ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ με κάτι από αυτούς τους… γρίφους που μας έχουν συνηθίσει οι διάφορες δημόσιες Υπηρεσίες της γενέτειρας. Η Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας του Υπουργείου Εξωτερικών ανακοίνωσε τη διοργάνωση του 2ου Greek Youth Diaspora Symposium, με τη συμμετοχή νέων της Ελληνικής Διασποράς, «ενός συνεδρίου που έγινε θεσμός και αγαπήθηκε από τους νέους μας σε κάθε γωνιά του πλανήτη», όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση.
ΝΑ ΚΑΙ το σχετικό Δελτίο Τύπου:
«Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί από τις 25 έως τις 28 Νοεμβρίου στην Αθήνα, στο Κέντρο Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος», και τις εργασίες θα χαιρετίσει ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης. Θα συμμετάσχουν νέοι και νέες της Ελληνικής Διασποράς, ηλικίας 18-25 ετών, ως ομιλητές (panelists), ενώ διακεκριμένοι εκπρόσωποι του ακαδημαϊκού, επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου θα συντονίσουν τις συζητήσεις, καθοδηγώντας δημιουργικά τους διαλόγους.
Οι νέοι που ανακηρύχθηκαν πρεσβευτές της Ελληνικής Διασποράς (Greek Youth Diaspora Ambassadors 2024) κατά τις εργασίες του 1ου συνεδρίου, θα παρουσιάσουν τις δράσεις τους για τις οποίες θα βραβευθούν. Οι φετινοί συμμετέχοντες panelists θα ανακηρυχθούν με τη σειρά τους Greek Youth Diaspora Ambassadors 2025 και θα αναλάβουν την υλοποίηση δράσεων και πρωτοβουλιών για την προβολή και ανάδειξη της Ελληνικής Διασποράς και το επόμενο έτος.
Το συνέδριο έχει στόχο να αναδείξει τις δυνατότητες συνεργασίας και δικτύωσης των νέων της Διασποράς με τους νέους της Ελλάδας, μέσα από τη σκοπιά των σύγχρονων προκλήσεων και των δυναμικών νέων προοπτικών. Αποτελεί πλέον έναν θεσμό, ένα ετήσιο σημείο συνάντησης και ένα ανοιχτό κανάλι διαλόγου που παραμένει ενεργό και δημιουργικό καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οι θεματικές ενότητες του Συνεδρίου θα καλύψουν ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων που αφορούν θέματα πολιτιστικής ταυτότητας και κληρονομιάς, ελληνικής γλώσσας και τέχνης, εκπαίδευσης – ΑΙ και καινοτομίας, βιώσιμης ανάπτυξης και περιβάλλοντος, καθώς και στον ρόλο του εθελοντισμού, του αθλητισμού και των νέων στην κοινωνική συνοχή».
ΜΕΧΡΙ εδώ όλα καλά, καλώς να παίρνονται τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και να αναλαμβάνοται οι σχετικές δράσεις. Δεν γνωρίζουμε, όμως, περισσότερα για το εν λόγω Συνέδριο.
ΝΑ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ και εμείς με τη σειρά μας, λοιπόν, ποια ήταν τα κριτήρια επιλογής των συμμετεχόντων, ποιοι και πόσοι προσκλήθηκαν, εάν και ποιες οργανώσεις της παροικίας ενημερώθηκαν σχετικά και εάν συμμετέχουν εκπρόσωποι από την Αυστραλία. Θα πάρουμε κάποια απάντηση;
Η ΕΠΟΧΗ μας είναι δύσκολη. Όλοι -ή οι περισσότεροι- δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τις παρούσες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και αγωνιούν για την εξέλιξή τους. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από άσχημες ειδήσεις, η γενοκτονία των Παλαιστινίων σε ζωντανή μετάδοση, η άνοδος του Τραμπ στην εξουσία, ο πόλεμος στην Ουκρανία, άνοδος της ακροδεξιάς, γυναικοκτονίες, σκάνδαλα, διαφθορά, ακρίβεια, διάλυση του κοινωνικού κράτους, καταστολή, φόβος για το μέλλον…
ΥΠΑΡΧΕΙ κάποια δόση αισιοδοξίας σε όλα αυτά; Μια ελάχιστα ρεαλιστική ματιά να διαθέτει κάποιος αρκεί για να μην μπορεί να πει ότι «όλα θα πάνε καλά».
ΝΑ ΠΑΜΕ τώρα και σε μια άλλη υπόθεση που εμπίπτει σε όλα όσα λέμε πιο πάνω για τις παρούσες συνθήκες που βιώνουμε όλοι και όλες.
