Ο Γούντι Άλεν είναι ο πιο δημιουργικός και ταλαντούχος σκηνοθέτης και συγγραφέας της γενιάς του, με αμέτρητες επιτυχίες και διακρίσεις στον θαυμαστό κόσμο της παγκόσμιας βιομηχανίας του κινηματογράφου. Ο λάτρης της 7η τέχνης, την Κυριακή (30.11.2025) έγινε 90 ετών και αποτελεί έναν από τους πιο καταξιωμένους καλλιτέχνες εν ζωή.
Ξεκίνησε την καριέρα του με την ιδιότητα του σεναριογράφου, ωστόσο ο Γούντι Άλεν είναι και σκηνοθέτης και ηθοποιός και παραγωγός και ενίοτε μουσικός της τζαζ. Στο βιογραφικό του μετρά περισσότερες από 50 ταινίες, που φέρουν την υπογραφή του και έχει καταφέρει να κερδίσει στην προσωπική του συλλογή τέσσερα βραβεία Όσκαρ. Η ζωή του έχει τεράστιο ενδιαφέρον καθώς ξεκίνησε να ασχολείται με τη συγγραφή γράφοντας και πουλώντας αστεία σε εφημερίδες.
Τα πρώτα χρόνια
Σύμφωνα με το ΑΠΕ, ο Γούντι Άλεν ήταν παιδί του μεγάλου «Κραχ». Γεννημένος στο Μπρονξ, στις 30 Νοεμβρίου του 1935, από Εβραίους γονείς δεύτερης γενιάς, μιας τυπικής μέσης οικογένειας, μεγάλωσε με όλα τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά, αν και αργότερα ο ίδιος, απαντώντας αν είναι άθεος, είχε πει ότι «είμαι αντιπολίτευση στον Θεό».
Η οικογένειά του μετακόμισε στο Μπρούκλιν, μία γειτονιά μεταναστών, όπου τα καλοκαίρια έπαιζε στους δρόμους μπέιζμπολ, στο οποίο αναπάντεχα διέπρεπε, όπως και στο μπάσκετ, παρότι κοντούλης, ίσως γιατί ήταν ο μοναδικός τρόπος να εντυπωσιάσει τα κορίτσια, στα οποία είχε δείξει την αδυναμία του από πολύ νωρίς. Η δεύτερη αδυναμία του, ήταν το σινεμά – από τότε, ούτε τριών χρόνων μπόμπιρας, είδε τη «Χιονάτη» – που έγινε το δεύτερο σπίτι του ως παιδί και έφηβος.
Οι γονείς του, δεν τα πήγαιναν καλά και είχε μία τυπική σχέση με τη μητέρα του. Αρχικά πήγε σε εβραϊκό σχολείο, για 8 χρόνια και στη συνέχεια σε άλλα δημόσια σχολεία, ενώ από το Λύκειο Μίντγουντ πήρε το απολυτήριό του το 1953.
Από τα 15 του χρόνια ανακάλυψε ότι είχε ταλέντο να γράφει αστεία, τα οποία τα έδινε σε έναν ατζέντη και αυτός τα πουλούσε σε εφημερίδες, έναντι 200 δολαρίων την εβδομάδα, πολλά περισσότερα από όσα έβγαζαν οι γονείς του.
Τα πρώτα βήματα στον κινηματογράφο
Μετά το Λύκειο, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, σπουδάζοντας επικοινωνία και κινηματογράφο, ενώ λίγο μετά τα παράτησε αφού απέτυχε στο μάθημα παραγωγής. Ωστόσο, αυτό δεν τον πτόησε και συνέχισε να πουλά αστείες ατάκες σε συγγραφείς του Μπρόντγουεϊ και σε γνωστούς ερμηνευτές stand-up comedy, κάνοντας το πρώτο βήμα προς τον κινηματογράφο και ειδικά όταν οι ατζέντηδες τον έπεισαν να παίζει ο ίδιος τα αστεία που έγραφε.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Woody Allen (@woodyallenofficial)
Αν και στην αρχή δείλιασε, τελικά πείστηκε να μπει στον χώρο της stand-up comedy, ερμηνεύοντας τολμηρούς μονολόγους, αυτοσαρκαστικά και απορρίπτοντας τις διαδεδομένες συμβάσεις, μπροστά σε ένα κατά βάση συντηρητικό κοινό. Η επιτυχία του ήταν τόσο μεγάλη, που γρήγορα έγινε περιζήτητος και του δόθηκε η ευκαιρία να μπει στον κινηματογράφο ως σεναριογράφος.
Το 1965 έγραψε το σενάριο της ξέφρενης κωμωδίας γύρω από το σεξ «Χαρέμι για Δύο», σε σκηνοθεσία Κλάιβ Ντόνερ και πρωταγωνιστές τον αμίμητο Πίτερ Σέλερς και τον σταρ Πίτερ Ο’ Τουλ, ενώ κράτησε για τον εαυτό του έναν μικρό ρόλο.
Το 1967 συμμετείχε στο γνωστό «Casino Royale», ανάμεσα σε ιερά τέρατα του κινηματογράφου, από Πίτερ Σέλερς, Ντέιβιντ Νίβεν και Όρσον Γουέλς, μέχρι Ούρσουλα Άντρες και Τζον Χιούστον, ενώ δυο χρόνια μετά έκανε το ντεμπούτο του και ως σκηνοθέτης, στην αγαπημένη ξεκαρδιστική κωμωδία «Πάρε τα Λεφτά και Τρέχα».
