«Δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως…», γράφει ο Νικηφόρος Βρεττάκος και η Σπυριδούλα Φλωράτου, σα να το έβαλε σκοπό στη ζωή της να αποδείξει ότι ο ποιητής έχει δίκιο.
Υπήρξε μια ήρεμη δύναμη αλληλεγγύης: βοηθούσε ακούραστα και διακριτικά όσους είχαν ανάγκη, χωρίς ποτέ να επιζητά ανταπόδοση.
Ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στην παροικία μας και το όνομά της ταυτίστηκε με την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία και την προσφορά στον συνάνθρωπο.
Ως παιδί, βίωσε τις τρομακτικές συνέπειες του μεγάλου σεισμού που έπληξε το Ιόνιο τον Αύγουστο του 1953. Η εικόνα της απώλειας, της καταστροφής και της ανάγκης που περιέβαλε τους συνανθρώπους της έμεινε ανεξίτηλη μέσα της.
Ίσως εκείνες οι πρώτες, σκληρές εμπειρίες να φύτεψαν στην ψυχή της την αίσθηση καθήκοντος και συμπόνιας: την πεποίθηση ότι, όποτε και αν θα είχε τη δυνατότητα, θα αφιέρωνε εαυτόν στο να προσφέρει βοήθεια, ανακούφιση και ελπίδα σε όσους είχαν ανάγκη.
Για τη φιλανθρωπική της δράση τιμήθηκε πολλές φορές. Όμως για την ίδια το μεγαλύτερο βραβείο ήταν πάντοτε η αγάπη και η εκτίμηση όσων τη γνώριζαν.
«Αχ, η Σπυριδούλα μου… Η καλοσύνη της ήταν παροιμιώδης», ανέφερε στον «Νέο Κόσμο», ο αγαπημένος της σύζυγος, Δημήτρης (Jim) Φλωράτος.
«Δεν είχε πει κακό λόγο ποτέ για κανέναν … Δεν της άρεσε η διχόνοια. Ακόμα και αν μάλωναν δύο άλλοι, πάντα προσπαθούσε να τους ηρεμήσει, να τα βρούνε … ‘έφυγε’ από κοντά μας, αλλά θα ζει πάντα μέσα στην καρδιά τη δική μας, αλλά και όσων άγγιξε με την αγάπη και την καλοσύνη της».
Τα παιδιά τους, η Αναστασία, ο Γιώργος και ο Βρασίδας, θυμούνται μια μητέρα ζεστή, κοινωνική, φιλόξενη και δημιουργική.
«Το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό, γεμάτο γέλια, γιορτές και άφθονο φαγητό – είτε για γενέθλια, είτε για ονομαστικές γιορτές ή απλώς γιατί κάποιοι φίλοι περνούσαν για έναν καφέ και ένα γλυκό. ‘Η στιγμή της ευτυχίας’, όπως έλεγε με χαρά!».
«Είχε σπουδαίο χιούμορ, έδινε παρατσούκλια σε όσους αγαπούσε περισσότερο, και πίστευε πως τα προβλήματα του Κόσμου μπορούσαν να λυθούν με έναν καφέ και ένα γλυκό — ή με ένα Baileys με πάγο και λίγη κανέλα», συμπλήρωσε η Βικτώρια Φλωράτου, σύζυγος του Γιώργου.
«Συχνά αστειευόταν πως ο γιατρός της τής είχε πει ότι έχει μεγαλύτερη από το κανονικό καρδιά — και πράγματι, είχε. Ήταν τόσα πολλά περισσότερα από μητέρα, γιαγιά και φίλη μας. Ήταν πυλώνας της κοινότητας μας. Στάθηκε δίπλα στους ανθρώπους με καλοσύνη, η ζωή της ήταν αφιερωμένη στην προσφορά. Μας έδειξε όλους τι σημαίνει να ‘σκοτώνεις’ με την καλοσύνη σου … Το να βλέπει κανείς τον πεθερό μου να αποχαιρετά την αγάπη της ζωής του ήταν η πιο λυπηρή και ταπεινή στιγμή· η αγάπη που μοιράστηκαν ήταν βαθιά και αληθινή…».
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Η Σπυριδούλα γεννήθηκε στο Πύργι της Κεφαλλονιάς, στις 28 Φεβρουαρίου του 1940. Ήταν το μεσαίο από πέντε συνολικά αδέλφια της οικογένειας Γεωργάτου. Από μικρή είχε ζωντάνια, χιούμορ. Ήταν χαρούμενος άνθρωπος.
