Μαρία Α. Καμπύλη
Η μητέρα της Ασπασίας, η κυρία Ευαγγελία Βουρδαμή, θυμάται ακόμη πόσο παράξενο της φάνηκε που τα πρώτα της Χριστούγεννα στην Αυστραλία ήταν… ζεστά. Μαζί με τον σύζυγό της, Γιάννη, είχαν φτάσει στη χώρα το 1961 και βρέθηκαν στο Deniliquin της Νέας Νότιας Ουαλίας — ένα μικρό αγροτικό χωριό όπου τα καλοκαίρια ήταν καυτά και ατελείωτα, μια εικόνα που δεν ταίριαζε καθόλου με τις χειμωνιάτικες γιορτές που γνώριζαν μέχρι τότε.
Κι όμως, μέσα σε αυτή την ασυνήθιστη ζέστη, τα Χριστούγεννα έμοιαζαν σχεδόν «κρύα». Όχι φυσικά λόγω θερμοκρασίας, αλλά επειδή έλειπε εκείνη η λάμψη που πλημμύριζε την Αθήνα στις γιορτές: οι στολισμένοι δρόμοι, οι βιτρίνες, η αίσθηση μιας πόλης που μεταμορφώνεται την περίοδο των εορτών.
Οι γυναίκες της παροικίας προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να κρατήσουν ζωντανή την παράδοση. Έφτιαχναν τα χριστουγεννιάτικα φαγητά, τα γλυκά, τη βασιλόπιτα της Πρωτοχρονιάς. Ήταν ένας τρόπος να γεμίσουν το κενό, να απαλύνουν τον πόθο για τη μακρινή πατρίδα, για τους αγαπημένους που τους έλειπαν πιο έντονα αυτές τις μέρες.
Η ξενιτιά τότε «χτυπούσε» βαθιά, ειδικά σε μικρές επαρχιακές πόλεις όπου δεν υπήρχαν ούτε εκκλησίες ούτε οργανωμένη ελληνική κοινότητα. Για πολλούς, αυτό ήταν το πιο δύσκολο — να ξημερώνει Χριστούγεννα χωρίς τη θεία λειτουργία, χωρίς την οικογενειακή συνήθεια των καινούριων ρούχων και της πρώτης ευχής μέσα στον ναό.
Αυτός ήταν και ο λόγος που το 1970 οι γονείς της Ασπασίας, Γιάννης και Ευαγγελία, πήραν την απόφαση να μετακομίσουν στο Geelong, αφού έζησαν για λίγα χρόνια στο Swan Hill. Εκεί είχαν ακούσει ότι υπήρχε ελληνική παρουσία, υπήρχε εκκλησία, υπήρχε κοινότητα—μια συλλογικότητα που έλειπε βαθιά από τη ζωή τους.
Καθώς η οικογένεια μεγάλωνε, άρχισαν να μπαίνουν στο τραπέζι και αυστραλιανά στοιχεία: οι γαρίδες, η pavlova, τα χριστουγεννιάτικα crackers που ξετρελαίνουν τα παιδιά με τα αστεία και τους γρίφους τους. Οι παραδόσεις ανανεώθηκαν, χωρίς όμως ποτέ να χαθεί το νήμα που τους έδενε με την Ελλάδα.
Ένα αγαπημένο έθιμο της οικογένειας ήταν το άνοιγμα μιας παλιάς βαλίτσας, γεμάτης ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Χρόνια τώρα η Ασπασία σκέφτεται να τις βάλει σε άλμπουμ, αλλά πάντα καταλήγει πως η γοητεία βρίσκεται ακριβώς στην παλιά, ταλαιπωρημένη βαλίτσα. Τώρα πια και τα εγγόνια συμμετέχουν, ψάχνοντας εικόνες και ιστορίες που πέρασαν στους νεότερους όπως κληρονομείται μια προσευχή.
Το ίδιο και με τη βασιλόπιτα της οικογένειας Βουρδαμή: μια παράδοση που συνεχίζεται απαράλλαχτη κάθε Πρωτοχρονιά. Ο παππούς βάζει 100 δολάρια για όποιον βρει το φλουρί—η αγωνία μεγάλη, και όταν αποκαλύπτεται ο τυχερός, το σπίτι γεμίζει γέλια και πανηγυρισμούς.
Σήμερα, με την οικογένεια γεμάτη εγγόνια και νέες ζωές, οι γονείς της Ασπασίας νιώθουν πλήρεις. Λένε συχνά πως ευλογήθηκαν που βρέθηκαν σε μια χώρα σαν την Αυστραλία, ότι ευχαριστούν τον Θεό κάθε μέρα για την πορεία τους—κι ότι στο τέλος, δεν έχει σημασία αν τα Χριστούγεννα είναι χιονισμένα ή καλοκαιρινά.
Σημασία έχει η αγάπη που γεμίζει το σπίτι.
The post Τα πρώτα «καλοκαιρινά» Χριστούγεννα της οικογένειας Βουρδαμή στην Αυστραλία appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.