Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Τίποτα, όμως, δεν φάνταζε χριστουγεννιάτικο.
Απουσίαζαν τα δώρα, τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, τα γιορτινά ψώνια.
Οι καμπάνες των εκκλησιών δεν ηχούσαν όπως παλιά και οι παιδικές φωνές είχαν σχεδόν σιγήσει.
Τα πάντα είχαν θαφτεί κάτω από τα συντρίμμια που είχε αφήσει πίσω του ο σεισμός του 1953. Θαμμένα και τα όνειρα όλων που δεν είχαν συνέλθει ακόμα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον αδελφοκτόνο εμφύλιο.
Η ελπίδα στις ψυχές των σεισμόπληκτων για κάτι καλύτερο τρεμόσβηνε. Την σφυροκοπούσαν οι άνεμοι της συμφοράς, του πόνου, της απελπισίας.
Και όμως η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί. Ο αγώνας της επιβίωσης σκληρός αλλά έπρεπε να δοθεί.
Είχαν περάσει τέσσερεις μήνες από τότε που εγκέλαδος είχε σκορπίσει την καταστροφή και το θάνατο στην Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Ιθάκη… Και κάθε φορά που πλησιάζει η γιορταστική περίοδος έρχονται στο νου μου οι εικόνες και τα όσα έζησα μικρό παιδί τότε. Είναι η εποχή που με σημάδεψε όσες λίγες.
Θυμάμαι ζούσαμε σε μια σκηνή στον Άγιο Θανάση, το λόφο πάνω στον οποίο ήταν «σκαρφαλωμένο» το Αργοστόλι.
Στα γύρω χωράφια είχαν στηθεί αμέτρητες άλλες σκηνές.
Οι συνθήκες διαβίωσης μέσα στις σκηνές κάτι περισσότερο από τραγικές.
Το κρύο έσπαγε κόκκαλα και η βροχή λάσπωνε τα πάντα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μέσα στη σκηνή έπρεπε να κρατάμε ομπρέλες, όσοι φυσικά είχαν ομπρέλες.
Δύσκολες μέρες αλλά ακόμα πιο δύσκολα βράδια.
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα είχε πιάσει μια απίστευτη κακοκαιρία. Έβρεχε ασταμάτητα όλο το βράδυ και ο δυνατός αέρας κόντεψε να ξηλώσει τη σκηνή. Ο πατέρας μου, ο παππούς μου, ο θείος μου μαζί με τις γυναίκες της οικογένειας κρατούσαν με χέρια και με δόντια τη σκηνή για να μην τη πάρει ο αέρας. Τελικά τα κατάφεραν αλλά άλλες οικογένειες δεν ήταν τόσο «τυχερές». Η διπλανή μας σκηνή είχε καταστραφεί. Έτσι μέχρι να φτάσουν νέες προσφέραμε φιλοξενία στους γείτονες.
Τραγικές ώρες.
Τρώγαμε από κονσέρβες που αρχικά έριχναν αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας και αργότερα μοίραζε ο Στρατός από καμιόνια.
Για μας τα παιδιά, τα μεταγωγικά αεροπλάνα που πετούσαν χαμηλά και μετά τα στρατιωτικά καμιόνια πρόσφεραν στιγμές χαράς. Η παρουσία τους ήταν κάτι ξεχωριστό, μας έξαπτε τη φαντασία. Τα περισσότερα αγόρια θέλαμε να γίνουμε… πιλότοι!
Η ζωή έπαιξε και ένα παιγνίδι για μένα. Μέλος του πληρώματος ενός των μεταγωγικών αεροσκαφών έγινε, 17 χρόνια αργότερα, ο πρώτος μου εργοδότης στην Αυστραλία!
Οι μέρες λοιπόν κυλούσαν μέσα σε αυτές τις εξαθλιωτικές συνθήκες.
Πέρασαν τα Χριστούγεννα, πέρασε και η πρωτοχρονιά. Ήρθε και ο νέος χρόνος που δεν ήταν πολύ διαφορετικός από τον προηγούμενο!
Οι απίστευτες δυσκολίες ανάγκασαν πολλούς σεισμόπληκτους στη μετανάστευση.
Εγώ βρέθηκα στην Αθήνα στην Οδό Λένορμαν 103, κοντά στη γιαγιά μου, και εκεί πήγα στην πρώτη τάξη του δημοτικού.
Τα χρόνια που πέρασαν από τότε δεν μπόρεσαν να σβήσουν αλλά ούτε καν να ξεθωριάσουν τις μνήμες εκείνης της οδυνηρής μετασεισμικής περιόδου. Είναι μνήμες που παίρνει κανείς μαζί του όταν περάσει στην απέναντι όχθη.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ.
Γιώργος Μεσσάρης
Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: georgemessaris@gmail.com
Οι τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: 1. «Μαρίνος Χαρμπούρης» – Η πολυτάραχη ζωή του δαιμόνιου Κεφαλονίτη μηχανικού. Στα ελληνικά με αγγλικούς ή ρωσικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε “Memory Stick”. 2: «Σκιές Του Χθες» – Ένα οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης. Στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε “Memory Stick”. 3: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Διατίθεται σε DVD σε τέσσερις γλώσσες. Για να τα αποκτήσετε επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην ηλεκτρονική διεύθυνση georgemessaris@gmail.com
The post Τα Χριστούγεννα της οδύνης… appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.