παρακολουθούν την Εθνική: το «αποτύχαμε αλλά δεν πειράζει» είναι πραγματικά καινούργιο και έχει να κάνει αποκλειστικά με τον καλό τύπο του ομοσπονδιακού τον οποίο όλοι εκτιμούν ως άνθρωπο. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Οτι μια ομάδα, πόσο μάλλον η Εθνική Ελλάδος, δεν μπορεί να παίρνει μέρος σε προκριματικά διοργανώσεων δείχνοντας στη φάση της άμυνας τέτοια χάλια σαν αυτά που είδαμε στα παιχνίδια της με τη Δανία και τη Σκωτία. Και η άμυνα δεν είναι δουλειά καλού ανθρώπου, αλλά προπονητή.
Πρωτιά
Ακούω τώρα ότι ο Γιοβάνοβιτς θα παραιτηθεί, λέει, μόνος του αν η Εθνική μας δεν προκριθεί για το Εuro του 2028. Ομολογώ πως δεν το καταλαβαίνω αυτό. Πρώτα απ’ όλα το συμβόλαιό του λήγει το 2028. Ποιος θα του το ανανεώσει αν έχει πάλι αποτύχει; Πλην όμως υπάρχει και κάτι άλλο. Γιατί να παραιτηθεί ο προπονητής αν η Εθνική μας κάνει σπουδαία πράγματα στα προκριματικά και χάσει για ένα βαθμό την πρόκριση στα τελικά από μια ομάδα όπως η Ισπανία ή η Ολλανδία π.χ.; Και δεν το λέω τυχαία αυτό.
Με τα αποτελέσματα που έχει η Εθνική μας στα προκριματικά του Μουντιάλ θα βρίσκεται πάλι στην καλύτερη περίπτωση στο τρίτο γκρουπ δυναμικότητας όταν γίνει η κλήρωση των προκριματικών του Εuro. Που σημαίνει ότι θα έχει μπροστά της δύο πολύ δυνατές ομάδες, όπως άλλωστε είχε και όταν το τιμόνι της κρατούσε ο Γκουστάβο Πογέτ και βρέθηκε στον ίδιο όμιλο με τη Γαλλία και την Ολλανδία.
Δύσκολα μάλιστα η Εθνική μας θα έχει αυτή τη φορά τη δυνατότητα να πάρει μέρος σε μπαράζ, όπως είχε συμβεί με την ομάδα του Πογέτ (που αποκλείστηκε στη Γεωργία στη διαδικασία των πέναλτι…) διότι για να έχεις ένα εισιτήριο για αυτή τη διαδικασία πρέπει να έχεις κερδίσει το γκρουπ του Nations League στο οποίο βρίσκεσαι. Η Eθνική μας είναι πλέον στο πρώτο γκρουπ του Nations League. Κι όσο κι αν εκτιμώ το υλικό της δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μπορεί και να κατακτήσει τη διοργάνωση.
Περιμένω
Τι περιμένω; Να μάθω ότι η αρμόδια τεχνική υπηρεσία της ΕΠΟ φώναξε τον Γιοβάνοβιτς και του ζήτησε εξηγήσεις για τα όσα είδαμε στα προκριματικά. Περιμένω εξηγήσεις της αποτυχίας ως αποτέλεσμα σοβαρής ανάλυσης. Περιμένω να μάθω ότι ο ομοσπονδιακός προπονητής υπήρξε πειστικός όταν παρουσίασε το πλάνο βελτίωσης. Πείθοντας ότι μπορεί να φτιάξει κάτι που η Εθνική μας δεν είναι αυτή τη στιγμή: μια ομάδα αντάξια των ποδοσφαιριστών που τη στελεχώνουν. Αν τον φωνάξουν για να πουν όλοι μαζί «αποτύχαμε αλλά τι να κάνεις αυτά συμβαίνουν» η Εθνική μας θα γίνει χειρότερη…