Στη μνήμη όλων μας είναι χαραγμένες στιγμές γύρω από το οικογενειακό τραπέζι.
Ευχάριστες, με πειράγματα, χαμόγελα, κέφι, αλλά και δυσάρεστες, με διαφωνίες, στεναχώριες, δάκρια.
Ένα απλό έπιπλο, παρουσία των δικών μας ανθρώπων, μεταμορφώνεται σε τόπο μέθεξης συναισθημάτων.
Με το φαγητό να χορταίνει το σώμα και την παρέα την ψυχή.
Η ώρα του μεσημεριανού ή/και του βραδινού παραμένει «ιερή» ακόμη για πολλούς συμπάροικους.
Ωστόσο, με τα χρόνια να περνούν, τα παιδιά να αποκτούν τα δικά τους παιδιά και τις υποχρεώσεις να τρέχουν, το τραπέζι μένει συχνά αδειανό.
Παραμένει απλά ένα έπιπλο στο σπίτι.
Και η μοναξιά δεν αγγίζει μόνο την καρδιά αλλά και το σώμα, ειδικά των μεγαλύτερων σε ηλικία.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με μια νέα έρευνα του Flinders University, οι ηλικιωμένοι που τρώνε τακτικά μόνοι τους είναι πιο πιθανό να έχουν χειρότερη/φτωχότερη διατροφή (poorer nutrition) και χειρότερη κατάσταση υγείας σε σχέση με εκείνους που έχουν παρέα στα γεύματά τους.
Η συστηματική μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Appetite, συγκέντρωσε ευρήματα από 20 διεθνείς έρευνες που εξέτασαν τη σχέση μεταξύ του να τρώει κανείς μόνος και των μετρήσιμων αποτελεσμάτων υγείας σε άτομα ηλικίας 65 ετών και άνω που ζουν στην κοινότητα.
Διαπιστώθηκαν σταθερές συσχετίσεις μεταξύ του να τρώνε μόνοι και της χαμηλότερης ποιότητας διατροφής, της μειωμένης πρόσληψης βασικών ομάδων τροφίμων όπως φρούτα, λαχανικά και κρέας, καθώς και του αυξημένου κινδύνου απώλειας βάρους και ασθενικότητα (frailty).
Η κύρια συγγραφέας της έρευνας, Caitlin Wyman (Accredited Practising Dietitian και υποψήφια διδάκτορας στο Caring Futures Institute του Flinders), ανέφερε ότι τα ευρήματα υπογραμμίζουν τη σημασία των κοινωνικών συνδέσεων για τους ηλικιωμένους, ειδικά την ώρα του φαγητού.
«Το φαγητό είναι κάτι περισσότερο από το διατροφικό όφελος που παρέχει. Το να μοιράζεσαι ένα γεύμα είναι μια σημαντική κοινωνική δραστηριότητα που μπορεί να επηρεάσει την όρεξη, την ποικιλία στη διατροφή και τη συνολική ευημερία», επισήμανε.
«Γνωρίζαμε από προηγούμενες έρευνες ότι τα αισθήματα μοναξιάς και κοινωνικής απομόνωσης μπορούν να συμβάλουν στη μειωμένη πρόσληψη τροφής, αλλά δεν είχαμε ακόμη εξερευνήσει τα διατροφικά και σωματικά αποτελέσματα των ηλικιωμένων που τρώνε μόνοι σε σύγκριση με εκείνους που τρώνε με άλλους».
Αξιοποιώντας δεδομένα από περισσότερους από 80.000 ηλικιωμένους σε 12 χώρες, η μελέτη αποκάλυψε ότι το κοινωνικό πλαίσιο του φαγητού μπορεί να έχει ευρείες επιπτώσεις.