Τον καιρό που πλησίαζε στην ενηλικίωση, ήταν πολύ συνηθισμένο για πολλές οικογένειες να μεταναστεύουν μαζικά από την Ελλάδα, ελπίζοντας σε περισσότερες ευκαιρίες και μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό.
Καθώς οι γονείς της και τα αδέλφια της ετοίμαζαν τις βαλίτσες για τη Νέα Υόρκη, εκείνη προέβη σε μια επιλογή που έμελλε να αλλάξει για πάντα τη ζωή της…
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
Η ιστορία του έρωτά της με τον κ. Δημήτρη Φλωράτο μας «ταξιδεύει» στην Κεφαλλονιά, λίγα μόλις χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό, τον Αύγουστο του 1953.
«Εκείνη την εποχή, αν δεν ήσουν έτοιμος να παντρευτείς, ήταν σχεδόν αδύνατο να έχεις μια ‘φίλη’», θυμάται ο κ. Φλωράτος.
«Χορεύαμε μόνο με τα κορίτσια που προσπαθούσαμε να τους δείξουμε ότι μας άρεσαν. Χόρευα πολύ με μια κοπέλα από το διπλανό χωριό, την έλεγαν Σπυριδούλα…».
«Μια μέρα πριν φύγω για το μεγάλο ταξίδι στην Αυστραλία, τον Μάρτιο του 1959, συναντηθήκαμε στο σπίτι της ξαδέλφης μου, Όλγας Φωκά».
Μίλησαν λίγο, αλλά αρκετά για να χαραχτεί η απόφαση στην καρδιά τους.
Η Σπυριδούλα αγαπούσε βαθιά την οικογένειά της.
Αλλά ο έρωτας για τον σύντροφο της ζωή της ήταν πιο δυνατός και από τα δάκρια αποχαιρετισμού της μητέρας της…
Με θάρρος και βαθιά πίστη στον Δημήτρη της, πήρε τη γενναία απόφαση να μην ακολουθήσει την οικογένειά της.
«Μετά από μερικούς μήνες στην Αυστραλία, όταν ήμουν σίγουρος ότι θα εγκατασταθώ στη Μελβούρνη, έστειλα ένα γράμμα στην Όλγα να ρωτήσει τη Σπυριδούλα αν θέλει να έρθει», αφηγείται ο κ. Φλωράτος, ενθυμούμενος και αγωνία αν θα έφτανε το γράμμα ποτέ. Άλλες εποχές. Δύσκολη η επικοινωνία με την πατρίδα.
«Χάρηκα όταν μου έγραψε ότι η Σπυριδούλα ήθελε να έρθει με χαρά, αν και οι γονείς της, η οικογένεια Γεωργάτου ήταν αντίθετη στην ιδέα καθώς όλοι μαζί ετοιμαζόταν να πάνε στη Νέα Υόρκη…» πρόσθεσε ο ίδιος.
Η Σπυριδούλα επιβιβάστηκε στο «Πατρίς» και έφτασε στη Μελβούρνη στα τέλη Απριλίου του 1961.
Στο Port Melbourne την υποδέχθηκε ο σύντροφος της.
«Ήταν οι πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος τόσο όμορφος, με πολύ καλούς τρόπους, χιούμορ και πάντα με το χαμόγελο. Επίσης, της άρεσε να βοηθά όλους όσους είχαν ανάγκη», ανέφερε ο κ. Φλωράτος.
Ο ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Παντρεύτηκαν δύο μήνες μετά, στις 24 Ιουνίου, ημέρα Σάββατο και η δεξίωση έγινε στο Pavilion Tearooms στο St Kilda.
Έκτοτε, για 64 ολόκληρα χρόνια, είχαν μια αρμονική ζωή, με ελάχιστους αλλά και αστείους καβγάδες, όπως θυμούνται τα παιδιά τους.
Μέχρι που η Σπυριδούλα, δυστυχως, έφυγε φέτος από τη ζωή την 1η Οκτωβρίου.
Στα 85 της χρόνια, η υγεία της είχε επιβαρυνθεί τα τελευταία χρόνια από προβλήματα άνοιας.
