Ο Παναθηναϊκός έπρεπε ήδη να έχει βρει τον αντικαταστάτη του Ρουί Βιτόρια. Αντί γι’ αυτό, επιμένει σε “πειράματα” τύπου Κόντη, λες και μια ομάδα τέτοιου μεγέθους μπορεί να πορεύεται με προσωρινές λύσεις και δοκιμές.
Ο Κόντης δεν μπορεί να κριθεί από τέσσερα ή πέντε ματς. Κανένας προπονητής δεν πρέπει να περνάει από “αγωνιστικά τεστ” για να φανεί αν κάνει ή όχι, αν πείθει ή αν κάνει «γκελ» στον κόσμο. Ο άνθρωπος τη δουλειά του κάνει, ζήτησε μια ευκαιρία και προσπαθεί. Όμως, δεν έχει το ειδικό προπονητικό βάρος για να σταθεί σε βάθος χρόνου στον πάγκο του Παναθηναϊκού.
Η διοίκηση Αλαφούζου θα πέσει σε παγίδα αν αποφασίσει με βάση το “ρεύμα” ή την επιθυμία των παικτών (άλλο πάλι και τούτο). Η επιλογή προπονητή δεν είναι θέμα συμπάθειας ή στιγμιαίων αποτελεσμάτων, αλλά μια στρατηγική απόφαση η οποία καθορίζει το μέλλον μιας ομάδας.
Θα πει κανείς, δεν αξίζει ο Κόντης μια ευκαιρία; Με βάση την προπονητική του πορεία, η απάντηση είναι “όχι”. Δεν μιλάμε για κάποιον νέο τεχνικό που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα. Ο Κόντης είναι πλέον στα 50, έχει δείξει τι μπορεί να προσφέρει και το βιογραφικό του δεν δικαιολογεί την ανάληψη μιας ομάδας του μεγέθους του Παναθηναϊκού.
Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ μεγάλο καράβι για έναν προπονητή χωρίς εμπειρία σε κορυφαίο επίπεδο. Χρειάζεται μια προπονητική προσωπικότητα. Έναν άνθρωπο που θα πάρει τα κλειδιά, θα εμπνεύσει σεβασμό στα αποδυτήρια, θα φέρει νέες ιδέες και θα χαράξει ένα ξεκάθαρο πλάνο ανάπτυξης, ικανό να φέρει αποτελέσματα μέσα σε λίγους μήνες.
Αυτός ο προπονητής έπρεπε ήδη να βρίσκεται στην Αθήνα, έτοιμος να δουλέψει στη διακοπή του πρωταθλήματος, με τους 14-15 παίκτες που θα μείνουν στο Κορωπί όσο οι διεθνείς λείπουν.
Αν ο Κόντης μείνει και πετύχει, θα είναι ευχής έργον για τον Παναθηναϊκό. Μπορεί να κάνει πράγματα και θαύματα, ίσως ακόμη και να φέρει το πρωτάθλημα που ο Παναθηναϊκός αναζητά από το 2010. Όμως, αυτό δεν θα σημαίνει ότι η επιλογή ήταν σωστή. Γιατί θα είναι απλώς ένα ποδοσφαιρικό παράδοξο.