Έχοντας νικήσει στους δύο από τους τρεις τελευταίους Αυθεντικούς Μαραθωνίους της Αθήνας (αποδεδειγμένα από τους πιο δύσκολους στον κόσμο) ο Παναγιώτης Καραΐσκος είναι το πρόσωπο της διοργάνωσης και θα μπορούσε να καμαρώνει δικαιολογημένα για αυτό. Όμως ο ίδιος είχε πετύχει μια πολύ πιο σημαντική νίκη πριν αρχίσει να «καταπίνει» χιλιόμετρα και να πρωτεύει σε μαραθωνίους.
Είχε κερδίσει (πίσω) ό,τι πιο πολύτιμο έχει – την ίδια του τη ζωή και αυτό είναι αξία ανεκτίμητη, πολύ μεγαλύτερη από το πιο λαμπερό χρυσό μετάλλιο που έχει κατακτήσει στην καριέρα του. Η ζωή άλλωστε είναι από μόνη της ένας ατελείωτος μαραθώνιος, μόνο που για τον Παναγιώτη Καραΐσκο, κάποια στιγμή οδηγούσε μαθηματικά σε αδιέξοδο και αντί για τη γραμμή του τερματισμού έβλεπε μπροστά του σκοτάδια και τοίχους που έμοιαζαν ανυπέρβλητοι.
Και όμως κατάφερε με την πίστη και τη θέληση, αλλά και τη βοήθεια των δικών του ανθρώπων (έστω αυτών των λίγων αρχικά που δεν τον εγκατέλειψαν στα δύσκολα).
Ο αγώνας για την απεξάρτηση από τα ναρκωτικά και ιδιαίτερα την ηρωίνη ήταν ο πιο δύσκολος μαραθώνιος από όλους όσους έχει τρέξει μαζί, αυτός ο σπουδαίος αθλητής που πρώτα νίκησε τους δαίμονές του και μετά άρχισε να κερδίζει και τους αντιπάλους του στους αγώνες. Την περασμένη Κυριακή άφησε πίσω του 25.000 και πλέον δρομείς, άλλους επαγγελματίες, άλλους ερασιτέχνες, αλλά ο ίδιος τρέχει πλέον ελεύθερα έχοντας νικήσει πρώτα απ΄ όλα τον άλλο του εαυτό, αυτόν που τον κρατούσε καθηλωμένο στα τάρταρα της ζωής, χωρίς αύριο, χωρίς προοπτική και γενικά σε μια κατάσταση μίζερη και κυρίως επικίνδυνη.
Ποτέ δεν έκρυψε το παρελθόν του, αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις αυτό ήταν ο οδηγός για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη ζωή όπως ίσως την είχε ονειρευτεί από μικρός, έχοντας πάρει τόση αγάπη από τους γονείς του, οι οποίοι δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ, δεν του γύρισαν την πλάτη ούτε όταν στο σπίτι τους μπήκε εισαγγελέας και αστυνομικοί με ένταλμα και το έκαναν φύλλο και φτερό ψάχνοντας για ναρκωτικά.
Όλα αυτά για ένα παιδί του κατηχητικού που έπαιζε μπάλα, έκανε τζούντο και έσφυζε από υγεία πριν μπλέξει με τις κακές παρέες, ξεκινώντας από τα πιο… αθώα (χασίς), συνεχίζοντας με ecstacy και αργότερα στα βαριά – κοκαΐνη και μετά ενδοφλέβια ηρωίνη. Το ποδόσφαιρο και το τζούντο είχαν μπει στο πλάι, και πλέον στα 18 του ο Παναγιώτης Καραΐσκος ανέβαινε μια ατελείωτη ανηφόρα, που όμοιά της δεν υπάρχει ούτε στην απαιτητικότατη διαδρομή των 42.195 μέτρων από τον Μαραθώνα μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Ηταν λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όταν ο Έλληνας πρωταθλητής ανέβαινε τον δικό του προσωπικό Γολγοθά. Τότε το τρέξιμο που έκανε ήταν διαφορετικό, αγωνιώδες, θύμιζε ταινία τρόμου. Διότι δεν έτρεχε σε μαραθώνιο, αλλά αγώνα σπριντ σε σοκάκια της Πετρούπολης για να αποφύγει ένα μπλόκο αστυνομικών και να μην τον πιάσουν με τα ναρκωτικά πάνω του, τα οποία πρόλαβε να τα ξεφορτωθεί πετώντας τα σε ένα κοντινό προαύλιο. Εκεί η ικανότητά του στο τρέξιμο τον βοήθησε να ξεφύγει αλλά ουσιαστικά ήταν δέσμιος του ίδιου του του εαυτού.
