Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα από τη σειρά με τις αντρικές «Μούσες» και ειδικότερα τις «Ελλάδος Μούσες» (“Les Muses Greeques”) του κορυφαίου Γάλλου ζωγράφου Didier Paquignon, παρουσιάζει ο Αλέξανδρος Σιώμος στην γκαλερί Contemporary Athens στην έκθεση που θα διαρκέσει ως τις 6 Δεκεμβρίου 2025. Πρόκειται για τριάντα έργα, όπου διαπρεπείς Έλληνες, «φίλοι ζωής» για τον καλλιτέχνη γίνονται «Μούσες» για τον καλλιτέχνη, ο οποίος είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νέας γαλλικής παραστατικής ζωγραφικής που κυριάρχησε την δεκαετία του ’90.
Η σειρά με τις αντρικές «Μούσες» ξεκίνησε το 2010 και παραμένει σε εξέλιξη έχοντας ήδη συμπληρώσει 200 μεγάλες μονοτυπίες με μεικτή τεχνική. Για αυτές ο ίδιος σημειώνει: «το ανδρικό σώμα ως μνημείο στην τέχνη του δυτικού κόσμου ξεψυχάει προ πολλού… Ας μιλήσουμε ξανά γι’ αυτό επανεξετάζοντας το τί αντιπροσωπεύει πλέον».
Ο Ντιντιέ Πακινιόν, συνδέθηκε με την Ελλάδα από τα φοιτητικά του χρόνια μέσα από τους πολλούς έλληνες συμμαθητές του στο εργαστήριο του Κρεμονίνι στην Beaux-arts με τους οποίους έγιναν φίλοι ζωής. Ερωτικός μέτοικος της καρδιάς και της τέχνης από το 1984 περνάει μεγάλα διαστήματα στην χώρα μας και εργάζεται περιδιαβαίνοντας την Αθήνα, τον Πειραιά, το Κερατσίνι και την Ελευσίνα.
Το ίδιο συνέβη αργότερα με την Ισπανία και την Πορτογαλία και για ένα μικρότερο διάστημα την Αλβανία όπου προέκυψε μια σειρά με θέμα την ύπαιθρό της και τα διασπαρμένα Μπούνκερ του Εμβέρ Χότζα. Έχει παρουσιάσει το έργο του στην Αθήνα για πρώτη φορά στην Αίθουσα τέχνης «Έκφραση» το 2001 και το 2018 στην Ακαδημία Ναυτικών Δοκίμων της Ύδρας.
O Didier Paquignon γεννήθηκε το 1958 στο Παρίσι Συνεργάστηκε από το 1988 με την διαδοχή της περίφημης γκαλερί Berggruene και το 2009 του αφιερώθηκε μια μεγάλη αναδρομική στο Μουσείο της Orangerie (από τις ελάχιστες για εν ζωή καλλιτέχνη) σε κοινούς τοίχους με την συλλογή Paul Guillaume και δίπλα στις Νυμφαίες του Monet. Πολλά μουσεία του έχουν αφιερώσει αναδρομικές και ατομικές παρουσιάσεις, όπως το Lambinet στις Βερσαλλίες, της Gravelines, της Arles, της Fernet-Barca της Βασιλείας, τοu Belfort κ.α.
Τα συγκεκριμένα έργα σε διαφοροποιημένες διατάξεις έχουν εκτεθεί στο Palais de Tokyo στο Παρίσι, στην πόλη των Βερσαλλιών, στο Μουσείο Σχεδίου και Χαρακτικής της Graveline, στην Fondation Fernet-Branca στο Saint-Louis της Βασιλείας και στο Μουσείο Τεχνών του Belfort.
Ο φίλος ζωής για τον Didier Paquignon, ζωγράφος Αλέξης Βερούκας, ένας από τις αντρικές «Μούσες» του καλλιτέχνη, σημειώνει για την μεταξύ τους γνωριμία και σχέση:
«Τον χειμώνα του 2011 επιχείρησα να μείνω ξανά στο Παρίσι μέσα σε κάποιες ανακατατάξεις στη ζωή μου. Ο Ντιντιέ μου είχε στείλει δείγματα από την τελευταία του δουλειά με μαυρόασπρα αντρικά τόρσα από τους μηρούς ως την κεφαλή. Μου φαινόντουσαν εξαιρετικά σχέδια (όπως πάντα άλλωστε), κάπως «υπέρ» ρεαλιστικά όμως και σχεδόν φωτογραφικά πιστά. Όταν ήρθε η μέρα που πήγα στο εργαστήριό του για να τα δω από κοντά, η ανατροπή ήταν αδυσώπητη.
