Σε μια εποχή που η μοναξιά απειλεί να εξελιχθεί σε μια αθόρυβη επιδημία, ιδιαίτερα για την ευάλωτη τρίτη ηλικία, υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να χτυπήσουν μια πόρτα, να προσφέρουν έναν καφέ, να μοιραστούν μια κουβέντα.
Πρόκειται για μια ανεκτίμητη συμβολή προς τον συνάνθρωπο από εκατοντάδες εθελοντές διαφορετικών ηλικιών και διαδρομών, που τους ενώνει ένας κοινός σκοπός: να μετατρέψουν την παρουσία τους σε σχέση ζωής, ανταποκρινόμενοι στη βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για συντροφιά.
Ανάμεσά τους βρίσκονται και οι εθελοντές της PRONIA, ένα δίκτυο που αριθμεί σήμερα 108 ενεργά μέλη και κρατά ζωντανή αυτή τη σύνδεση στην παροικία εδώ και δεκαετίες.
«Μαζί σας γνωρίζουμε ότι κανείς δεν θα είναι μόνος. Αλλάζετε τις ζωές των ανθρώπων».
Με αυτά τα λόγια ευγνωμοσύνης και αναγνώρισης τίμησε τους οι εθελοντές της PRONIA, η διευθύνουσα σύμβουλος Σύλβια Χατζηαντωνίου, στη χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του Οργανισμού, στο Oakleigh.
Τους εθελοντές υποδέχθηκε ο συντονιστής Πρόσληψης και Υποστήριξης Εθελοντών της PRONIA, Ηλίας Βογιατζής, χειροκροτώντας τη συγκινητική προσφορά τους, ενώ ανέδειξε την Ελένη Κρόκου ως Εθελόντρια της Χρονιάς.
Μιλώντας αργότερα στον «Νέο Κόσμο», περιέγραψε το εύρος και τη δυναμική του εθελοντικού δικτύου.
«Ο νεότερος εθελοντής μας είναι ακόμη φοιτητής, στα είκοσι και κάτι, και ολοκληρώνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Κλινική Ψυχολογία, ενώ η μεγαλύτερη εθελόντριά μας είναι 88 ετών και παραμένει μία από τις πιο ενεργές».
OΤΑΝ Η ΣΥΝΤΡΟΦΙA ΓIΝΕΤΑΙ ΣΧEΣΗ ΖΩHΣ
Οι εθελοντές της PRONIA επισκέπτονται ηλικιωμένους σε εβδομαδιαία ή δεκαπενθήμερη βάση, στα σπίτια τους ή σε μονάδες φροντίδας. Προσφέρουν συντροφιά, τους συνοδεύουν σε δραστηριότητες, για έναν καφέ, έναν περίπατο, ένα παιχνίδι τάβλι ή απλώς μια κουβέντα στη μητρική τους γλώσσα.
«Οι εθελοντές γίνονται φίλοι», λέει ο κ. Βογιατζής. «Μου λένε για παράδειγμα ότι ‘η πελάτισσά μου είναι σαν φίλη, σαν τη μεγάλη αδελφή που δεν είχα ποτέ στην Αυστραλία’. Άλλοι μου λένε ότι παίζουν τάβλι και μαθαίνουν ιστορίες από τα παλιά. Δημιουργούνται φιλίες που κρατούν χρόνια».
Ο κ. Βογιατζής διατηρεί ανοιχτή επικοινωνία με όλους τους εθελοντές, με αποτέλεσμα να μπορούν να ανταποκριθούν και σε άλλες ανάγκες όταν αυτές προκύψουν.
«Οι εθελοντές μας νιώθουν ότι αποτελούν μέρος της PRONIA αλλά και της ευρύτερης παροικίας. Διατηρούν επαφή με το ελληνικό πνεύμα, τη γλώσσα και τις παραδόσεις μας. Μην ξεχνάμε το αλτρουιστικό στοιχείο τους. Για να γίνει κάποιος εθελοντής πρέπει να θέλει να προσφέρει, να ανταποδώσει στους άλλους, να βοηθήσει την κοινότητά του και την κοινωνία γενικότερα. Η αγάπη, η συμπόνια και η ενσυναίσθηση που δείχνουν στους ανθρώπους που επισκέπτονται είναι αξιοσημείωτες».
ΕΛΕΝΗ ΚΡΟΚΟΥ: ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Η Ελένη Κρόκου, εκφράζει τον ενθουσιασμό της στον «Νέο Κόσμο» για όλα όσα τη γεμίζουν από το εθελοντικό της έργο από το 2016 μέχρι σήμερα, αλλά και για το γεγονός ότι έχει μεταδώσει αυτόν τον ενθουσιασμό και σε φίλες της, που πρόσφατα αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της.