Πρόλαβαν όμως με τον άνδρα της ζωή της και έκαναν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Απέκτησαν μια μεγάλη, αγαπημένη, οικογένεια στην οποία κατάφεραν να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στην Αυστραλία, ενώ είχαν την ευχέρεια να προσφέρουν και στους συνανθρώπους τους.
Απέκτησαν τρία παιδιά: την Αναστασία, τον Γιώργο και τον Βρασίδα (Μπιλ), δύο νύφες: τη Βικτώρια και την Ευτυχία, έναν γαμπρό, τον Γιώργο· και έξι εγγόνια: τον Lee (Ηλία) και τη σύζυγό του Νίκη, τη Σάρα (Σπυριδούλα), τον Μιτς (Δημήτρη), τη Stephanie (Σπυριδούλα), τη Σάσα (Σπυριδούλα), τον Δημήτρη· και έναν δισέγγονο, τον Ναθαναήλ.
Πριν λίγα χρόνια, ο κ. Φλωράτος έγραψε στην αυτοβιογραφία του πως είναι ευγνώμων για δύο ευτυχή γεγονότα:
«Πρώτον, να έχω δίπλα μου, ως μέρος της ζωής μου, ένα κορίτσι με εξαιρετικό χαρακτήρα, πολύ όμορφο, τη Σπυριδούλα. Ήταν μια τεράστια βοήθεια σε αποφάσεις πάντα…».
«Δεύτερον, ήταν η απόφασή μου να επιλέξω να μεταναστεύσω στην Αυστραλία. Βρήκα πολλές ευκαιρίες για να πετύχω, ενώ παράλληλα ήταν εξαιρετική χώρα για να μεγαλώσω την οικογένειά μου».
ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ
Τα πρώτα χρόνια πάντως στην Αυστραλία κάθε άλλο παρά εύκολα ήταν για τη Σπυριδούλα και τον Δημήτρη Φλωράτο.
Οι ευκαιρίες δεν τους χαρίστηκαν.
«Μετά τον γάμο (που έγινε Σάββατο) δεν πήγαμε μήνα του μέλιτος καθώς έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά το πρωί της Δευτέρας», ανέφερε ο κ. Φλωράτος.
Για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, όπως δεκάδες χιλιάδες συμπάροικοι χρειάστηκε να εργαστούν σκληρά, να κάνουν θυσίες, να επιδείξουν επιμονή και υπομονή. Είχαν όμως ο πάντα ο ένας τον άλλο.
Η Σπυριδούλα ποτέ δεν παραπονέθηκε.
Λίγα χρόνια μετά τη μετανάστευσή τους η δουλειά του συζύγου της ως κατασκευαστής σπιτιών έλαβε σημαντική ώθηση μέσα από την προβολή στον «Νέο Κόσμο».
Ο ίδιος θυμάται: «Στις αρχές του 1964, έβαλα μια διαφήμιση στον ‘Νέο Κόσμο’ και έλαβα πάρα πολλά τηλεφωνήματα από Έλληνες μετανάστες που ήθελαν να χτίσουν σπίτι, ειδικά με κάποιον με τον οποίο θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν στα Ελληνικά. Η Παροικία ανθούσε και μαζί και οι δουλειές μας. Αυτή η διαφήμιση μου άλλαξε τη ζωή επαγγελματικά».
«Ήρθα στην Αυστραλία με εφόδιο τις γνώσεις να χτίζω εγώ σπίτια. Ήταν το όνειρό μου. Ήμουν χτίστης, μαραγκός, έβαφα… τα πάντα. Αλλά μετά την καταχώρηση στον ‘Νέο Κόσμο’ βρέθηκα να είμαι ο εργοδότης σε 10-20 άτομα…».
Η Σπυριδούλα μετά την άφιξή της στην Αυστραλία εργάστηκε στο Fitzroy σε εργοστάσιο κατασκευής μπλουζών.
«Δούλεψε εκεί για περίπου 12 μήνες, μέχρι μερικές εβδομάδες πριν γεννηθεί η κόρη μας, η Αναστασία (Σία), που πήρε το όνομά της από τη μητέρα μου. Στη συνέχεια αφιερώθηκε στην οικογένειά μας και στην προσφορά στον συνάνθρωπο», μας είπε ο κ. Φλωράτος.
