Ακόμη κι αν ένα αποτέλεσμα σε πικραίνει, όπως συμβαίνει εν προκειμένω στον Ολυμπιακό, μπορείς να απομονώσεις τα θετικά. Τι προκύπτει, δηλαδή, ως αισιόδοξο μήνυμα σε μια τοπ βραδιά και ένα άκρως απαιτητικό παιχνίδι.
Πρώτον, ο Ολυμπιακός έχει ανέβει επίπεδο αγωνιστικά αλλά και σε νοοτροπία, μπορεί να κοιτάξει τους περισσότερους αντιπάλους στα μάτια, δεν φοβάται τη σύγκριση και πασχίζει να παίξει το δικό του παιχνίδι στην οποιαδήποτε χορτάρινη αρένα. Αυτό μοιάζει με κέρδος σημαντικό, είναι το εισιτήριο για τη μετάβαση στη μεγάλη πίστα. Εργο αναμφισβήτητα της διοίκησης αλλά και του προπονητή.
Δεύτερον, ο Ζέλσον Μαρτίνς στη μέρα του είναι ένας θυελλώδης εξτρέμ. Μόνο το βιογραφικό του να κοιτάξει κάποιος, τη Σπόρτινγκ, την Ατλέτικο και τη Μονακό, αντιλαμβάνεται το υψηλό του επίπεδο. Αναστατώνει την κάθε άμυνα από την οποιαδήποτε πλευρά επιχειρεί διεισδύσεις, έχει εμπνεύσεις και γερό σουτ βολέ, βρίσκει δίχτυα και δημιουργεί καταστάσεις για τους συμπαίκτες του. Αλλά το βράδυ της Τρίτης, όταν έφευγε στην κόντρα επίθεση προς το τέλος του ματς, μπορούσε να επιλέξει συνδυασμό και όχι ντρίμπλα, γιατί εκτός από την μπάλα που χάθηκε, ο Ολυμπιακός απώλεσε σημαντικές προϋποθέσεις για γκολ.
Τρίτον, ο Μουζακίτης αποτελεί έναν κομβικό ποδοσφαιριστή στο σχήμα. Πέρυσι ήταν το σημείο αναφοράς και προκάλεσε ενδιαφέρον από όλον τον κόσμο. Οι πάντες εξυμνούσαν την ωριμότητά του. Επί του παρόντος και τούτη τη σεζόν, δεν έχει την ταμπέλα του βασικού και αναντικατάστατου. Ο Μουζακίτης συνδέει άριστα τις γραμμές, έχει ηρεμία στις πάσες, δεν έχει το σούπερ κορμί αλλά βρίσκεται πάντα εκεί που πρέπει, προσφέρει κατοχή της μπάλας και άρα αξιόπιστο στήριγμα στους συμπαίκτες του. Ενας παίκτης ομάδας, απόλυτα χρήσιμος παρά τα όποια λάθη είναι αναπόφευκτο να κάνει.
Ο Πιρόλα πήρε τη σκυτάλη από τον Κάρμο και δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Αν και μόλις 23 ετών, καταθέτει εμπειρία και διορατικότητα παίκτη μεγαλύτερης ηλικίας. Οι Ιταλοί έχουν μια φήμη που τους ακολουθεί: βγαίνουν τοπ αμυντικοί και ο Πιρόλα τέτοιες προδιαγραφές επιβεβαιώνει πως διαθέτει. Παίζει σε κάθε ματς και καλύτερα, ένας στόπερ ολκής και με αριστερό πόδι.
Οσο για τον Μεντιλίμπαρ, διαχειρίστηκε σωστά το ματς, πήγε ελαφρώς πιο συντηρητικά σε σχέση με άλλες φορές, προτίμησε την πεπατημένη και τον έναν κυνηγό. Με τον Ελ Κααμπί ναι μεν να μην είναι μέσα στις φάσεις και να μοιάζει μακριά από το γκολ, αυτό το γνήσιο λαγωνικό, αλλά στον αντίποδα έτρεξε και πίεσε όπως κάνουν ελάχιστοι επιθετικοί.
Και για το τέλος, ιδού ένα στοιχείο ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο: ο Ολυμπιακός ανήκει στο κλαμπ των ισχυρών. Το κατέκτησε. Για το πού θα φτάσει στην όλη διαδρομή, μετρούν οι λεπτομέρειες. Κι αυτές θέλουν χρόνο.