Με μια «καλημέρα» που μόνο αθώα δεν είναι, ο Αρκάς επιστρέφει με ένα ακόμη σκίτσο που χτυπά νεύρο: τις παλιές σχέσεις, τα απωθημένα και τη μνήμη που δεν ξεχνά – ακόμη κι όταν τα χρόνια περνούν.
Στο σκίτσο, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ανταλλάσσει κουβέντες γεμάτες δηλητηριώδες χιούμορ. Εκείνος θυμάται τη στιγμή που εκείνη τον εγκατέλειψε, χαρακτηρίζοντάς την «σιχαμένη» και δηλώνοντας πως αν την είχε μπροστά του σήμερα «θα την σκότωνε». Η ερώτηση που ακολουθεί –«Τη μισείς ακόμα μετά από τόσα χρόνια;»– παίρνει μια απάντηση που συνοψίζει όλο το νόημα του σκίτσου: «Ναι, γιατί σε παράτησε και ξαναγύρισες!».
Ο Αρκάς, πιστός στο ύφος του, δεν χαρίζεται ούτε στον αφηγητή ούτε στον αποδέκτη. Η πικρία δεν αφορά μόνο αυτόν που έφυγε, αλλά και εκείνον που δέχτηκε την επιστροφή. Το χιούμορ προκύπτει από τη σκληρή αλήθεια: οι πληγές στις ανθρώπινες σχέσεις δεν επουλώνονται πάντα με τον χρόνο· συχνά απλώς μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τους.
Η επιλογή ηλικιωμένων χαρακτήρων δεν είναι τυχαία. Ο σκιτσογράφος υπενθυμίζει ότι τα μεγάλα συναισθήματα –ζήλια, θυμός, ενοχή, πικρία– δεν ανήκουν στη νεότητα. Ακολουθούν τον άνθρωπο μέχρι το τέλος, αλλάζουν μορφή, γίνονται ειρωνεία και σαρκασμός.
Για ακόμη μία φορά, ο Αρκάς καταφέρνει με λίγες λέξεις και ένα απλό σκηνικό να ανοίξει μεγάλη συζήτηση: για τις δεύτερες ευκαιρίες, για το αν συγχωρούμε πραγματικά ή απλώς συμβιβαζόμαστε, και για το πώς η «καλημέρα» μπορεί να κουβαλά μέσα της μια ολόκληρη ζωή ανεκπλήρωτων λογαριασμών.