Ο Ράφα Μπενίτεθ δεν πήγε στον Παναθηναϊκό για να «σώσει» μια χρονιά, να… δοκιμαστεί ή να προσθέσει μια ακόμη ομάδα στο βιογραφικό του. Έγινε κάτοικος Αθήνας με στόχο να αλλάξει νοοτροπία σε αυτό το club και να… μεταμορφώσει έναν οργανισμό που επί χρόνια κινείται ανάμεσα στην ελπίδα και την απογοήτευση. Και για να το πετύχει αυτό, χρειάζεται κάτι που στο ελληνικό ποδόσφαιρο σπανίζει όσο τίποτε άλλο: χρόνο.
Ο χρόνος όμως δεν είναι κάτι που χαρίζεται εύκολα στα μέρη μας. Ούτε καν σε προπονητές με τόσο λαμπερό βιογραφικό, όσο αυτό του Μπενίτεθ. Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι από αυτό το διάστημα των δεκαπέντε χρόνων χωρίς πρωτάθλημα, έχουν χάσει την υπομονή τους. Η δίψα για τίτλο είναι κατανοητή. Ο κόσμος θέλει επιτυχίες άμεσα, θέλει να ξαναδεί τον Παναθηναϊκό στην κορυφή. Τώρα, όχι αύριο. Όμως, η βιασύνη δεν είναι ποτέ σύμμαχος στην ποδοσφαιρική δημιουργία. Καμία σοβαρή ομάδα, κανένα σταθερό οικοδόμημα δεν στήνεται σε λίγες εβδομάδες ή μέσα σε έναν γύρο πρωταθλήματος.
Ο Μπενίτεθ δεν είναι ο άνθρωπος των εύκολων λύσεων, ούτε της πρόχειρης διαχείρισης. Είναι τεχνικός με αρχές, με μεθοδολογία, με φιλοσοφία. Δεν «αντιδρά» απλώς σε όσα βλέπει, αλλά σχεδιάζει, προετοιμάζει, χτίζει. Και η διαδικασία αυτή απαιτεί υπομονή, επιμονή και πίστη στο πλάνο. Δεν πρόκειται να ανάψει ποδοσφαιρικά πυροτεχνήματα. Ίσως να εντυπωσιάσει στιγμιαία, ίσως και όχι. Ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν στοχεύει σε αυτό, αλλά στη δημιουργία θεμελίων που θα αντέξουν στον χρόνο.
Το πρόβλημα, φυσικά, δεν είναι μόνο του Παναθηναϊκού. Είναι βαθιά ριζωμένο στην ελληνική ποδοσφαιρική νοοτροπία. Μια νοοτροπία που κινείται μεταξύ αποθέωσης και αμφισβήτησης, με εναλλαγές τόσο γρήγορες όσο και παράλογες. Τη μια Κυριακή «θεός», την επόμενη «ανεπαρκής». Προπονητές κρίνονται πριν γνωρίσουν τα αποδυτήρια, ποδοσφαιριστές «τελειώνουν» πριν προλάβουν να προσαρμοστούν. Ο κύκλος αυτός της υπερβολής και της βιασύνης έχει καταπιεί πολλούς και έχει εμποδίσει ακόμη περισσότερους να αφήσουν έργο.
Ο Μπενίτεθ, όμως, δεν ήρθε για να υποταχθεί σε αυτή τη λογική. Ήρθε ενδεχομένως και με τη διάθεση να συγκρουστεί με τους «ευκολογνωμάκηδες». Με επαγγελματισμό, οργάνωση και συνέπεια, επιθυμεί να αλλάξει όχι μόνο τον τρόπο που αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός, αλλά και τον τρόπο που σκέφτεται. Κι αυτό, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη.
Αν ο Παναθηναϊκός θέλει πραγματικά να γυρίσει σελίδα, οφείλει να επιτρέψει στον Ισπανό να ολοκληρώσει το έργο του χωρίς να σκοντάφτει πάνω στην ανυπομονησία. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει συνέχεια, συνέπεια, διάρκεια. Μόνο έτσι θα μπορέσει να «αναγεννηθεί» μια ομάδα που δεν θα ζει από τα «αν» και τα «ίσως», αλλά θα πατά σε στέρεες βάσεις.
Μάλλον ήρθε η ώρα να επανεκτιμήσουμε την αξία της υπομονής. Να καταλάβουμε ότι το «περιμένουμε λίγο» μπορεί να αποδειχθεί πιο γενναίο και πιο ουσιαστικό από το «θέλουμε τώρα».