Ούτε ο στρατός τον βοήθησε (όπου πήγε με παρότρυνση των γονιών του και του δικηγόρου) να ξεμπλέξει, το αντίθετο αλλά έπειτα από σχεδόν μια πενταετία, όπου πάλευε με τα θηρία του μυαλού του και όχι μόνο, πήρε την απόφαση να μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης πάντα με τη βοήθεια και την καθοδήγηση των γονέων του. Εκεί και αν ήταν επίπονος μαραθώνιος, με συνεχόμενες ανηφόρες, και έπρεπε να αντέχει, να συνεχίζει, να ψάχνει να δει τον τερματισμό γιατί σε αυτές τις συνθήκες δεν μετράς χιλιόμετρα αλλά καταστάσεις.
Η πρώτη του δουλειά σε call center πωλήσεων, οι σπουδές νοσηλευτικής χειρουργείου σε δημόσιο ΙΕΚ με πρακτική στο Αττικό Νοσοκομείο ήταν τα πρώτα του μετάλλια. Όπως και το ποδήλατο που αγόρασε για τις μετακινήσεις του.
Και κάπου εκεί (το 2013) να και ο πρώτος Μαραθώνιος της Αθήνας παροτρυνόμενος από ένα φίλο στο ΚΕΘΕΑ, να και ο δεύτερος το 2014.
«Αποδέχθηκα τον Παναγιώτη, τις αδυναμίες του. Τον αγκάλιασα, τον αγάπησα και έμαθα να μην αποφεύγω τη ζωή. Να βιώνω τα συναισθήματά μου γιατί είναι αληθινά, γιατί είμαι εγώ. Θέλω να βιώνω τις εμπειρίες και να είμαι συνειδητά μέσα στη ζωή. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο δώρο που πήρα από την απεξάρτηση. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ κάποια συναισθήματα, όπως τον θυμό, την απογοήτευση όταν έχανα. Για έναν έφηβο αυτά είναι βουνό και εύκολα μπορούν να σε οδηγήσουν εκεί που πήγα εγώ και να μη βρίσκεις διέξοδο. Τα ναρκωτικά μού δημιουργούσαν μια «ψεύτικη» απόδραση. Ολο το περιβάλλον των ναρκωτικών μού δημιουργούσε επίσης μια ψευδαίσθηση αποδοχής και αγάπης».
Αυτά είχε πει πέρυσι στη Ζωή Λιάκα σε μια κατάθεση ψυχής στα «ΝΕΑ», αλλά ο μαραθώνιος του 2014 δεν ήταν ο πιο δύσκολος.
Η εκδίκαση στο πενταμελές κακουργοδικείο του Αρείου Πάγου για την υπόθεση της Πετρούπολης ήταν το ζόρικο, καθώς εκεί αντιμετώπιζε τον κίνδυνο με ποινή πολυετούς φυλάκισης εάν επαληθευόταν η κατηγορία της εμπορίας ναρκωτικών. Η ομολογία του μπροστά στους δικαστές, νέα κατάθεση ψυχής και πήρε την ευκαιρία, την οποία δεν την άφησε ποτέ από τότε μέχρι σήμερα.
Πριν νικήσει 25.000 και πλέον αντιπάλους, ο Παναγιώτης Καραΐσκος είχε νικήσει τον άλλο του εαυτό, βρίσκοντας τον πραγματικό του, αυτό που έχει μέχρι σήμερα.
Έτσι η ΕΟΕ και ο πρόεδρός της Ισίδωρος Κούβελος, αποφάσισαν να του δοθεί τιμητική υποτροφία σε μηνιαία βάση γιατί αποτελεί παράδειγμα αριστείας και πρότυπο για τους νέους και παράλληλα θα του καλύπτονται τα έξοδα για συμμετοχή σε αγώνες του εξωτερικού.