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ την Παγκόσμια Ημέρα Ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση, το Μέγαρο της Βουλής των Ελλήνων φωταγωγήθηκε ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού και στήριξης στους αγώνες για την προστασία των παιδιών από κάθε μορφή βίας, παραμέλησης και κακοποίησης υπενθυμίζοντας σε όλους ότι η κακοποίηση των παιδιών είναι υπαρκτή και μη ανεκτή, αναφέρει σχετική ανακοίνωση.
ΣΤΟ ΙΔΙΟ ρεπορτάζ αναφέρεται ότι στην Ελλάδα κάθε χρόνο κατατίθενται πάνω από 5.000 καταγγελίες κακοποίησης και παραμέλησης παιδιών στις αρμόδιες υπηρεσίες.
ΚΑΙ για να κάνουμε και το δικηγόρο του διαβόλου, να πούμε, ότι μιας και ο πραγματικός αριθμός εκτιμάται ότι είναι υψηλότερος λόγω των περιπτώσεων που δεν αναφέρονται, πέρα από μια φωταγώγηση στο κτήριο της Βουλής, τι άλλο κάνει ή προτίθεται να κάνει η Πολιτεία;
ΓΙΑΤΙ το να φωταγωγήσεις για μια νύχτα τη Βουλή είναι μια ανέξοδη και καθόλου ουσιαστική πράξη… Εντάξει, φωταγωγήσαμε και τελειώσαμε, κάναμε το καθήκον μας για φέτος… Του χρόνου πάλι…
ΣΤΗ συνέχεια αναφέρεται ότι η φωταγώγηση του κτηρίου της Βουλής εντάσσεται στην εκστρατεία του μη κερδοσκοπικού οργανισμού «ΕΛΙΖΑ», που έχει ως στόχο την πρόληψη, την έγκαιρη ανίχνευση και την αναγνώριση περιστατικών παιδικής κακοποίησης.
ΑΝ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ πόσα εισέπραξε η «ΕΛΙΖΑ» για όλη τη δουλειά, θα είμαστε αγενείς;
ΠΡΙΝ μερικές ημέρες γιορτάσαμε την 52η επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973. Ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου, είναι ένας από αυτούς που δεν εξαργύρωσε με βουλευτική εκλογή ή με υπουργοποίηση τη δράση του.
ΥΠΗΡΞΕ η φωνή του Πολυτεχνείου, ο άνθρωπος που χάραξε για πάντα αυτές τις ημέρες, εμψυχώνοντας τον κόσμο που συνθλίβονταν στους δρόμους, φωνάζοντας: «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Ελληνικέ λαέ, απόψε, εδώ και λίγη ώρα η Χούντα, η δικτατορία έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο».
ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ πο Πολυτεχνείο, «δεν ήταν ένα γεγονός το οποίο συνέβη αυθόρμητα, δεν στρίψαμε δηλαδή μια μέρα ξαφνικά στην Πατησίων και μπήκαμε μέσα. Η εξέγερση, ήταν μια εξέλιξη που είχε τουλάχιστον δύο χρόνια προϊστορία».
»ΕΙΧΑΜΕ πλέον ξεφύγει απ’ τα φοιτητικά αιτήματα κι απ’ τις σχολές, φωνάζαμε διαρκώς “Συμπαράσταση λαέ”, ξέραμε καλά πως μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε να καταφέρουμε όλο αυτό.
»ΑΠΟ ΤΟ ’69 και μετά, οι καθεστωτικοί είχαν επιδοθεί στο να πιάνουν οργανώσεις που μοίραζαν προκηρύξεις κι έβαζαν βόμβες, περνώντας τον κόσμο στρατοδικεία, βασανίζοντας και στέλνοντάς τους στις εξορίες. … Το μόνο που κατάφεραν, ήταν να αποκτήσουν φωτοστέφανο όσοι μαρτύρησαν στα χέρια τους.
»ΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΕΙΣ που βιώναμε ισοπέδωναν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ό,τι ακούγαμε, τραγουδούσαμε, διαβάζαμε ήταν για εκείνους παράνομο. Θυμάμαι εκείνη την περίοδο έφεραν το “Φράουλες και αίμα”, από μια κατάληψη στην Αμερική. Μας το κατέβασαν την επόμενη κιόλας ημέρα.
»ΟΛΗ αυτή η διαδικασία, μοιραία μας έκανε να διαισθανόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι περισσότερο, απ’ αυτά που ήδη γίνονταν. … Έτσι, φτιάξαμε τοπικούς συλλόγους και κοινά γραφεία όπου γνωριστήκαμε φοιτητές και φοιτήτριες από διαφορετικές σχολές, στη σκιά πάντα των ασταμάτητων διώξεων».
ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΗ συνέντευξή του ο Δημήτρης Παπαχρήστος αναφέρεται και σε ένα εν πολλοίς άγνωστο περιστατικό:
«Μπαίνοντας στο ’73, δώδεκα φοιτητές δημοσιεύσαμε μια μελέτη η οποία ονομάστηκε “Μελέτη των 12” και δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες τάχα για τα φοιτητικά μας αιτήματα, ήταν όμως ξεκάθαρα αιτήματα ενάντια στη δικτατορία. Με αφορμή τη μελέτη αυτή, πήγαν να μας διαγράψουν απ’ την Εμπορική, όμως δεν τόλμησαν, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Πήγα στο δικαστήριο και σαν μάρτυρας και σαν κατηγορούμενος. Μπαίνοντας στην αίθουσα είδα τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον Παπασπύρο, τον καθηγητή Θεοδόση που ήταν τότε στην Αρχιτεκτονική, τον Πρύτανη Ευτύχη Κοκκινόπουλο, και δύο-τρεις άλλους που ήρθαν υποτίθεται για συμπαράσταση και να μας υπερασπιστούν. Μπήκα μέσα κυνηγημένος, οι αστυνομικοί άνοιγαν κάθε τόσο την πόρτα και μιας και δεν τολμούσαν να μπουν με τόσους πολιτικούς εκεί μέσα με απειλούσαν από εκεί. Τότε, γυρίζει ο Κανελλόπουλος και με ρωτάει τι θέλουμε, αν το αίτημά μας είναι να πέσει η χούντα. Τον κοίταξα και του είπα: “Όχι. Αυτό που θέλουμε είναι να πέσει το σύστημα που φτιάχνει χούντες. Εσείς δεν ήσασταν ο τελευταίος πρωθυπουργός που σας έπιασαν στο σπίτι με τις πιτζάμες; Πιστεύατε στ’ αλήθεια ότι οι κομμουνιστές θα έπαιρναν την εξουσία με τα όπλα;”. Με κοίταξε, μου είπε πως έτσι του είπαν… Τότε του απάντησα ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν έκανε για πρωθυπουργός».
«ΣΤΙΣ 13 Νοέμβρη γίνεται η κατάληψη και μπαίνουμε στο Πολυτεχνείο. Με γενικές συνελεύσεις και εκπροσώπους από κάθε σχολή, δημιουργήσαμε συντονιστική επιτροπή και στις συνελεύσεις αποφασίζαμε για ό,τι κι αν κάναμε.
»ΤΟΤΕ συνέβη το ανέλπιστο. Εκεί, στο κέντρο της Αθήνας, μας έπνιξε μια αφόρητη μοναξιά. Έτσι προέκυψε η ιδέα του ραδιοφωνικού σταθμού … ήταν ο τρόπος να κάνει κρότο η μοναξιά μας. Πράγματι, ο ραδιοφωνικός σταθμός έπαιξε καθοριστικό ρόλο, έγινε η φωνή όλων των εξεγερμένων και γρήγορα ξέφυγε απ’ τα συνθήματα. Έβγαινα και μιλούσα για το ΝΑΤΟ, τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό, έλεγα πως έξι χρόνια είναι πολλά δεν θα γίνουνε επτά, ότι ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος στην ανοχή της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη χούντα».
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Παπαχρήστου, λίγο πριν σιγήσει το ραδιόφωνο του Πολυτεχνείου, απήγγειλε τον εθνικό ύμνο, κάτι για το οποίο δέχτηκε κριτική μετέπειτα. «Δεν το μετάνιωσα κι ας προερχόταν η κριτική απ’ τους συντρόφους μου. Ο ύμνος αυτός βγήκε από 400 χρόνια σκλαβιάς, δεν είναι κανένας ιμπεράλε ύμνος. Στην Ξάνθη, έφαγα φυλακή γιατί είχα γράψει “το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγέμισε με άνθη” στο καπέλο μου. Τους είπα τότε ότι είναι στίχοι του Σολωμού και μου απάντησαν ότι “κι αυτός τα ίδια σ… με εσάς είναι”!».
ΚΑΙ ΓΙΑ να εξηγούμαστε: Το Πολυτεχνείο -και κάθε Πολυτεχνείο- δεν είναι η 17 Νοέμβρη, είναι η κάθε μέρα της ζωής μας, που ζούμε με αντίσταση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΩΑΔΙΤΗΣ
The post Greek Youth Diaspora Symposium και απορίες… appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.