«Νιώθω ότι αυτό που κάνω είναι ένα λειτούργημα. Από όσα δίνω, παίρνω αγάπη, καλοσύνη και εμπειρίες ζωής, και γινόμαστε όλοι καλύτεροι άνθρωποι. Όταν χτυπάω την πόρτα και με υποδέχονται με χαρά, βλέπω πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν τη συντροφιά, μια κουβεντούλα, έναν καφέ, λίγο να ξεφύγουν από τη μοναξιά τους. Πάντα τους ενθαρρύνω να μοιραστούν ευχάριστες στιγμές από τη ζωή τους, να γελάσουμε μαζί. Αλλά είναι και στιγμές που δακρύζουμε».
Εξηγεί ότι ήταν η μητέρα της που την ενέπνευσε να αφιερώσει χρόνο στους ανθρώπους που ζουν μόνοι.
Βλέποντας πόση χαρά έδινε στη μητέρα της όταν την επισκεπτόταν στην Ελλάδα και πόσο άλλαξε η ζωή όταν την έφερε κοντά στην Αυστραλία, «πίστεψα ότι η παρέα μπορεί πραγματικά να αλλάξει τη ζωή των ηλικιωμένων που ζουν μονάχοι. Τους δίνει τη δυνατότητα να μοιραστούν τη ζωή τους. Κάθε εβδομάδα επισκέπτομαι ή μιλάω τηλεφωνικά με ηλικιωμένες, στα σπίτια τους ή σε γηροκομεία και η αίσθηση που παίρνω είναι ανεκτίμητη. Βλέπω χαμόγελα, ακούω ευχαριστίες και νιώθω ότι προσφέρω λίγη χαρά και ζωή στους ανθρώπους αυτούς».
Μητέρα και γιαγιά, η κα Ελένη λέει ότι παρά τις υποχρεώσεις της και τον περιορισμένο χρόνο, τις δυο τρεις ώρες που έχει ελεύθερες θέλει να τις αφιερώσει σε αυτούς που έχουν ανάγκη. «Νιώθω όμορφα στην ψυχή μου. Μεθαύριο άλλωστε θα είμαι εγώ σε αυτήν την θέση».
ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΙ – ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΓΛΩΣΣΑ
Ο Emmanuel Velakoulis, ο νεότερος εθελοντής της PRONIA, φοιτητής μεταπτυχιακού στην Κλινική Ψυχολογία, αναζητούσε έναν τρόπο να συνδεθεί με την ελληνική παροικία και να τιμήσει τη μνήμη των παππούδων του.
«Έψαχνα για έναν ελληνικό Οργανισμό στον οποίο θα μπορούσα να συνεισφέρω, με βάση την εκπαίδευσή μου στην ψυχολογία. Θυμήθηκα την PRONIA, καθώς η γιαγιά και ο παππούς χρησιμοποιούσαν κάποιες υπηρεσίες της».
Εξηγεί ότι ταυτίζεται έντονα με την ελληνική του ταυτότητα, και εφόσον όλοι οι παππούδες του έχουν πλέον πεθάνει, αισθάνεται ότι «συνδεόμενος και συνεισφέροντας στους ηλικιωμένους της ελληνικής κοινότητας, ειδικά σε εκείνους της γενιάς των παππούδων μου, τιμώ τη μνήμη τους. Πολλές από τις εμπειρίες των ηλικιωμένων της παροικίας με αγγίζουν προσωπικά, γιατί είναι αυτές που έμαθα μεγαλώνοντας με τους παππούδες μου».
Κάθε δύο εβδομάδες πηγαίνει σ’ ένα γηροκομείο και επισκέπτεται μία ηλικιωμένη κυρία, και «μιλάμε για ό,τι θέλει εκείνη…. για τη ζωή, τη μετανάστευση, εμπειρίες στην Ελλάδα, εμπειρίες στην Αυστραλία.
«Μιλάω με κάποιον που μετανάστευσε εδώ την ίδια περίπου περίοδο με τους παππούδες μου και έχουν παρόμοιο ταξίδι ζωής στην Αυστραλία. Εργάστηκαν σκληρά, δημιούργησαν οικογένειες, ανέπτυξαν κοινότητες και μετέφεραν παραδόσεις, κουλτούρα και έθιμα σε ένα ξένο περιβάλλον, κάτι που εκτιμώ πολύ».
Μέσω αυτής της συναναστροφής εξηγεί ότι οφελείται και ο ίδιος. «Εξασκώ τα ελληνικά μου, και με έχει βοηθήσει να εκτιμήσω τις παραδόσεις, την κουλτούρα και τους ανθρώπους μας και να αισθανθώ συνδεδεμένος με την παροικία».