Βρισκόμουν περιτριγυρισμένος από έναν λόχο κάποιων γνώριμών μου και πολλών αγνώστων «τόπλες» αντρών που με παίρναν στο κατόπι με τα μάτια τους όπως μετατοπιζόμουν μπροστά τους. Αισθανόσουν ένα ρίγος να σε διατρέχει πολύ ελκυστικά καθώς τα κοιτούσες και η πηγή του μαγνήτη αυτού δεν ήταν μόνο η συνάντηση με τα εστιασμένα επάνω σου βλέμματά τους. Ήταν ότι αυτά τα υποτίθεται φωτορεαλιστικά πορτρέτα ήταν φασματογραφίες αυτών των παρόντων-απόντων υπάρξεων.
Οι «μούσες» μιας εξαντλημένης αρρενωπότητας, στους περισσότερους, αποκαλύπτονταν στον θεατή όχι για αναμέτρηση αλλά για παράδοση ψυχής και συνάθροισης βιωμάτων. Σώματα δουλεμένα από τον χρόνο, σημαδεμένα, στολισμένα με παλιά τατουάζ, ραγάδες, ίχνη παλιών τραυματισμών, πνιγμένους κοιλιακούς σε λίπος, πολυχρονισμένες γυναικομαστίες. Και κάποιων άλλων δανδήδων, γυμνασμένων που επιμένουν στην επανάκτηση του χαμένου χρόνου της σαρκός τους.
Γι’ αυτόν το λόγο τα έργα αυτά είναι απόλυτα ρεαλιστικά. Έτσι είναι. Ο τρόπος όμως που είναι καμωμένα και η σύνθετες τεχνικές του Ντιντιέ σου κόβουν την ανάσα. Πρόκειται στη βάση τους για πολύπτυχα παζλ (ως και δεκάξι πλακάκια!) μονοτυπίας στα χνάρια της μεγάλης παράδοσης και δεινότητας του Degas. Τα αποτυπώματα του λαδιού σε αυτά τα ειδικά χαρτιά, που με ευλάβεια προμηθεύεται από το Sennelier, κερδίζουν το βάθος των βελούδινων μαύρων που λάμπουν και ταυτόχρονα απορροφούν και φιλτράρουν τα πιο ωμά φώτα.
Μετά σε αλεπάλληλες διαστρωματώσεις από κάρβουνο και μαλακά μολύβια ως τις πιο λεπτές ασημένιες αποχρώσεις του γραφίτη ο ζωγράφος ενεργοποιεί όλη την υποδόρια αύρα σ’ αυτές τις μορφές. Τους απελευθερώνει δηλαδή έναν ιχνογραφημένο βιορυθμό που προκαλεί δέος στην παρατήρησή τους διατρέχοντας αυτή την ζωφόρο με τον παράδοξο και σκαμπρόζικο τίτλο «ΟΙ ΜΟΥΣΕΣ». Είναι μια ανατρεπτική θέση αμφισβήτησης και υπονόμευσης του καθιερωμένου αποδεκτού προτύπου του γυμνού ποθούμενου σώματος της γυναίκας «μούσας» του έρωτα και της τέχνης.
Και στον χρόνο δημιουργίας αυτών των έργων η κοινωνική αναπροσαρμογή με τις διαφυλικές επιλογές που θα υποστήριζε πολύ άνετα αυτόν τον τίτλο ήταν ακόμη σε κάπως πρωτόλειο στάδιο… Είναι οι «ανεστραμμένες μούσες» παραδομένες στο κοινόχρηστο βλέμμα χωρίς καμία πρόθεση εξωραϊσμού. Σ’ αυτόν τον μεγάλο εξελισσόμενο θίασο δεν ήταν δυνατόν να μην επιστρατεύσει και την ελληνική ομάδα που τον συνόδευσε στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του και κάποιες γνωριμίες πιο πρόσφατες. Πρόσωπα όμως που τα διαπλέκει μεταξύ τους το νήμα της τέχνης. Ζωγράφοι, συλλέκτες, γκαλερίστες, συγγραφείς και φίλοι. Όλες αυτές οι μούσες κατοικούν σε ένα μεγάλο σπίτι κάπου στο Παρίσι. Το ελληνικό δωμάτιο ο Πακινιόν φρόντισε να μας το μεταφέρει επιτέλους στην Αθήνα και εμείς το υποδεχόμαστε με μεγάλη συγκίνηση.
Ντιντιέ αγαπημένε, σ’ ευχαριστούμε».
The post Αντρικές «Μούσες της Ελλάδος» (“Les Muses Greeques”) appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.