Ενώ ένας μικρός αριθμός μελετών δε βρήκε διαφορές στα διατροφικά αποτελέσματα, η πλειονότητα έδειξε ότι το να τρώνε οι άνθρωποι αυτοί μόνοι συνδεόταν με φτωχότερες διατροφικές επιλογές και χαμηλότερη πρόσληψη τροφών πλούσιων σε πρωτεΐνη, οι οποίες είναι σημαντικές για τη διατήρηση της μυϊκής μάζας και της λειτουργικής ικανότητας.
Ορισμένες έρευνες διαπίστωσαν επίσης ότι το να τρώνε μόνοι συνδεόταν με μεγαλύτερη πιθανότητα απώλειας βάρους και αυξημένο κίνδυνο ασθενικότητας.
Οι συγγραφείς της μελέτης λένε ότι αυτά τα ευρήματα δείχνουν ότι η συμπεριφορά κατά τη διάρκεια των γευμάτων αποτελεί πιθανώς τροποποιήσιμο παράγοντα κινδύνου για κακή διατροφή στην τρίτη ηλικία, μεταξύ του γηράσκοντος πληθυσμού της Αυστραλίας.
«Γνωρίζουμε ότι η γήρανση επιφέρει φυσιολογικές αλλαγές όπως μειωμένα σήματα πείνας και αλλοιωμένη γεύση, αλλά τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι οι κοινωνικοί παράγοντες είναι εξίσου σημαντικοί», σχολίασε η κα Wyman.
«Το να τρως μαζί με άλλους ενισχύει τη ‘σύνδεση’ (connection), την απόλαυση και τη θρέψη. Η ενθάρρυνση ευκαιριών για κοινά γεύματα, είτε με οικογένεια, φίλους ή προγράμματα κοινότητας, θα μπορούσε να βοηθήσει στη βελτίωση της πρόσληψης τροφής, της διατροφικής κατάστασης και της ποιότητας ζωής των ηλικιωμένων που ζουν στο σπίτι».
Η συν-συγγραφέας της μελέτης και ερευνήτρια του Flinders University και Accredited Practising Dietitian, Δρ Alison Yaxley, είπε ότι τα συμπεράσματα υποστηρίουν την ενσωμάτωση κοινωνικού και διατροφικού ελέγχου στη συνήθη παροχή υπηρεσιών φροντίδας ηλικιωμένων και στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.
«Απλές ερωτήσεις σχετικά με τις συνήθειες στα γεύματα θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον εντοπισμό ατόμων με υψηλότερο διατροφικό κίνδυνο», επισήμανε η ίδια.
«Αναγνωρίζοντας τον σύνδεσμο μεταξύ κοινωνικής απομόνωσης και διατροφής, οι επαγγελματίες υγείας μπορούν να συνδέσουν τους ηλικιωμένους με προγράμματα γευμάτων της κοινότητας ή ευκαιρίες κοινωνικής σίτισης που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν πραγματική διαφορά».
Προτείνονται πρωτοβουλίες που βασίζονται στην κοινότητα, όπως ομάδες γευμάτων στη γειτονιά, διαγενεακά προγράμματα κοινής σίτισης ή συνεργασίες με τοπικά καφέ, θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη μείωση της συχνότητας του να τρώνε μόνοι οι ηλικιωμένοι στην Αυστραλία.
«Οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις … παρουσιάζουν μια μεγάλη ευκαιρία για την ενσωμάτωση του φαγητού και της διατροφής στη φροντίδα ηλικιωμένων στο σπίτι στην Αυστραλία και τη βελτιστοποίηση της διατροφικής κατάστασης και της συνολικής υγείας του αυξανόμενου αριθμού ηλικιωμένων στην κοινότητά μας», δήλωσε η κα Wyman.
Επισημαίνεται τους ειδικούς ότι περαιτέρω έρευνα είναι απαραίτητη για να διερευνηθεί ποιες στρατηγικές μπορούν καλύτερα να ενθαρρύνουν τα τακτικά κοινά γεύματα σε αυτόν τον πληθυσμό και πώς μπορούν να εφαρμοστούν.
The post Η μοναξιά κατά το φαγητό… κάνει κακό στην υγεία appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.