Οποιος υποστηρίξει πως ο Κώστας Σλούκας στην ηλικία των 35 προς 36 ετών, λάμπει λιγότερο από το παρελθόν, μάλλον θα κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Θα ψεύδεται.
Γιατί ο καπετάνιος του Παναθηναϊκού εδώ και μια τριετία έχει βαλθεί να κλείσει τα στόματα των αμφισβητιών του, να πείσει για την αξία του και να υπενθυμίσει σε όλους πως όσα γκαρντ κι αν προκύψουν σε μια ομάδα, αυτός θα έχει τον πρώτο λόγο.
Και βέβαια τον τελευταίο.
Πριν από λίγες ημέρες έδωσε το σύνθημα για ανασύνταξη, όταν το Τριφύλλι περνούσε δύσκολη περίοδο.
Τώρα, γεύεται τους καρπούς που έφερε το ξυπνητήρι που ο ίδιος έβαλε σε λειτουργία.
Κόντρα στη Ντουμπάι, δεν νίκησε η άμυνα αλλά η επίθεση. Απλά τα μετόπισθεν βοήθησαν ώστε να προκύψει η απαραίτητη ενέργεια και μετά ο Σλούκας ανέλαβε δράση, στην προφανώς καλύτερη στιγμή και φόρμα της καριέρας του.
Αυτό δε, ουδόλως μοιάζει με υπερβολή. Παίζει λες και «δεν υπάρχει αύριο» αυτός ο τόσο ποιοτικός περιφερειακός, που ανάγκασε και τον Αταμάν να ομολογήσει το αυτονόητο: πως στη μέρα του ο Σλούκας είναι ο κορυφαίος.
Οσον αφορά στον Τζέριαν Γκραντ, εδώ ταιριάζει το «καλώς τον»!
Ο παίκτης, καλύτερος όλων την περασμένη διετία και σε ρόλο μάλλον όχι τόσο δημοφιλή, σημείωσε το βράδυ της Πέμπτης 15 πόντους, έχοντας αλάνθαστα στατιστικά.
Είχε ανάγκη ο Γκραντ αυτή τη μεστή απόδοση, κυρίως γιατί έπρεπε να δώσει «απάντηση» στον εαυτό του για το αν μπορούσε να βρει χρόνο συμμετοχής σε μια ομάδα που το ταλέντο περισσεύει στις θέσεις των γκαρντ.
Ο Αταμάν τον έριξε στο παρκέ. Για την άμυνα και το πάθος του, γιατί βέβαια δεν φτάνει μόνο ο καταπληκτικός Φαρίντ που ήρθε σχεδόν από το πουθενά και αμέσως κάνει τη διαφορά.
Ο Γκραντ δίνει πολλά. Κυρίως ξεκουράζει τους συμπαίκτες του. Οσο μάλιστα δίνει παντού λύσεις, τόσο ο Αταμάν θα τον εμπιστεύεται.