Το παρατσούκλι του ήταν ο «Νουρέγεφ της μπάλας» καθώς ο Βασίλης Χατζηπαναγής δεν έπαιζε απλά ποδόσφαιρο, αλλά χόρευε στο γήπεδο. Χόρευε με την μπάλα και με τους… αντιπάλους του.
Εκτός από μεγάλος ποδοσφαιριστής ήταν και τρομερός άνθρωπος, ένας από τους καλύτερους χαρακτήρες που εμφανίστηκαν ποτέ στα ελληνικά γήπεδα και ήρθε στη χώρα μας τέτοια μέρα σαν σήμερα στις 22 Νοεμβρίου του 1975.
Είχε κληθεί στη Μεικτή Κόσμου, δίπλα σε παίκτες όπως ο Κέβιν Κίγκαν, ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο Μάριο Κέμπες και ο Ρούντι Κρολ, αλλά και ο Θωμάς Μαύρος, ενώ η Αρσεναλ, η Στουτγάρδη και η Λάτσιο είχαν εκδηλώσει επίσημα έντονο ενδιαφέρον για να τον κάνουν δικό τους και είναι δεδομένο πως αν είχε πάει σε μια από αυτές τις ομάδες, σίγουρα θα είχαν ενδιαφερθεί επίσημα ακόμα πιο μεγάλα κλαμπ. Είχε έρθει στον Ηρακλή στα 21 του, το 1975, από τις ομάδες της σοβιετικής Τασκένδης (την Ντιναμό και την Παχτακόρ) και αμέσως ξεδίπλωσε το ταλέντο του. Η ικανότητά του να ντριμπλάρει σε μισό εκατοστό (έλεγαν όλοι ότι θα μπορούσε άνετα να κάνει ντρίμπλα μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο!), η απίστευτη αλλαγή κατεύθυνσης αφήνοντας άναυδους τους αντιπάλους και οι μπαλιές-διαβήτη ήταν μερικά από τα χάι λάιτ του ρεπερτορίου του.
Στον Ηρακλή δεν είχε τη δυνατότητα να κατακτήσει πρωταθλήματα, αλλά το Κύπελλο που πήρε στον αξέχαστο τελικό με τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια (2-2 ο κανονικός αγώνας, 4-4 ύστερα από παράταση και ο Ηρακλής πήρε το τρόπαιο στα πέναλτι με 6-5) ήταν από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του.
Τότε τα έβαλε με την καλύτερη άμυνα στην Ελλάδα μακράν του πρωταθλητή Ολυμπιακού με παικταράδες (Κυράστας, Γκλέζος, Αγγελής, Σιώκος κ.λπ.) που δυσκολεύονταν να τον σταματήσουν.
Αλλά και στο πρωτάθλημα είχε βάλει τρομερά γκολ με απευθείας κόρνερ, με απευθείας φάουλ, ύστερα από τρομερές ατομικές ενέργειες και πάντα ο προσωπικός του αντίπαλος γνώριζε ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να βρεθεί εκτεθειμένος.
Οι φίλαθλοι σε όλη την Ελλάδα (φυσικά του ιστορικού Ηρακλή οι πιο τυχεροί) τον λάτρευαν και γινόταν κοσμοσυρροή όποτε εμφανιζόταν ενώ τους κέρδιζε όλους και με τον αδαμάντινο χαρακτήρα του. Η εικόνα εκατοντάδων φιλάθλων να τον χειροκροτούν όρθιοι σε κάθε γήπεδο ήταν κάτι σύνηθες για την εποχή του Βάσια.
Γεννημένος από έλληνες γονείς στο Ουζμπεκιστάν, ο Χατζηπαναγής είχε υπογράψει σ’ έναν από τους κορυφαίους σοβιετικούς συλλόγους, αλλά για νομικούς λόγους θα μπορούσε να παίξει μόνο για τα εθνικά σοβιετικά χρώματα και έτσι δεν τον είδαμε ποτέ στην Εθνική μας.