Ποιος είπε ότι δεν έχουμε αντιπολίτευση; Ποιος είπε ότι δεν έχουμε αντιπολίτευση; (Το δεύτερο δύο τόνους πιο ψηλά, α λα μενιέρ Ζωής Κωνσταντοπούλου). Αντιπολιτευσάρα έχουμε. Ετοιμη να φέρει καίρια πλήγματα στις επιλογές της κυβέρνησης. Για θέματα πολύ σοβαρά από τα οποία εξαρτάται το μέλλον της χώρας, η θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο χάρτη την επόμενη μέρα. Μη βλέπετε που οι «κούληδες τρώνε σκυφτοί ρύζι με κάρι» και προσπαθούν να τα κουκουλώσουν. Να ‘ναι καλά η Σεβάχ η Θαλλασινή, δηλαδή η Ρένα Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ και των εφτά θαλασσών, που έρχεται και τα ξεσκεπάζει. Και θέτει στοχευμένα ερωτήματα στη Βουλή, πάρα πολύ σημαντικά που καθορίζουν την εξωτερική μας πολιτική.
Γιατί, καταγγέλλει η βουλεύτρια, συμμετέχουμε στη Γιουροβίζιον αφού συμμετέχει και το Ισραήλ; Γιατί δεν αποχωρούμε ηρωικά όπως έκαναν η Ισπανία, η Σλοβενία, η Ισλανδία, η Ιρλανδία και τα Νέδερλαντς; Πώς το ανεχόμαστε αυτό; Γιατί δεν αντιδράσαμε, όταν ο πρόεδρος του Ισραήλ δήλωσε πως η χώρα του «δικαιούται να συμμετέχει σε όλες τις σκηνές του κόσμου»; Γιατί σιγοντάραμε στον αποκλεισμό της Ρωσίας το 2022 και τώρα κάνουμε την πάπια; Γιατί δεν πάει κόντρα η ελληνική κυβέρνηση στην απόφαση της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ενωσης που υποστηρίζει ότι η συμμετοχή του Ισραήλ στη Γιουροβίζιον «ενισχύει την εμπιστοσύνη, τη διαφάνεια και την ουδετερότητα της εκδήλωσης»; Γιατί; Πού είναι τα μπαϊράκια μας; Πού είναι τα κόκκινα γοβάκια μας για να πατήσουμε πόδι; Πού είναι οι όρκοι των Κορυσχάδων; Γιατί έγινε η Ελληνική Επανάσταση, η Μικρασιατική Εκστρατεία, ο Εμφύλιος, τα Δεκεμβριανά του 2008, η Πρώτη φορά Αριστερά, το δημοψήφισμα του ’15;
Για τη Γιουροβίζιον έγινε και για να μην μπορεί να συμμετέχει το Ισραήλ σε αυτή. Για να έρθει η στιγμή που θα αποχαιρετήσουμε το «Βίβα Μαρία, βίβα Βικτώρια, Αφροντίτα» της Ισραηλινής Ντάνα Ιντερνάσιοναλ και υποδεχτούμε το «Βίβα Ρένα» της Ρένας Δούρου.
Ο ρόλος του ηθοποιού
Στην αρχή, νόμιζα ότι κάποιο λάθος έγινε, κάτι ξεχάστηκε, ότι – δεν μπορεί! – θα διορθωθεί. Αμ δε. Αυτή είναι η τάση σου λένε και έχουν αρχίσει να την υιοθετούν ήδη αρκετά θέατρα, ειδικά αφού εκπορεύεται από συγκεκριμένα κέντρα θεατρικής εξουσίας. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι σύμφωνα με αυτό το νέο φρούτο, στις αφίσες θεατρικών παραστάσεων εξαφανίζονται τα ονόματα των ηθοποιών. Υπάρχει μόνο το όνομα του σκηνοθέτη αφού, λένε, έχουμε μπει πλέον στην εποχή του «θεάτρου των σκηνοθετών». Δεν είδαμε πριν από λίγα χρόνια αφίσα για τους «Πέρσες» όπου ακολουθούσε μόνο το όνομα του σκηνοθέτη και έψαχνες με τον φακό για να βρεις το όνομα του Αισχύλου; (Που, αν θυμάμαι καλά, όρκο δεν παίρνω, αποκαταστάθηκε εκ των υστέρων, μετά τον σάλο που έγινε;).
Ακούστε λοιπόν αγαπητά μου παιδιά. Θέατρο χωρίς σκηνή γίνεται, οι ηθοποιοί μπορούν να παίξουν και στον δρόμο. Χωρίς παραγωγό επίσης γίνεται, θα κάνουν αυτοδιαχείριση. Χωρίς σκηνικά; Αυτό κι αν γίνεται, ούτως ή άλλως οι σκηνογραφίες είναι πλέον όλο και πιο μινιμαλιστικές έως εξαφανισμένες. Χωρίς κουστούμια επίσης, θα φορέσουν τα ρούχα τους. Ακόμη και χωρίς κείμενο, μπορούν να αυτοσχεδιάσουν. Και χωρίς σκηνοθέτη γίνεται, θα αυτοσκηνοθετηθούν. Χωρίς ηθοποιούς όμως, θέατρο δεν υπήρξε και ούτε μπορεί να υπάρξει. Ο καλύτερος σκηνοθέτης του κόσμου να είσαι, επί σκηνής «συνομιλεί» ο ηθοποιός με τον θεατή. Και, αν θέλει, μπορεί να σου τινάξει τη σκηνοθεσία στον αέρα.