Μοιάζει σαν μια ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ. Ο Ταμπόρδα ήρθε ως υπόσχεση, ως το κομμάτι που θα συμπλήρωνε το παζλ του Παναθηναϊκού, αλλά όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο χάνεται στο περιθώριο. Δεν είναι απλώς η απουσία του από την ενδεκάδα, αλλά η απουσία του από το ίδιο το αφήγημα της ομάδας.
Η υπόθεση – και η εξήγηση – θα ήταν πιο απλή αν ένας προπονητής απλώς δεν τον πίστευε. Όμως τρεις διαφορετικοί τεχνικοί, με διαφορετική φιλοσοφία και διαφορετικό βλέμμα στο ποδόσφαιρο – Βιτόρια, Κόντης, Μπενίτεθ – έφτασαν στο ίδιο συμπέρασμα: ο Ταμπόρδα δεν μπορεί να ενσωματωθεί στον ρυθμό και στις απαιτήσεις του Παναθηναϊκού. Και όταν τρεις άνθρωποι με τόσο διαφορετικά ποδοσφαιρικά «μάτια» βλέπουν την ίδια εικόνα, τότε η εικόνα δύσκολα αμφισβητείται.
Ο Αργεντινός δείχνει να παλεύει με μια διπλή πραγματικότητα. Από τη μία, το νέο περιβάλλον, πολύ πιο απαιτητικό από όσα γνώριζε. Από την άλλη, το σύγχρονο ποδόσφαιρο, που ζητά ένταση, συνεχές τρέξιμο, αλλαγές ρυθμού και άμεση προσαρμογή. Στοιχεία που δεν αποτελούν φυσικά χαρακτηριστικά του. Αυτό το μείγμα τον έχει αφήσει εκτεθειμένο: ούτε η προπόνηση τον αναδεικνύει, ούτε το παιχνίδι τον «χωρά».
Κι έτσι, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται με μια μεγάλη επένδυση που δεν απέδωσε, αλλά κυρίως με ένα αγωνιστικό κενό στο «10» που παραμένει ακάλυπτο. Κάθε εβδομάδα που περνά, ο Ταμπόρδα μοιάζει να απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από τον ρόλο που προοριζόταν να πάρει. Σαν μια φιγούρα που περπατά παράλληλα με την ομάδα χωρίς ποτέ να συναντά το μονοπάτι της.
Μετά από ένα πολύμηνο τεστ, που αντί να φέρει απαντήσεις έφερε νέες αμφιβολίες, ο Αργεντινός μοιάζει να έχει μείνει «μετεξεταστέος». Και ίσως η λύση να βρίσκεται έξω από τα μικρά σύνορα του Κορωπίου. Σε ένα δανεισμό που θα του επιτρέψει να ανασάνει, να παίξει, να ξαναβρεί την αυτοπεποίθησή του. Γιατί στον Παναθηναϊκό, όσο κι αν όλοι θα ήθελαν να δουν τη σπίθα να γίνεται φλόγα, η ιστορία αυτή μοιάζει να πλησιάζει στο τέλος της πριν προλάβει να αρχίσει πραγματικά.