«Μετά την Αναστασία, ήρθε στη ζωή μας ο Γιώργος, που πήρε το όνομά του από τον αείμνηστο αδελφό μου, ο οποίος είχε πεθάνει σε ηλικία 15 ετών. Η μητέρα μου είχε μιλήσει με τη Σπυριδούλα και της είχε ζητήσει να τον τιμήσουμε … Το 1971 αποκτήσαμε άλλο ένα αγόρι, τον Βρασίδα (Μπιλ), που πήρε το όνομά του από τον πατέρα μου».
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ… ΠΙΣΩ
Η Σπυριδούλα, όσα χρόνια ήταν στην Αυστραλία «συνεχώς νοσταλγούσε την Ελλάδα και ζητούσε να επιστρέψουμε», θυμάται ο σύζυγός της.
«’Να φύγουμε, να φύγουμε να πάμε στην Ελλάδα’ μου έλεγε. Έχοντας πλέον τα τρία παιδιά μας, στα μέσα του 1973, αποφασίσαμε να κάνουμε το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα μέσω Νέας Υόρκης για να δει και η Σπυριδούλα την οικογένειά της».
«Μείναμε στην Ελλάδα για 6 μήνες, καθώς η Σπυριδούλα, κάθε μέρα που ήμασταν εκεί ζητούσε να γυρίσουμε στη Μελβούρνη. Επιστρέψαμε στις αρχές του 1974 … Εδώ ήταν πλέον η ζωή που είχαμε χτίσει μαζί. Της έλειπε η ευκαιρία να προσφέρει…».
ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ
Η Σπυριδούλα Φλωράτου από τα τέλη της δεκαετίας του ’60, υπηρέτησε το φιλανθρωπικό έργο της ελληνικής εκκλησίας του Dandenong, στη Φιλόπτωχο. Με μια μόνο διακοπή, όταν η οικογένεια ήταν στην Ελλάδα.
Μόλις όμως επέστρεψαν στην Αυστραλία, συνέχισε «το μεγαλύτερό της πάθος», όπως επισήμαναν τα παιδιά της, «την προσφορά στον συνάνθρωπο».
«Για πάνω από 45 χρόνια συμμετείχε στο Φιλανθρωπικό Σωματείο Κυριών της Ενορίας Dandenong – με 40 χρόνια συνεχούς θητείας ως Πρόεδρος».
Η αγάπη για την ίδια δεν ήταν στα λόγια, αλλά στις πράξεις. Προσέφερε πολλά, συγκεντρώνοντας και χρήματα για τους λιγότερο τυχερούς.
Για το έργο της έλαβε πολλά φιλανθρωπικά βραβεία, όπως το Βραβείο Αριστείας Πολυπολιτισμικών Υποθέσεων της Πολιτείας της Βικτώριας, τον τίτλο της Εφόρου του Νοσοκομείου Dandenong και ήταν σημαντική ευεργέτιδα του οργανισμού Fronditha Care. Οι προσπάθειές της και το πολύτιμο έργο της, τιμήθηκαν και από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
«Η ζωή της ήταν αφιερωμένη στην προσφορά – και αυτό φαινόταν στον απλό τρόπο που στεκόταν δίπλα στους ανθρώπους με καλοσύνη. Η μεγαλύτερή της χαρά ήταν να επισκέπτεται νοσοκομεία και να ανεβάζει το ηθικό των ανθρώπων με το χαμόγελό της…», θυμούνται τα παιδιά της.
Στο πλευρό της, πάντα ο πολυαγαπημένος σύζυγός της, Δημήτρης και η οικογένεια που δημιούργησαν μαζί.
Οι δικοί της πυλώνες στη ζωή.
Η πηγή δύναμης και αντοχής να συνεχίσει για δεκαετίες να προσφέρει στους έχοντες ανάγκη.
Η Σπυριδούλα Φλωράτου «έφυγε» αλλά η μνήμη της ζει για πάντα καθώς αφήνει πίσω της παρακαταθήκη μια μεγάλη κληρονομιά ανθρωπιάς και ανεξάντλητης γενναιοδωρίας.
«Χωρίς επιτήδευση, χωρίς φανφάρες — μόνο αγνή χαρά στο να προσφέρει», όπως επισήμανε η κα Βικτώρια Φλωράτου.
Αιωνία της η μνήμη.
The post Σπυριδούλα Φλωράτου: Μια ζωή αφιερωμένη στην προσφορά στον συνάνθρωπο appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.