Η όλη επιτυχία, τουλάχιστον το δυνατό «καλημέρα» του Κένεθ Φαρίντ στον Παναθηναϊκό αυτό το λίγο διάστημα που βρίσκεται στην πατρίδα μας, αποδεικνύει πως «κρυμμένοι θησαυροί» υπάρχουν παντού στο μπάσκετ. Αρκεί να έχεις τη γνώση και την εμπειρία να τους ανακαλύψεις. Ή και έναν ατζέντη που θα υποδείξει ένα προϊόν χωρίς να έχει τη διάθεση να πουλήσει «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Ποιον θυμίζει ο Φαρίντ στο πώς έφτασε στα μέρη μας και φόρεσε τα πράσινα; Τον Κρις Σίνγκλετον. Σύμφωνοι, δεν είναι ακριβώς ίδιες οι περιπτώσεις γιατί ο Σίνγκλετον ήταν το 2016 στα 27 του χρόνια, ωστόσο βρίσκεις ομοιότητες. Είχε παίξει στην Αμερική ο ψηλός και έκανε καλή καριέρα εκεί, ενώ το καλοκαίρι του 2016 δοκίμασε την τύχη του στην Κίνα. Βρήκε συμβόλαιο στους Ανχούι Γουενάι, δηλαδή έπαιξε στη δεύτερη κατηγορία και βοήθησε ώστε να έρθει η άνοδος. Ηταν μια ακόμη εμπειρία στην αχανή Κίνα για τον συγκεκριμένο παίκτη, καθώς το 2014 είχε αγωνιστεί για τους Τζιανγκσού Ντράγκονς. Δεν έμεινε πολύ, το έκανε για τα χρήματα και ήταν προφανής η επιλογή, ωστόσο όσοι πίστεψαν πως αγωνιστικά τον πήρε η κάτω βόλτα, λάθεψαν. Το Τριφύλλι πόνταρε στον Σίνγκλετον και με τον παίκτη να αποδίδει εξαιρετικά σε ρόλο φόργουορντ, πανηγύρισε δύο συνεχόμενους τίτλους πρωταθλήματος.
Οσο για τον Φαρίντ, γνωστή η δική του ιστορία. Καταπληκτικός στο ΝΒΑ, αλλά στα 36 του και μετά ένα πέρασμα από την Ευρώπη, κατέληξε να παλεύει στην Ταϊβάν. Δεν χαρακτηρίζεις αυτή την κίνηση ως «βήμα θετικό σε μια καριέρα», οπότε ο Φαρίντ έστω και στα 36 του άφησε τους Γκοστχάους και ανέμενε ποιος θα του κάνει νεύμα. Ο Παναθηναϊκός λειτούργησε έξυπνα, ένιωσε ασφάλεια με το δίμηνο συμβόλαιο που υπέγραψε με τον αμερικανό σέντερ, ο παίκτης όμως από την πρώτη στιγμή που πάτησε το παρκέ επιβεβαίωσε πως γουστάρει και μάλιστα πάρα πολύ αυτό που κάνει και δείχνει αναζωογονημένος. Μάλιστα, οι πάσες των γκαρντ, ειδικά αυτές του Σλούκα, επιτρέπουν στον Φαρίντ να καρφώνει δυνατά με έναν τρόπο που φέρνει στον νου όλων το λαβωμένο θηρίο με το όνομα Ματίας Λεσόρ.
Η ατυχία του ενός και η λάμψη του άλλου. Είναι απλά ο αθλητισμός. Με τους παίκτες που έχουν να δώσουν πράγματα, να πείθουν πως ακόμη κι αν κάποιοι τους ξεχνούν επειδή βγήκαν από τον χάρτη και αγωνίζονται στα αβαθή της Κίνας ή την Ταϊβάν, έχουν την ποιότητα να ξεχωρίσουν. Μήπως να ξαναδούμε τις ευκαιρίες που υπάρχουν;