Αλλά το πιο ανταποδοτικό απ’ όλα είναι ότι «δίνεις σε έναν ηλικιωμένο την ευκαιρία να ακουστεί, να μιλήσει στη μητρική γλώσσα, να κοινωνικοποιηθεί. Είναι μια εμπειρία που έχει επηρεάσσει τα μελλοντικά μου σχέδια σε επαγγελματικό επίπεδο όπου στόχος του είναι να προσφέρει με τις γνώσεις του στους ανθρώπους της ελληνικής κοινότητας.
Σε όσους σκέφτονται να συνεισφέρουν τον χρόνο τους: ο εθελοντισμός είναι μια πράξη που είναι αμοιβαία ωφέλιμη, τονίζει.
«Σου επιτρέπει να παραμείνεις σε επαφή με τον πολιτισμό, τα έθιμα, τη γλώσσα. Εμπλουτίζει την ψυχή. Μόνο καλό μπορεί να προκύψει από αυτό. Κάθε φορά που φεύγω, με ευλογεί και βλέπω πόσο εκτιμά το γεγονός ότι ήρθα και πέρασα λίγο χρόνο μαζί της. Φεύγεις νιώθοντας ότι έχεις κάνει πραγματική διαφορά».
«ΟΣΟ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ…»
Η Δήμητρα Σαρδέλλη επέστρεψε στον εθελοντισμό πριν από 2-3 χρόνια, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τι σημαίνει μοναξιά.
Όταν έμαθε για το πρόγραμμα της PRONIA ήθελε να δώσει χαρά στον κόσμο που είναι μόνος του, που είναι στο σπίτι και δεν μπορεί να βγει έξω.
«Γιατί καταλαβαίνω τί είναι η μοναξιά. Έμεινα μόνη μου με τα παιδιά από τα 36, όταν πέθανε ο άντρας μου. Ξέρω τι είναι να μην έχεις κάποιον να σου χτυπήσει την πόρτα, να μιλήσεις… Είναι πολύ δύσκολα, σε αυτήν την ξένη χώρα που ζούμε… όταν και τα αγγλικά πολλοί δεν τα ξέρουμε. Αισθάνομαι χαρά όταν πηγαίνω. Είναι σαν να έχω κερδίσει το λαχείο».
Δένεται πολύ με τις κυρίες που επισκέπτεται. Μία έχει γίνει σαν αδελφή της. «Την παίρνω μαζί μου στους χορούς, την παίρνω μαζί μου όπου πηγαίνω. Μου λέει ‘Αδερφή δεν είχα και βρήκα εσένα’».
Εξηγεί ότι η εμπειρία την έχει αλλλάξει. «Είμαι πιο χαρούμενη. Αισθάνομαι ότι κάτι κάνω κι εγώ, κάτι δίνω, βοηθάω και βοηθιέμαι την ίδια στιγμή. Χρόνος δεν μου περισσεύει, αλλά τον κάνω να περισσεύει γι’ αυτούς τους ανθρώπους».
Κλείνοντας, παροτρύνει και άλλους να δοκιμάσουν τον εθελοντισμό γιατί μπορεί να αλλάξει και τη δική τους ζωή.
Είναι ένα λειτούργημα αυτό που κάνει η PRONIA και όσοι άλλοι οργανισμοί το προσφέρουν αυτό, προσθέτει.
«Δίνω χαρά και παίρνω χαρά. Όσο αντέχουν τα πόδια μου, δεν θα το σταματήσω».
Ο NIK LOUKAS ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ
«Ο πατέρας μου πέθανε πριν δυόμισι χρόνια. Όταν ήταν στο νοσοκομείο είδα ανθρώπους να “φεύγουν” μόνοι, και συνειδητοποιήσα πόσο τυχερός ήταν που τουλάχιστον είχε την οικογένειά του κοντά», λέει στον «Νέο Κόσμο» ο Nik Loukas, σύμβουλος αεροπορικών εταιρειών, ο οποίος ξεκίνησε εθελοντικά με την PRONIA τον περασμένο Σεπτέμβριο.
«Είχα κάνει κάποια εθελοντική εργασία στο παρελθόν, αλλά έψαχνα για έναν ελληνικό οργανισμό για να καλλιεργήσω την ελληνική πλευρά της καταγωγής μου».
Κάθε Τρίτη ή κάθε δεύτερη Τρίτη, περνάει χρόνο μ’ έναν κύριο στο γηροκομείο.
