Το Μουσείο Victoria and Albert του Λονδίνου περικύκλωσε τη Μαρία Αντουανέτα για να προβάλει το στυλ της με ιστορικά τεκμήρια (κοσμήματα, το πιάνο της, αντικείμενα καλλωπισμού και προσωπικής υγιεινής από πορσελάνη) μαζί με δημιουργίες σχεδιαστών της μόδας οι οποίοι εμπνεύστηκαν από εκείνη.
Η έκθεση «Marie Antoinette Style», που έχει χορηγό τον σχεδιαστή παπουτσιών Μανόλο Μπλάνικ, παρουσιάζει το πολυτελές στυλ της άτυχης βασίλισσας της Γαλλίας και τον εμβληματικό ρόλο της στην αλόγιστη χλιδή που 250 χρόνια αργότερα έχει επηρεάσει το ντιζάιν, τη μόδα, την τέχνη και το σινεμά.
Από την εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ‘ η πολυτελής μόδα συμβόλιζε τη δύναμη της Γαλλίας ως διαιτητή της πολιτικής και του γούστου, επισημαίνει η κοινωνιολόγος Yuniya Kawamura στο «Fashion-ology: An Introduction to Fashion Studies (Dress, Body, Culture)». Ομως οι προσδιορισμοί του γούστου αλλάζουν ανάλογα με τα χρόνια που ακολουθούν. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς ότι ισχύει και για τα ιδεώδη της ομορφιάς και του στυλ.
Σε μια εποχή που οι συντηρητικές απόψεις κατακλύζουν την πολιτική σκηνή και οδηγούν φεμινίστριες της ακαδημαϊκής κοινότητας να συγκρουστούν με κινήματα βάσης και τη γενιά Ζ να θυμώνει με όλους, όλες και όλα, η επιστροφή της Μαρίας Αντουανέτας μέσα στις αίθουσες του λονδρέζικου μουσείου προξενεί ερωτηματικά: Να δώσεις συγχώρεση σε μια γυναίκα με εξουσία που η Ιστορία της επεφύλαξε βίαιο τέλος; Να την αντιμετωπίσεις ως θύμα των διπλωματικών ελιγμών και των κανόνων της μοναρχίας της περιόδου των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών; Να συγκρίνεις τον σύγχρονο ανέμελο βίο των δισεκατομμυριούχων του τεχνολογικού κλάδου με τον δικό της στο Μικρό Ανάκτορο Τριανόν όταν η σπάταλη βασίλισσα αποσύρθηκε με τον κλειστό περίγυρό της για να φαντασιωθεί την επιστροφή στη φύση που πρέσβευε ως σωτηρία ο Διαφωτιστής Ζαν Ζακ Ρουσό;
Τα ροκοκό αέρινα φορέματα της Μαρίας Αντουανέτας χαρακτήρισαν τις βουκολικές μέρες της στο Τριανόν και τις ανάλαφρες υπαίθριες γιορτές που σύντομα αντέγραψαν οι υπόλοιποι αυλικοί της. Σε ένα από τα πορτρέτα της που εκτίθενται στο V&Α φορά ένα λευκό φόρεμα. Το ρούχο αυτό αντιπροσώπευε δύο «αμαρτίες»: ήταν φτιαγμένο από εισαγόμενη βαμβακερή μουσελίνα και όχι από γαλλικό μετάξι υφασμένο στη Λυών, κάτι που θεωρούνταν αντιπατριωτικό. Δεύτερον, το διάφανο ρούχο έδειχνε ανάρμοστο για το επίσημο πορτρέτο μιας βασίλισσας. Ομως η Μαρία Αντουανέτα σε αυτόν τον πίνακα έχει παραιτηθεί πλέον από όλες τις ενδείξεις πολυτέλειας και τα διακριτικά της γαλλικής δύναμης.
Η εκθεσιακή προβολή του πορτρέτου μάς οδηγεί στα σύγχρονα μονοπάτια της συντήρησης. Ανάμεσα σε γυναίκες που ντύνονται με υπερβολικά χαριτωμένα φορέματα καλύπτοντας με πολλά βολάν, διαφάνειες μουσελίνας και παστέλ αποχρώσεις το σώμα τους, θυμίζοντας τις νεαρές νοικοκυρές της σειράς «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» και το αυστραλιανό καρτούν «Σάρα Κέι» της δεκαετίας του 1970. Με υπερσύγχρονη ερμηνεύτρια την Ερικα Κερκ.
Η χήρα του Τσάρλι Κερκ, η οποία τον διαδέχτηκε συνεχίζοντας ως επικεφαλής του συντηρητικού νεανικού σχήματος Turning Point USA, έδωσε θηλυκά χαρακτηριστικά σε έναν φανατισμένο λόγο που μιλώντας για «πνεύμα και ηθική» υποκρύπτει φοβίες και μίσος για τον άλλον. Τα βολάν της απεικονίζουν επίσημα τις προδιαγραφές της αμερικανίδας «tradwife» που αναδύεται από τη βάση της MAGA εποχής ως η παραδοσιακή σύζυγος, την οποία το dictionary.com περιγράφει: «Μια παντρεμένη γυναίκα που επιλέγει ως κύρια απασχόληση να είναι νοικοκυρά και ακολουθεί ή ενσαρκώνει την παραδοσιακή θηλυκότητα και τους γυναικείους ρόλους, που συχνά συνδέονται με συντηρητικές ή ακροδεξιές πολιτικές αξίες».