ΟΣΟΙ με διαβάζουν όλα αυτά τα χρόνια ξέρουν ότι κατάγομαι από την Χίο και, συγκεκριμένα, από ένα μικρό, γραφικό χωριό, τον Εγρηγόρο στο βορειότερο σημείο του νησιού. “Μπαλκόνι στο Αιγαίο” το λέμε εμείς! και το επισκέπτομαι κάθε χρόνο μαζί με την οικογένειά μου.
Ο Εγρηγόρος είναι όντως μικρός και ήσυχος, με λίγους μόνιμους κατοίκους τον χειμώνα, αλλά πάντα πανέμορφος.
Οι δρόμοι του, συνήθως σκεπασμένοι από σιωπή, θυμίζουν μια εποχή που πέρασε. Και όμως, ο τόπος αυτός δεν έχει χαθεί: κάποιοι Χιώτες που αγαπούν τον Εγρηγόρο, αγόρασαν σπίτια εκεί και επιστρέφουν τακτικά όλο τον χρόνο.
Οι επισκέψεις, οι εκδηλώσεις τους και οι πρωτοβουλίες κρατούν ζωντανή την κοινότητα. Μαζί, βεβαίως με την δράση του πολύρτιμου Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού.
Το παλιό δημοτικό σχολείο, εκεί που φοίτησα και εγώ κάποτε και εδώ και δεκαετίες έχει κλείσει, αλλά λειτουργεί σήμερα ως λαογραφικό μουσείο και εκθεσιακός χώρος.
Αυτό οφείλεται κυρίως στην Γιασεμή Αμπαζή, πρόεδρο των Φίλων του Εγρηγόρου, που πρωτοστατεί σε αξιόλογες δράσεις για τη ζωντάνια του χωριού.
Η ΤΕΧΝΗ ΔΙΝΕΙ ΠΝΟΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές για το χωριό μου είναι μια ευχάριστη έκπληξη που βίωσα το καλοκαίρι.
Φέτος, η Μαρκέλλα Τσακού παρουσίασε μια ατομική έκθεση ζωγραφικής και γλυπτικής, δίνοντας ζωή στο χωριό.
Παρά το γεγονός ότι κατάγεται από το Βροντάδο της Χίου, ο Εγρηγόρος είναι ο τόπος που επέλεξε να αγαπά και να ζει.
«Δεν είναι ο τόπος καταγωγής μας, είναι ο τόπος επιλογής μας», λέει, καθώς μας κάλεσε να περιηγηθούμε ανάμεσα στους πίνακες και τα γλυπτά της τον περασμένο Αύγουστο.
Στους χώρους του παλιού σχολείου θαυμάσαμε τα έργα της: ζωγραφιές που αποτυπώνουν την καθημερινότητα και την ομορφιά του χωριού, γλυπτά που αναπαριστούν ανθρώπους με εκφράσεις που μαρτυρούν τον καθημερινό τους μόχθο και εικόνες της θάλασσας που μοιάζουν να κινούνται μέσα στο φως.
Πολλά έργα της συνοδεύονταν από κείμενα της ίδιας, λόγια απλά, αλλά γεμάτα αγάπη για τον τόπο, που ξυπνούν μνήμες από παλιά καλοκαίρια, μυρωδιές γιασεμιού και αρμύρας.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΤΣΑΚΟΥ
Η Μαρκέλλα μας μίλησε, σε μια σύντομη ουσιαστική κουβέντα, για την πορεία της στην τέχνη:
«Όταν τα παιδιά μου μεγάλωσαν, αποφάσισα να κάνω κάτι για μένα. Παρακολούθησα μαθήματα Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Ακουαρέλας. Είναι ένα μαγικό ταξίδι, γεμάτο εκπλήξεις, χαρές και απογοητεύσεις, αλλά δεν το μετάνιωσα στιγμή», μας είπε και επιγραμματικά τόνισε ότι η χαρά της έρχεται όταν βλέπει ένα έργο ολοκληρωμένο και ειδικά όταν οι θεατές αγγίζονται από αυτό.
Μας είπε επίσης ότι η θεματολογία της συνδέεται άρρηκτα με τη Χίο και τον Εγρηγόρο: τοπία, προσωπογραφίες, θάλασσα και ναυτοσύνη.. Η προσωπογραφία και ιδιαίτερα το βλέμμα δίνει ζωή και τρίτη διάσταση στα έργα της.
«Η θάλασσα είναι στο αίμα μας. Ο σύζυγός μου ήταν ναυτικός, τα παιδιά μου είναι ναυτικοί, μεγαλώσαμε στο νησί, η θάλασσα είναι η καθημερινότητά μας», εξηγεί.
Η ΤΕΧΝΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΠΑΝΤΟΥ
Η επιλογή της να παρουσιάσει έκθεση σε έναν μικρό, απομακρυσμένο οικισμό δηλώνει πολλά και η ίδια μας λέει:
«Πρώτον, γιατί αγαπάμε τον τόπο. Δεύτερον, γιατί η τέχνη πρέπει να ταξιδεύει παντού, ακόμη και σε μικρούς οικισμούς, για να προσελκύει ανθρώπους και να δημιουργεί ζωντάνια».
Η έκθεση συνδυάστηκε με εργαστήρι ζωγραφικής για τα παιδιά του χωριού, που ζωγράφισαν βότσαλα και υπέγραψαν τα έργα τους, αφήνοντας τη δική τους σφραγίδα στην είσοδο του σχολείου.
Εκείνες τις μέρες τα παιδικά γέλια γέμισαν τον χώρο.
Η Μαρκέλλα καθοδηγούσε τα παιδιά με υπομονή και χαμόγελο και το εργαστήρι μετατράπηκε σε εμπειρία χαράς και δημιουργίας. Μάλιστα, ακολούθησε και εργαστήρι πηλού για μικρούς και μεγάλους που σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙ
Καθώς αποχωρήσαμε εκείνη την Αυγουστιάτικη ημέρα από την έκθεση, το φως του απογεύματος έλουζε τα σοκάκια του Εγρηγόρου. Ακούγαμε τα γέλια των παιδιών. Μυρίζαμε το Αιγαίο και τα νυχτολούλουδα. Βλέπαμε τα έργα να αφήνουν τη δική τους σιωπηλή μαγεία στους τοίχους.
Έτσι ο Εγρηγόρος δεν είναι, πάντα, ένας ερημωμένος οικισμός. Είναι ένας τόπος όπου η τέχνη, η μνήμη και η αγάπη των ανθρώπων δημιουργούν ζωή, έμπνευση και αισθητική ομορφιά.
Η Μαρκέλλα Τσακού δεν είναι απλώς καλλιτέχνιδα. Είναι η ψυχή ενός χωριού, η φωνή της ιστορίας και η φλόγα που ανάβει τη δημιουργικότητα ακόμη και στις πιο ήσυχες γωνιές της Χίου.
Και το λιγότερο που μπορούσα να της προσφέρω ήταν μια σύντομη αναφορά, εδώ στην Αυστραλία, στην άλλη άκρη του Κόσμου ως ένα «ευχαριστώ» για την προσφορά της.
The post Εγρηγόρος: Η Χίος που ζωντανεύει μέσα από την τέχνη της Μαρκέλλας Τσακού appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.