«Μερικές φορές είναι εξαιρετικά ομιλητικός. Μου λέει για την Ελλάδα στο παρελθόν και το ταξίδι του εδώ στην Αυστραλία, και τη ζωή του και τι έκανε. Μου αρέσει πολύ να ακούω τις πολύ παλιές αναμνήσεις του από τη Μελβούρνη και πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα τότε».
»Σήμερα, ήμασταν σε μία μουσική εκδήλωση με πολλούς άλλους ανθρώπους, οπότε ήταν μια πολύ χαρούμενη μέρα. Όλοι τραγουδούσαν χριστουγεννιάτικα, και εκείνος χαμογελούσε όλη την ώρα. Μου γεμίζει την καρδιά να βλέπω ανθρώπους χαρούμενους και να τραγουδούν… γιατί δεν είναι πάντα έτσι».
Μετά από κάθε επίσκεψη αισθάνεται ότι έχει κάνει κάτι ωραίο για κάποιον άλλο. «Είναι το αίσθημα που έχεις μετά από προπόνηση στο γυμναστήριο – νιώθεις καλά, αλλά επί 100. Σκέφτομαι να βρω τρόπο να κάνω περισσότερα».
ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ Η ΛΕΜΟΝΙΑ ΣΧΟΙΝΑ
Η κα Λεμονιά Σχοινά δεν θυμάται πλέον με πόσους ηλικιωμένους έχει συνδεθεί όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί 100, μπορεί και 200 στα τελευταία 28 χρόνια, που προσφέρει συντροφιά τόσο στα σπίτια τους όσο και σε γηροκομεία. Σήμερα, μετά την πανδημία, συνεχίζει να τους μιλάει τηλεφωνικά κάθε εβδομάδα.
«Ξεκίνησα στην PRONIA γιατί ήθελα να γεμίσω τις ώρες μου, είχα κάποια κενά και ήθελα να ασχοληθώ με κάτι ουσιαστικό. Και από τότε, εδώ και 28 χρόνια, είμαι ενεργή εθελόντρια», λέει.
Μετά τον κορονοϊό, σταμάτησε τις επισκέψεις στα γηροκομεία, αλλά η εμπειρία της εκεί ήταν ανεκτίμητη. Θυμάται την πρώτη της επαφή με μια γιαγιά 92 ετών, τα μάτια της οποίας ήταν γεμάτα ζωντάνια. «Είδα πόσο μοναχικοί μπορεί να νιώθουμε ακόμα και όταν έχουμε οικογένεια γύρω μας».
Άλλωστε αλλιώς μιλά κανείς με τους συνομήλικούς του… άλλα πράγματα μοιράζεσαι, άλλα σε συνδέουν, εξηγεί.
Με 28 χρόνια προσφοράς, ο εθελοντισμός για εκείνη είναι δώρο.
«Έρχεσαι σαν την άνοιξη», της έλεγαν.
«Ακούς ιστορίες, βλέπεις τη ζωή αλλιώς, νιώθεις ευγνωμοσύνη. Ο εθελοντισμός κάνει καλό όχι μόνο στους άλλους, αλλά και σε εμάς. Αυτό λένε και άλλες εθελόντριες που γνωρίζω».
Αναφέρει πως πολλές φορές έχει ξεπεράσει τα προκαθορισμένα ωράρια: «Έχω περάσει ώρες με μια γιαγιά που με έβλεπε σαν κόρη της. Σου στοιχίζει όταν φεύγουν από τη ζωή, δεν μπορεί να μην σε αγγίξει. Αλλά μέσα από αυτές τις εμπειρίες αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τη ζωή. Μαθαίνεις να εκτιμάς τη δική σου, να βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα και να νιώθεις ευγνωμοσύνη».
«Ένας έρχεται, ένας φεύγει. Η ζωή δεν είναι μονόδρομος. Ανοίγει το μυαλό, σε κάνει πιο συνειδητό, πιο ευγνώμον άνθρωπο. Και αυτή είναι η πραγματική αξία του να δίνεις».
ΕΝΑ ΔΙΚΤΥΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΝΩΜΕΝΗ
Οι εθελοντές στην PRONIA δεν στηρίζουν μόνο ένα άτομο, αλλά ολόκληρες οικογένειες. Δημιουργείται ένα δίκτυο φροντίδας που κρατά την ελληνική κοινότητα δεμένη και ανθρώπινη, εξηγεί ο κ. Βογιατζής.
«Οι οικογένειες των εξυπηρετούμενων γνωρίζουν ότι υπάρχει κάποιος δίπλα στον αγαπημένο τους και ότι δεν είναι μόνος του στο σπίτι, ενώ εκείνοι εργάζονται και φροντίζουν τις οικογένειές τους», προσθέτει.
The post Όταν χτυπάς μια πόρτα και αλλάζεις μια ζωή appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.