Ακολούθησαν οι «Μπανάνες» και αμέσως μετά η τρομερή κωμωδία «Τα Πάντα Γύρω από το Σεξ», έχοντας δίπλα του και τους Τζιν Γουάιλντερ και Μπαρτ Ρέινολντς, μία ταινία που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και τον έκανε διεθνώς διάσημο ως κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα στη σάτιρα και το σλάπστικ.
Είναι η εποχή που απέρριψε τις σειρήνες του Χόλιγουντ, γνωρίζοντας ότι στη Μέκκα του κινηματογράφου, θεωρούνταν αδύνατο ο σκηνοθέτης να έχει τον πλήρη έλεγχο μίας ταινίας, κάτι αδιανόητο για τον Άλεν.
Το πρώτο αριστούργημα
Μετά τις αξιόλογες ταινίες του «Ο Υπναράς», «Ο Ειρηνοποιός» και την έξοχη πολιτική δραματική κωμωδία του «Η Βιτρίνα», γύρω από τη μαύρη λίστα που είχε επιβάλλει ο Μακαρθισμός σε καλλιτέχνες του Χόλιγουντ, ήρθε και η πρώτη του μεγάλη στιγμή στην καριέρα, με το αριστουργηματικό «Νευρικός Εραστής», έχοντας δίπλα του ως συμπρωταγωνίστρια την αγαπημένη του και προσφάτως εκλιπούσα Ντάιαν Κίτον. Ήταν το 1977, όταν το κοινό είχε αρχίζει να αντιλαμβάνεται πολύ καλύτερα το ιδιαίτερο πικρό χιούμορ του Άλεν, αλλά και η Ακαδημία που του έδωσε το πρώτο Όσκαρ σκηνοθεσίας και σεναρίου.
Το 1979 παρουσίασε ακόμη ένα αριστούργημά του, το «Μανχάταν», υποψήφιο για τρία Όσκαρ (ανάμεσά τους και εκείνο του πρωτότυπου σεναρίου για τον ίδιο) και κατέκτησε τη Νέα Υόρκη ως την πιο κινηματογραφική πόλη, την οποία απεικόνισε ο Άλεν σε ένα υπέροχο ασπρόμαυρο σινεμασκόπ, σε φωτογραφία Γκόρντον Γουίλις και υπό τους ήχους του Γκέρσουιν, ενώ ανεπανάληπτης ομορφιάς είναι το πλάνο με το παγκάκι μπροστά στη γέφυρα Queensboro. Το δράμα των σχέσεων και του ανικανοποίητου, καλύπτεται με τα χιουμοριστικά ευφυολογήματά του, η ταινία σπάει τα ταμεία και μαζί τον καθιστά ως έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της γενιάς του, σε μια εποχή, που η ανάδειξη μεγάλων δημιουργών στην Αμερική ήταν πρωτοφανής.
Η «πληγωμένη» φήμη και το έργο του
Όλα τα υπόλοιπα για τον Γούντι Άλεν είναι λίγο πολύ γνωστά. Η τραγικής κατάληξης, για τον ίδιο, σχέση του με την Μία Φάροου και οι δικαστικές διαμάχες που πλήγωσαν τη φήμη του, τα αμέτρητα βραβεία, τα Όσκαρ, η αναγνώριση από συναδέλφους του και βεβαίως η απόδειξη του ανεξάντλητου ταλέντου και ευφυίας του, δηλαδή οι ταινίες του.
Το πρωτότυπο «Ζέλιγκ» (1983), το υπέροχο γράμμα στο σινεμά με «Το Κόκκινο Ρόδο του Καϊρου» (1985), το οικογενειακό μπλέξιμο στο υπέροχο «Η Χάνα και οι Αδελφές της» (1985), το νοσταλγικό «Μέρες Ραδιοφώνου» (1987), το καυστικό «Απιστίες και Αμαρτίες» (1989), το ρεαλιστικό δράμα «Άλις» (1989), το μυστηριώδες «Σκιές και Ομίχλη» (1992), το ιδιοσυγκρασιακό «Παντρεμένα Ζευγάρια» (1992), το αιχμηρό για τα θεατρικά παρασκήνια «Σφαίρες Πάνω από το Μπρόντγουεϊ» (1994), το σόκιν «Ακαταμάχητη Αφροδίτη» (1995), το τρισχαριτωμένο βενετσιάνικης αντίληψης «Όλοι Λένε σε Αγαπώ» (1996), το «Διαλύοντας τον Χάρι» (1997), το «Η Κατάρα του Πράσινου Σκορπιού» (2001), το θαυμαστό και φιλοσοφημένο «Match Point» (2005), το κοφτερά ειρωνικό και ξεκαρδιστικό «Vicky Cristina Barcelona», το μποέμ «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» (2011), το ρωμαϊκά κεφάτο «Στη Ρώμη με Αγάπη» (2012), το απολαυστικά πικρό και ανάλαφρα σατιρικό «Η Θλιμμένη Τζασμίν» (2013), το ρομαντικά «Μαγεία στο Σεληνόφως» (2014), το «Café Society» ή μία από τις τελευταίες του δημιουργίες, το μεστό και ελαφρώς μελαγχολικό «Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη» είναι μερικές από αυτές.
To άρθρο Ο Γούντι Άλεν έγινε 90 ετών: Από τα αστεία που πουλούσε στην σπουδαία καριέρα στον κινηματογράφο δημοσιεύτηκε στο NewsIT .